ΠΛΑΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Η τέχνη είναι εδώ και ειδικότερα το
θέατρο την περίοδο της κρίσης δηλώνει παρόν. Καθώς ανεβαίνει ψηλά την κλίμακα της
αισθητικής, στο αγνάντεμα αναμετριέται με το όλον των υπάρξεων.
Ένα θεατρικό έργο ανεβαίνει αυτόν τον
καιρό στη σκηνή του νέου πολυχώρου ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ στην πλατεία Αμερικής το «ΠΛΑΤΕΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ», του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Μιλήσαμε με τον συγγραφέα και
σκηνοθέτη που εκτός των άλλων, τόσο αυτόν όσο και τα άλλα μέλη της παράστασης,
τα συναντάμε καθημερινά στις διαδηλώσεις, στις πλατείες, στις συνελεύσεις,
αυτούς τους άγριους καιρούς.
«Άλλο να αντιμετωπίζεις κριτικά κοινωνικά
φαινόμενα μέσω της τέχνης, και άλλο να συμμετέχεις στις διαδηλώσεις, όταν
βράζει το σίδερο δεν συμμετέχεις κριτικά είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι».
Τους
βλέπουμε στους αγώνες να είναι κομμάτι της πρωτοπορίας του πολιτισμού και να
συμμετέχουν σε αντιμνημονιακές κινήσεις όπως ΄΄καλλιτέχνες ενάντια στο μνημόνιο΄΄,
που από την πρώτη στιγμή των μαύρων χρόνων κινητοποιήθηκαν και έσωσαν έως ένα
βαθμό την τιμή των ανθρώπων της τέχνης, που οι περισσότεροι περί άλλα τυρβάζουν.
«Με
αυτή την παράσταση επιχειρούμε ν’ αποδείξουμε πως το θέατρο που δεν «ακούει»
ό,τι συμβαίνει έξω από τους περίκλειστους τοίχους του είναι ένα νεκρό θέατρο.
Και αν αυτό ισχύει γενικά, σήμερα ισχύει και επιβεβαιώνεται δραματικά. Η
παράστασή μας επιδιώκει να συναντηθεί με τις φανερές και υπόγειες διεργασίες
που συντελούνται στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στην ελληνική κοινωνία. Να
απομυθοποιήσει το φόβο που καίει τα σωθικά των ανθρώπων και που δεν αρμόζει
στους άνω θρώσκοντες».
Το έργο ΠΛΑΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ είναι
μία δυναμική υπαρξιακή αναμέτρηση του πριν με το τώρα, ενίοτε και με το ‘’δήθεν’’
του πριν του καθενός. Τα πρόσωπα έχουν ξεπεράσει τα όρια και μέσα σε
πρωτόγνωρες καταστάσεις άλλοτε με φόντο τον κάδο απορριμμάτων και άλλοτε εντός
του, προσπαθούν να ανοίξουν, να κατανοήσουν το που βρέθηκαν από τη μια μέρα
στην άλλη, ακόμη και μέσα στην απογοήτευση ανοίγουν καινούρια φτερά για να
πετάξουν προς το μέλλον. Ίσως μέσα στον
κάδο των απορριμμάτων να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια, να βρουν και κομμάτια του
χαμένου πραγματικού τους εαυτού, που λίγα χρόνια πριν είχαν οι ίδιοι απολέσει.
Άλλοτε με ανατρεπτικό χιούμορ, και
άλλοτε με βαθιά οδύνη, ο συγγραφέας καταφέρνει και ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο
σκοινί της πρωτοποριακής αντίληψης. Με
εργαλείο του το νυστέρι της διαλεκτικής, αναφέρονται περίτεχνα μάλιστα οι
βασικοί της νόμοι στο έργο, κάνει μία σε βάθος επεξεργασία και ανάλυση στα
εντός και τα εκτός του καθενός, στο φόβο, στην απελπισία, στην ελπίδα. Μέσω του
φόβου αναλύεται και το φαινόμενο του φασισμού.
«Όποιος αποφασίζει να κάνει τέχνη στις
μέρες μας, είναι σαν να προσπαθεί να σκαλίσει επιγραφές σε σκληρές επιφάνειες.
Το όπλο του καλλιτέχνη σήμερα είναι η πίστη του ότι η βαρβαρότητα μπορεί να
ανατραπεί, ότι μπορεί να λειάνει τις σκληρές επιφάνειες χωρίς να αμβλύνει τον
λόγο του».
Οι πέντε πρωταγωνιστές της παράστασης
ξεπερνούν κατά πολύ τα υποκριτικά τους στάνταρ και ανεβάζουν την υποκριτική
τέχνη σε υψηλότατο σημείο. Εξαίρετοι το ελάχιστο, ενσαρκώνουν θαυμάσια
τους ήρωες του έργου. Το όλο εγχείρημα,
εκτός των άλλων, είναι και μια καθ’
ολοκληρίαν συλλογική προσπάθεια. Όλοι συμμετέχουν, αποφασίζουν και
διαχειρίζονται από κοινού όλα όσα αφορούν την παράσταση και το οικονομικό της
μέρος. «Η συλλογικότητα δεν μπορεί να είναι ψευδεπίγραφη και κούφια λέξη. Στην
πράξη η έννοια αλληλεγγύη αποκτά οντότητα»
«Πλάτες
μέσα στα σκουπίδια»
Σκηνοθεσία: Κίμων Ρηγόπουλος
Επιμέλεια σκηνικού και
κοστουμιών: Νίκος Πολίτης
Μουσική σύνθεση και επιλογή:
Νίκος Αθανασάκης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μαργαρίτης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Έλενα
Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη
Σκαρλάτου
Κυριακή 16/12/12
Εφημερίδα ΠΡΙΝ
