Ο Μουσικός σύλλογος Ερμιόνης και ο Δήμαρχος Ερμιονίδας στο Ογκολογικό Νοσοκομείο παίδων ''Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη - ΕΛΠΙΔΑ''

 

Ο Μουσικός σύλλογος Ερμιόνης συμμετείχε στο Elpida Summer Festival 2025 που διοργανώνεται απο τον ξενώνα της ΕΛΠΙΔΑΣ στο ογκολογικό Νοσοκομείο παίδων ''Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη - ΕΛΠΙΔΑ''

Στο πλευρό του συλλόγου σε μια τόσο σημαντική παρουσία βρέθηκε ο Δήμαρχος Ερμιονίδας Γιάννης Γεωργόπουλος ο oποίος είναι πάντα κοντά στο έργο που δημιούργησε η αείμνηστη Μαριάννα Βαρδινογιάννη και σήμερα ηγείται και δρα με την ίδια προσήλωση και σεβασμό η κόρη της Χριστιάννα Β. Βαρδινογιάννη.

Τους υποδέχθηκε ο Πρόεδρος και διοικητής του Νοσοκομείου Μανώλης Παπασάββας και η Διευθύντρια του Ξενώνα κυρία Άννα Παναγοπούλου μαζί με τον υποδιευθυντή Δημήτρη Νάνη.

Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά συγκίνηση και υπερηφάνια όταν αντίκρυσα τους συμπατριώτες μου και τα μέλη του Μουσικού συλλόγου, τον Μαέστρο Πάρη Μαμμα και βέβαια τον Δήμαρχο Γιάννη Γεωργόπουλο που τιμούν το έργο της αείμνηστης Μαριάννας Βαρδινογιάννη αλλά και όλων των παιδιών της και της οικογένειάς της που συνεχίζουν το έργο τους , βοηθούν την Ερμιονίδα μας αλλά το σημαντικότερο, συνεχίζουν να κρατούν ισχυρούς δεσμούς με την Ερμιονίδα μας.

Η αείμνηστη συμπατριώτισσά μας Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη, είμαι σίγουρος, πως πολύ θα χαίρεται από ψηλά αφού ήταν πάντα κοντά στον Μουσικό Σύλλογο Ερμιόνης και στην ιδιαιτέρα της πατρίδα.

Ως Θωμάς αλλά και ως στέλεχος στο ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τους συμπατριώτες μου, τον Μουσικό σύλλογο και τον Δήμαρχο γι΄αυτή τη στήριξη στο σύλλογό μας και στα παιδιά της ΕΛΠΙΔΑΣ.

ΘΩΜΑΣ Ι. ΣΚΟΥΡΤΗΣ

Θυμάται κανείς το σύρτια στο Γκουριμέσι ;;;;

 

Κατά τα τέλη Αυγούστου οι ψαράδες έδεναν 2-3 δεμάτια κλαριά και τα πόντιζαν με μία άγκυρα και ένα καλαδούρι 100 μέτρα περίπου από τη σκάλα του Λευκόλιθου στο Γκουριμέσι. Τα πόντιζαν έτσι, ώστε τα κλαριά να στέκουν περί τα 7-8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στα σύρτια αρέσει να πηγαίνουν στη σκιά που κάνουν τα κλαριά και, κατά μερικούς ψαράδες, να γλύφουν τη γλίτσα που με τον καιρό πιάνουν τα κλαριά.

Ο Σεπτέμβριος λοιπόν ήταν αφιερωμένος στο ψάρεμα των συρτιών αλλά για τα πιτσιρίκια το πρόβλημα ήταν πού θα βρούμε βάρκα. Το 1960 - 1965 η σταθερή παρέα μας που "όργωνε" τα Μαντράκια ήταν ο αείμνηστος φίλος Νάργος Φασιλής, Κωσταντής Νίκας, Γιώργος Μουρμούρης, Αγγελής Αραπάκης και ο γράφων, με πιο μαγγιώρο στο ψάρεμα τον Γιώργο. Είχαμε το προνόμιο να διαθέτουμε πρόσβαση σε δύο βάρκες: Του μπάρμπα Γιώργη Νίκα και του μπαρμπα Σταμάτη Αραπάκη τη θρυλική "ΣΑΝΤΡΑ" την οποία ακόμη διατηρεί σε άριστη κατάσταση ο Παναγιώτης. Η "ΣΑΝΤΡΑ" ήταν η ωραιότερη και πρακτικότερη μικρή βάρκα που φτιάχτηκε ποτέ, από τον αείμνηστο φίλο Λάζαρο Οικονόμου (Λούη). Αλλά λεπτομέρειες για αυτές τις βάρκες μια άλλη φορά.

Χρησιμοποιούσαμε συρτή με μεγάλο αγκίστρι και για δόλο ζώρες και μελάνια χταποδιών. Ρίχναμε τη συρτή και με τα κουπιά κάναμε μεγάλους κύκλους γύρω από τα δέματα, με μικρή ταχύτητα, ώστε το δόλο να μην ξενερίζει. Γυρίζαμε με 4-5 σύρτια πολύ μεγάλα από 3 έως 7 κιλά!

Το πρόβλημα ήταν το πώς θα το φέρουμε πάνω. Τράβαγε με τέτοια δύναμη που η τρίχα χτύπαγε σαν χορδή κιθάρας. Παίρναμε αμέσως 2-3 στροφές στον σκαρμό, με τα κουπιά ακολουθούσαμε το σύρτι και στα γρήγορα τραβάγαμε ένα δύο μέτρα τρίχα, και πάλι στροφές στον σκαρμό. Η τρίχα έμπαινε στο κρέας. Από τον πόνο μπορεί να αφήναμε την τρίχα και να μας έπαιρνε τη συρτή, γι' αυτό την άκρη της την δέναμε γερά στον σιδερένιο κρίκο της πρύμης ή σε καμιά φουρκάδα. Μπορεί να κάναμε και 10 λεπτά να ανεβάσουμε ένα μεγάλο σύρτι. Αν είχαμε απόχη το ανέβασμα στη βάρκα ήταν εύκολο. Χωρίς απόχη, ένα στα τρία σύρτια το χάναμε. Ξαγκιστρωνόταν. Μόλις ρίχναμε το σύρτι στο αμπάρι γινόταν ο χαμός. Με ένα κοπάνι προσπαθούσαμε να το αποτελειώσουμε, αυτό πήδαγε, μπλεκόταν με την τρίχα της συρτής, αίματα παντού.

Το ψάρεμα ξεκινούσε κατά τις 5 το απόγευμα και τις περισσότερες φορές ξεχνιόμαστε μέχρι που βράδιαζε για τα καλά. Και μετά στο σπίτι τηγανητό σύρτι με δεντρολίβανο και σβήσιμο με ξύδι, ή την άλλη μέρα πλακί στο φούρνο του μπαρμπα Παντελή και της Στάσας.

Άλλα χρόνια τότε..... 

Βασίλης Γκάτσος

Παρέμβαση Ανδριανού στη Βουλή για την επιστολή 11 Δημάρχων με θέμα το σχέδιο ίδρυσης Περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών στον Αργοσαρωνικό.

 Ο Βουλευτής Αργολίδας της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννης Ανδριανός κατέθεσε Αναφορά στη Βουλή προς Υπουργούς Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Σταύρο Παπασταύρου, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κωνσταντίνο Τσιάρα και Τουρισμού κ. Όλγα Κεφαλογιάννη με θέμα κοινή επιστολή 11 Δημάρχων, μεταξύ των οποίων και των Δημάρχων Επιδαύρου, Ερμιονίδας και Ναυπλιέων, για τον σχεδιασμό ίδρυσης 5 Περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΟΑΥ) στον Αργοσαρωνικό.

Θυμάται κανείς τις πέρκες στο Μπίστι;;;;

 

Σωρό. Θα ήταν το 1964 που είχαμε πάρει μια βάρκα, μια παρέα πιτσιρικάδων και είχαμε ρίξει το σίδερο στα ρηχά κοντά στον πύργο με τους ογκόλιθους, στη βορειοανατολική άκρη του Μπιστιού. Ψαρεύαμε σε μια έκταση όχι πάνω από μισό στρέμμα, όσο έφερνε βόλτα η βάρκα γύρω από το σίδερο, με καθετές και δόλο καρτσίνες. Πρέπει να πιάσαμε πάνω από 3 κιλά πέρκες και τι πέρκες! Χώρια οι γύλοι και οι χείβες!

Άλλα χρόνια τότε .......

Βασίλης Γκάτσος

Art Camp | Κέντρο Πολιτισμού Ερμιονίδος

 

 Το πρώτο Art Camp στην Ερμιονίδα, είναι γεγονός 

 Ελάτε να εξερευνήσουμε τον μαγικό κόσμο της τέχνης μέσα από διασκεδαστικές & εκπαιδευτικές δραστηριότητες, υπό την καθοδήγηση έμπειρων καλλιτεχνών και παιδαγωγών!

 Καλούμε παιδιά ηλικίας 5,5 έως 12 ετών, να περιπλανηθούν στις χώρες του κόσμου ανά τους αιώνες μέσα από τις τέχνες!

 Μέσα από πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας, η Κατερίνα μας & η Καλλιόπη μας, είναι έτοιμες να γίνουν οδηγήτριες σε ένα ταξίδι που θα καλλιεργήσει ευαισθησία, συγκίνηση, νοήματα, μάθηση και κάθε είδους θετικά μηνύματα!

️Δηλώστε συμμετοχή ️

 Πληροφορίες στα τηλέφωνα της αφίσας!

 Μην αφήσεις την τέχνη να ξεφύγει, γίνε κομμάτι του Art Camp στο Κέντρο Πολιτισμού Ερμιονίδος!

Θυμάται κανείς τις στήρες στον παλιό μώλο του Λιμανιού ;;;; Τους ροφούς και τις στήρες στον Αγιογιάννη ;;;;;

 

Περί το 1960 - 1965 μπροστά στον παλαιό μώλο υπήρχαν, μάλλον εκ κατασκευής του ριγμένα, λίγα μπλόκια και μεγάλες πέτρες. Εκεί μπαινόβγαιναν μικρές στήρες που ξαφνικά ορμούσαν στο δόλωμα. Και άντε να τις ανεβάσεις με το καλάμι και το μικρό αγκίστρι.

Στον Αγιογιάννη, μπροστά από το σπίτι της Μαρκώς (παλιό οστεοφυλάκιο του νεκροταφείου) υπάρχει μια αποχή που έχει σχηματιστεί από τα αρχαία τείχη που έχουν διαλυθεί μέσα στη θάλασσα. Αν βουτήξεις με μασκα θα  διαπιστώσεις ότι σχηματίζονται σπηλιές μικρές που το στόμιό τους είναι συνήθως μια σχισμή. Αυτό σε βάθος περί τα 5 μέτρα. Δεν φαίνονται στην επιφάνεια της αποχής. Πρέπει να βουτήξεις βαθύτερα και, ερχόμενος σύριζα με τον βυθό προς την αποχή, θα τις εντοπίσεις.

Βλέπαμε λοιπόν ξαφνικά να βγαίνει αργά αργά μια στήρα ή ροφός πάνω από 10 κιλά και να χάνεται στα βαθιά. Άλλοτε ερχόταν από τα βαθιά, πλησίαζε και ζύγιαζε το σώμα της να περάσει πλαγιαστά από τη μικρή σχισμή - στόμιο της σπηλιάς της. Το ίδιο συνέβαινε και στην βαθύτερη αποχή στη πρώτη μπανιέρα του Μπιστιού με δύο τρεις ροφούς. Όνειρο να τις πιάσουμε με το πρωτόγονο τότε ψαροντούφεκο που όμως ποτέ δεν το καταφέραμε. Θυμάμαι όταν το έλεγα του Λούη και μου έλεγε γελώντας: "Ποιες; Τις στήρες του Αγιαννιού; Τις γνωρίζω .... προσωπικώς πάππου προς πάππου!".

Άλλα χρόνια τότε .....

Βασίλης Γκάτσος

Οδικό Δίκτυο Ελλάδος: Υπό κατασκευή και μελλοντικά έργα. Αργολίδα; Ερμιονίδα;

 Όπως βλέπουμε στον χάρτη, από όλη την Ελλάδα μόνο στον νομό Αργολίδας δεν γίνεται τίποτα, ούτε και πρόκειται κάτι να γίνει. Η δε Ερμιονίδα καταδικασμένη στην απομόνωση τόσο από το Ναύπλιο και γενικότερα από τον κάμπο του Άργους, όσο και από την Πρωτεύουσα. Εκτός και αν "σύνδεση με την Πρωτεύουσα" εννοούμε τον υπάρχοντα δρόμο που, αν τειρήσεις τα σήματα της Τροχαίας, πας Αθήνα σε πάνω από 4 ώρες.

Και φυσικά με επερωτήσεις δεν λύνεται το πρόβλημα.

Δήμαρχοι, Τοπικοί Βουλευτές, Περιφερειάρχες, τόσα χρόνια δεν βλέπουν το πρόβλημα; Είναι πιο σημαντική η σύνδεση Καλαμάτας - Πύλου με σύγχρονη εθνική οδό από τη σύνδεση: Εθνική οδός Αθηνών Τριπόλεως - Άργους - Ναυπλίου - Ερμιονίδας με τα νησιά της - προφανώς και Τροιζηνίας;;;;

Και το παράδοξο: Όσο πλουσιότεροι έρχονται στην Ερμιονίδα, όσο υπερπολυτελέστατα ξενοδοχεικά συγκροτήματα δημιουργούνται με εσωτερικές βίλες με πισίνες και γκολφ, τόσο ο Ανάβαλος παίρνει αναβολή, τόσο η πραγματική σύνδεση με Πρωτεύουσα παραμένει όνειρο και η τοπική "ανάπτυξη" γίνεται αναγκαστικός μονόδρομος: Θερινά γκαρσόνια, καμαριέρες, σερβιτόροι, βοηθοί κουζίνας, καθαρίστριες.

Με εθνικό δρόμο η Ερμιονίδα απέχει πραγματικά μόνο 2 ώρες από την Πρωτεύουσα, και με άνεση, όχι να βγαίνεις κοτόπουλο από το αμάξι. Μάλλον είναι πολλοί στην Αργολίδα, όχι μόνο στην Ερμιονίδα, που δεν επιθυμούν να δουν το συμφέρον των πολλών στην Ερμιονίδα.

Βασίλης Γκάτσος

Θυμάται κανείς τα κοπάδια μουρμούρας στο Λιμάνι ;;;;

 Δεκαετία 1960: Όταν έπιανε το κρύο, μετά τον Νοέμβρη, κοπάδια μουρμούρες έμπαιναν στο κόλπο του Λιμανιού. Με πεταχτάρι, αγκίστρι ζογκάκι, και δόλωμα γαριδάκι ψαρεύαμε μικροί και μεγάλοι από τη μέσα μεριά του παλιού μώλου, εκει που ρίχνουμε τον Σταυρό στη Θάλασσα. Πιάναμε τη μία πάνω στην άλλη. Όσο περισσότεροι ψαρεύαμε τόσο περισσότερο μαλαγρώνονταν οι μουρμούρες. Και τι μουρμούρες! Μέχρι και μισό κιλό η μία.

Άλλα χρόνια τοτε ....

Βασίλης Γκάτσος

Θυμάται κανείς το κοπάδια των σπάρων στο Λιμάνι ;;;;

 

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Περί το 1962: Από τη γλύφα στο Κρόθι μέχρι τον παλιό μώλο, στα ρηχά, υπήρχαν χιλιάδες σπάροι. Όταν ο ήλιος έγερνε, κατά κοπάδια έτρωγαν στον βυθό και λαμπύριζαν σαν μικρά καθρεφτάκια. Με τον αγαπητό φίλο Γιώργο Μουρμούρη με τα καλάμια, πότε στο Κρόθι - όπου πιάναμε και μικρά λιγδάκια - κυρίως όμως στο κρηπίδωμα κοντά στη στροφή προς Κρανίδι - φέρναμε πάνω τον ένα σπάρο μετά τον άλλο, με δόλο απλό προζύμι. Και δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας άλλα πιτσιρίκια με τα καλάμια και οι σπάροι ατέλειωτοι.

Άλλα χρόνια τότε .....

Θυμάται κανείς το γαριδάκι στους μώλους του Λιμανιού ;;;; Τις καρτσίνες στα Μαντράκια;;;;

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Δεκαετία 1960: Στα φύκια και την πράσινη γλίτσα που έπιαναν τα μπλόκια του κρηπιδώματος και ιδιαίτερα τα μπλόκια του παλιού μώλου, μιλιούνια η μικρές γαρίδες. Σέρνοντας στα γρήγορα μία απόχη, λοξά ως προς τα μπλόκια και λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας  κάθε τόσο την αναποδογύριζες και μέσα από ένα μικρό σωρό φύκια πηδούσαν να φύγουν σωρό οι γαρίδες, μερικές φορές περισσότερες από τα φύκια. Το καλύτερο δόλωμα για όλα τα ψάρια.

Για τους Λιμανιώτες, γιατί οι Μαντρακιώτες είχαμε σωρό τις καρτσίνες που πρωί πρωί ή λίγο πριν δύσει ο ήλιος ανέβαιναν πάνω στις μισο βυθισμένες πέτρες των μαντρακιών να λιαστούν. Τόσες πολλές που πολλές φορές δεν έβλεπες τίποτα από την επιφάνεια της πέτρας.

Άλλα χρόνια τότε  ....

 

Θυμάται κανείς το κοπάδι των λαυρακιών στο Λιμάνι ;;;;

 

Ήταν μια Κυριακή γύρω στο 1964. Μετά την εκκλησία, γύρω στις έντεκα πήγαμε με τον Κωσταντή, ποιον άλλονε τον Νίκα, να πάρουμε τη βάρκα του πατέρα του από το Λιμάνι να την φέρουμε στα Μαντράκια. Ο καιρός κάλμα, καθρέφτης η θάλασσα. Βάλαμε τη Φάρμαν στο ρελαντί να κάνουμε και τη βόλτα μας. 

Είχαμε απομακρυνθεί καμιά πενηνταριά μέτρα από το μώλο που πιάνουν τα καράβια της γραμμής και ξαφνικά πέφτουμε σε ένα τεράστιο κοπάδι, θα ήταν πάνω από 500 κομμάτια, λαυρακιών που αμέριμνα είχαν ανέβει στον αφρό και κινούνταν νωχελικά σαν κεφαλόπουλα. Μόλις πλησίασε η βάρκα βούτηξαν όλα ήσυχα ήσυχα, έπιασαν βυθό και άλλαξαν πορεία. Είχαμε ακούσει για τα λαυράκια του Λιμανιού, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Το καθένα ήταν από τρία ως δέκα κιλά! Μιλάμε για θηρία!

Πολλοί ψάρευαν το βράδυ για λαυράκια μα ο πιο φανατικός ήταν ο κυρ Παναγιώτης ο Φασιλής, ο κουρέας. Όταν πήρε σύνταξη, ψάρευε στην άκρη του μώλου, εκεί που πιάνει το πλοίο της γραμμής, αλλά ξεχνιόταν απορροφημένος, γι' αυτό έβαζε ένα ξυπνητήρι - καμπάνα που ακουγότανε σ' όλο το λιμάνι.

Άλλα χρόνια τότε ......

Βασίλης Γκάτσος

Αποφοιτησε από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου ο Περιφερειακός σύμβουλος Αναστάσιος Γ. Γανώσης !

 

Θυμάται κανείς το μουγγριά των Μαντρακίων ;;;;

 

Δεκαετία 1950:  Το βράδυ ρίχναμε μια πετονιά με χοντρή τρίχα, παλιά σπάγκο, και μεγάλο αγκίστρι. Εμείς βάζαμε δόλωμα ένα κομμάτι σάπιας ρέγκας, αν και το σύνηθες ήταν ζώρες και μελάνια χταποδιών.

Η κατανάλωση ρέγκας και σαρδέλας ήταν παλιά πολύ μεγάλη. Ήταν φυσικό στο μαγαζί μας να ξέμεναν ένα δύο κιβώτια ρέγκας που λόγω ζέστης το καλοκαίρι και μικρής κατανάλωσης να μην ήταν για πούλημα. Ήταν περιζήτητες από τους ψαράδες για δόλωμα στους κιούρτους και για μαλάγρα για όσους ρίχνανε δυναμίτια.

Πετάγαμε την πετονιά στα βαθιά και την δέναμε στους πασσάλους που είχαν για δέστρες τα μαντράκια, ιδιαίτερα του Τροκαντερού. Πρωί πρωί σηκώναμε και μια στις τρεις πιάναμε μεγάλο μουγγρί, από 2 έως και 5 κιλά.

Αυτό το ψάρεμα δεν το έκαναν οι ψαράδες ούτε τα παιδιά. Το έκαναν από παράδοση ορισμένα σπίτια που είχαν το κέφι, γιατί το μουγγρί το έκαναν πηχτή και το έβαζαν για να κρυώσει στα πάνω παράθυρα του σπιτιού τον χειμώνα. Πού ψυγεία τότε. Την πηχτή με μουγγρί ή σφυρίδα, την θεωρούσαν επίσημο εκλεκτό φαΐ και το ετοίμαζαν για επισκέπτη εκλεκτό, ή άνθρωπο που ερχόταν για να κλείσει μια σοβαρή συμφωνία, έμπορο σφουγγαριών, ναυπηγό κ.λ.π. Συνήθεια πολύ πολύ παλιά.

Τελευταίος "ψαράς" η αγαπητή Γιάννα Κομμά, η νοσοκόμα. Το Ιατρείο περί το 1970 ήταν στα Μαντράκια και η Γιάννα έριχνε κάθε τόσο την πετονιά της το βράδυ και όταν έπιανε μουγγρί το έφερνε θριαμβευτικά στην αυλή μας προς επίδειξη .... κατορθώματος!

Άλλα χρόνια τότε......

Βασίλης Γκάτσος

O Σταμάτης Δαμαλίτης, καταδικάστηκε για μια ακόμα φορά από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ναυπλίου σε 9 μήνες φυλάκιση, για συκοφαντική δυσφήμιση μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση και για εξύβριση μέσω διαδικτύου

• Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΣΕ ΣΟΒΑΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΗΘΙΚΗΣ , ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!

• O Σταμάτης Δαμαλίτης, καταδικάστηκε για μια ακόμα φορά από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ναυπλίου σε 9 μήνες φυλάκιση, για συκοφαντική δυσφήμιση μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση και για εξύβριση μέσω διαδικτύου

Στις 2 Ιουνίου 2025, ο αυτοαποκαλούμενος δημοσιογράφος και κατ’ επάγγελμα συκοφάντης και με τη βούλα της Ελληνικής Δικαιοσύνης, Σταμάτης Δαμαλίτης, καταδικάστηκε για μια ακόμα φορά από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ναυπλίου σε 9 μήνες φυλάκιση, για συκοφαντική δυσφήμιση μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση και για εξύβριση μέσω διαδικτύου, εις βάρος του Δημάρχου Ερμιονίδας, κ. Γιάννη Γεωργόπουλου.

Αυτή η νέα καταδίκη του Σταμάτη Δαμαλίτη, προστίθεται σε μια σειρά από τις καταδικαστικές αποφάσεις που του έχει επιβάλλει η Ελληνική Δικαιοσύνη, τόσο για εξύβριση μέσω διαδικτύου, όσο και συκοφαντική δυσφήμιση, μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, για μια ακόμα φορά η Ελληνική Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της απέναντι στις συκοφαντίες και τις ύβρεις τις οποίες είχε εκτοξεύσει μέσω διαδικτύου εναντίον του  Δημάρχου Ερμιονίδας κ. Γιάννη Γεωργόπουλου, ο καθ’ έξιν συκοφάντης Σταμάτης Δαμαλίτης.

Πλέον όλοι οι Δημότες της Ερμιονίδας έχουν αντιληφθεί, ότι ο συγκεκριμένος κατ’ επανάληψη καταδικασμένος συκοφάντης και υβριστής, το μόνο που κάνει είναι μέσω του ιστολογίου του, να συκοφαντεί την Δημοτική Αρχή με ασύστολα ψεύδη και ύβρεις.

Γραφείο Τύπου

"ΔΥΝΑΤΗ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ"