'' Και μετά τις γιορτές τι; ''

 Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
 
Η αγροτιά γιόρταζε όταν μάζευε την παραγωγή. Δηλαδή ο τρύγος, το μάζεμα της ελιάς, και το αλώνισμα ήταν οι κυρίαρχες γιορτές της αγροτιάς.

Δύσκολες δουλειές, αλλά με χαρές και τραγούδι, γιατί το μάζεμα των καρπών του κόπου των, να μπει ο μούστος στο βαρέλι, το λάδι στο κιούπι και το στάρι στ' αμπάρι ήταν σκοπός της χρονιάς. Η παραγωγή των τροφίμων της οικογένειας ήταν το πρώτιστο και...
... από κοντά της η παραγωγή των αναγκαίων. Κάθε μέρα στον ελαιώνα ήταν γιορτή. Κάθε μέρα θερισμού και αλωνίσματος ήταν γιορτή. Μα ο τρύγος ήταν  η  ΓΙΟΡΤΗ, όχι μεγαλύτερη από τις άλλες αλλά ήταν συμπυκνωμένη σε μια μέρα.

Παράλληλα μία σειρά θρησκευτικών εορτών, έδινε την αφορμή για γλέντια, πανηγύρια, εμποροπανηγύρεις.

Με τη διάλυση του αγροτικού τρόπου μας και της αγροτικής μας παραγωγής, πάει φύγανε, πέταξε το πνεύμα και η ψυχή τους. Η οικογένεια από δημιουργός μέσα και έξω από τον οίκο, έγινε γρανάζι μιας παραγωγικής μηχανής και καταναλωτής όλων όσων παλιά δημιουργούσε. Τα χέρια μένουν σχεδόν άπραγα ολημερίς και ολονυχτίς. 

Τότε τ' είναι όλες αυτές οι γιορτές που ξεφύτρωσαν στη χώρα μας; Αφορμή σχεδόν σε όλες τα κύρια προϊόντα ενός τόπου. Όμως δεκάδες νοικοκυρές, εργαστήρια, μικροβιοτεχνίες, εκθέτουν τις δημιουργίες τους. Σαν να λένε ότι θέλουμε να δημιουργούμε και να παράγουμε. Αρκετά μας έδεσε τα χέρια και το μυαλό ο τρόπος της σημερινής καθημερινότητάς μας και η παιδεία που μας θέλει να μη πιάνουμε τίποτε με τα χέρια μας.

Οι γιορτές της Ερμιονίδας, της ροδιάς και της ελιάς επιτυγχάνουν να φέρουν πλήθος κόσμου με τις δημιουργίες του σε ένα κοινό χώρο και μάλιστα δημόσιο. Βλέποντας ο ένας τη δημιουργικότητα των άλλων, να πιστέψει στα χέρα του, στο μυαλό του, στον τρόπο του, να πιστέψει ότι μαζί με άλλους δημιουργούς μπορεί να κάνει θαύματα.

Πέρα κι από νερό, πέρα κι από τη γη,τα δημιουργικά μυαλά, η δημιουργική συνεργασία, είναι αυτά που αεί φέρουν, φέρνουν και το νερό, κάνουν και τα κατσάβραχα να καρπίσουν.

Γιατί αν υπήρχε στην Ερμιονίδα  'αγροτικός αναβρασμός' μία οργανωμένη θέληση δημιουργικών παραγωγών, το νερό θα το είχανε φέρει τρέχοντας οι πολιτικάντηδες. Η συλλογική θέλησή τους δεν θα είχε επιτρέψει ο δρόμος του Ανάβαλου, δρόμος προς Αργολικό κάμπο που θα έφερνε το νερό, να εκτραπεί σε ανόητες σήραγγες και ανόητη παράκαμψη των Διδύμων, λες και το μέλλον της Ερμιονίδας ήταν να κόψουν δρόμο 3 πρώτων λεπτών οι παραθεριστές της. Δεν θα είχε επιτρέψει την εγκατάλειψη των σχεδίων για το πιάσιμο των νερών στη Τζερτζελιά, στο Ρο Ρο, στο Καταφύκι. Δεν θα είχε επιτρέψει το αίσχος του Σταυρού. 

Και αυτή η οργανωμένη δημιουργική θέληση θα είχε λόγο μέσα στο Δήμο, ως εκφραστής των συμφερόντων της μεγαλύτερης ομάδας παραγωγών. Έναν αγρότη είχε η παράταξή μας (τρομάρα της) και ένα δύο νέους ανθρώπους και κατάφεραν να μπάσουν τον Δήμο σε αυτό το δημιουργικό γίγνεσθαι, χωρίς τυμπανοκρουσίες και πολιτικάντικα τερτίπια  αλλά με σοβαρότητα, σωφροσύνη, ταπεινότητα.

Μακάρι με τις νέες εκλογές να μπουν στο Δήμο και άλλοι δημιουργικοί αγρότες, ψαράδες, ποιμένες. Η μεμονωμένη φωνή του Δημήτρη στη γιορτή της ροδιάς να γίνει η συλλογική φωνή των αγροτών μας.

Καλά κρατούν λοιπόν οι γιορτές μας, και ν' απλωθούν και πάλι στους κάμπους μας.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος