Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Οι κινέζοι έχουν την παροιμία: Αν έχεις μια δραχμή αγόρασε μια φρατζόλα ψωμί. Αν έχεις δύο, αγόρασε μια φρατζόλα
και ένα τριαντάφυλλο.
Προέχει λοιπόν
η επιβίωση ανθρώπων και παραγωγικών οργανισμών. Προέχει
η εργασία και το μεροκάμματο, προέχει η ύπαρξη μιας εταιρείας και το περιβάλλον και τα λοιπά έπονται.
Όταν
το μεροκάματο κόβεται και οι παραγωγικοί οργανισμοί πνέουν τα λοίσθια,
τότε είναι που το περιβάλλον παύει να έχει νόημα. Σε όλες τις εποχές,
καθότι η πείνα
είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Ποτάμια
δάκρια και προσπάθειες για να έχουμε καθαρή
ατμόσφαιρα στα αστικά
κέντρα. Όσο υπήρχε χρήμα και δουλειά, υπήρχε έγνοια και μέτρα για καθαρή
ατμόσφαιρα.
Τώρα στις περισσότερες πολυκατοικίες δεν ανάβει το καλοριφέρ και η μόνη
λύση είναι τα τζάκια και οι ξυλόσομπες, και ξύλα ό,τι βρεθεί μπροστά.
Και στην Θεσσαλονίκη η ρύπανση κτύπησε κόκκινο πριν σφίξουν τα κρύα.
Μέχρι τώρα οι βλακωδώς οικολογούντες μιλάγανε
για την αειφόρο καύση των ξύλων, γιατί εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα
αυτό που δέσμευσαν από την ατμόσφαιρα όταν ήσαν τα ξύλα δέντρα, άρα
εκπομπές μηδέν! Ας πάνε στη Θεσσαλονίκη να αναπνεύσουν. Αν η κρίση
βαθύνει, τότε θα φεύγουν νύχτα και τα δέντρα από τα
πάρκα, όπως έγινε στην Αλβανία με την κατάρρευση του καθεστώτος. Και
στο κλεινόν άστυ, μόλις σπάσει κλάρα δέντρου σε πάρκο, μόλις ξεραθεί
δέντρο, κόβεται και πάει στη σόμπα, όπως πάνε και όλα τα σανίδια και τα
έπιπλα δίπλα στα σκουπίδια.
Και η Ερμιονίδα ζει σήμερα μία αντίφαση. Έχει γύρω της τους πλουσιότερους Έλληνες και ψάχνει πια το μεροκάματο με τη μπέζιζα.
Πολύ σωστή λοιπόν η θέση του Δημάρχου,
ότι προέχουν οι θέσεις εργασίας και οι δουλειές και γι’ αυτό είναι σύμφωνος για την Αφαλάτωση και το Γκολφ.
Έξυπνος
και ωφέλιμος για το σύνολο δήμαρχος είναι αυτός που θα πάρει με το
ελάχιστο κόστος το μέγιστο για τους δημότες
του από όλες τις ιδιωτικές επενδύσεις στην περιοχή του. Είναι αυτός που
θα σπρώξει όλους τους πάμπλουτους βιλάρχες, έλληνες και ξένους, να
επενδύσουν και σε παραγωγικά έργα, αλλά και σε έργα πολιτισμού στην
Ερμιονίδα και να δώσουν δουλειά στον τόπο. Είναι
αυτός που θα διδαχθεί από τη δημαρχιακή εμπειρία όλων, ότι ό,τι
επιχειρεί στον οικονομικό τομέα ο ελληνικός δήμος γίνεται μπούλμπερη.
Ακατανόητη
η θέση της αντιπολίτευσης που θέλει μεν αφαλάτωση αλλά δημοτικού
χαρακτήρα. Ακατανόητη, γιατί σε αυτή την παράταξη υπάρχουν περισσότεροι
που ρισκάρουν
και επιχειρούν στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στην συμπολίτευση έχουμε
πολλούς δημοσιοθρεμμένους, δηλαδή που δουλεύουν στον στενό ή ευρύ
δημόσια τομέα.
Είναι
πολύ μακρύς ο δρόμος, ώστε να πείσει τον κόσμο η αντιπολίτευση ότι έχει
το όραμα, τη θέληση και τα κότσια να φέρει κάτι διαφορετικό στον δήμο.
Κάτι το
παρόμοιον με το σημερινό
διαφαίνεται στον ορίζοντα, άντε λίγο πάνω λίγο κάτω, οπότε το καλύτερο
είναι να κατέβει ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο μπας και ξεκολλήσει η ρόδα από
τους ένθεν και ένθεν ικανούς. Εκτός και αν καταφέρει
να την ξεκολλήσει η συμπολίτευση τα δύο χρόνια που της απομένουν.
Χωρίς
παραγωγικές επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα η Ερμιονίδα θα ολοκληρώσει
την πώληση της «Κληρονομιάς του Καποδίστρια» και μετά, θέλει δεν θέλει, ή
θα μεταναστεύσει,
ή θα αποδεχτεί και αναπτύξει παραγωγικές δραστηριότητες. Και τον άγονο
τόπο τον κάνει κήπο της Εδέμ «ο δεινός άνθρωπος», και την άγονη θάλασσα
την κάνει Εδέμ, και πολλαπλασιάζει τον άρτον και τους ιχθύς και φύονται
τότε παντού τριαντάφυλλα εκεί που μόνον φύτρωνε
φαιδρά πορτοκαλέα. Και το γκαζόν φυτρώνει και όλα τα δέντρα φυτρώνουν
στην άγονη, όπως την καταντήσαμε, γη μας. Εδώ φύτρωσαν χιλιάδες εξοχικά
και πλήθος τέτοιων χωρίς να τα φυτέψουν, τουτέστιν παράνομα και
κατεδαφιστέα.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
