 |
| ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ |
Δεκαετία του'60, η Ελλάδα του "Ζορμπά"...
Εκείνη την "ασπρόμαυρη εποχή", η Ελλάδα, "μετρούσε της πληγές της".
Τα πολιτικά πάθη, απόρροια και του "αδελφοκτόνου εμφυλίου" του 46-49, δίχαζαν. Η φτώχεια ήταν καθημερινότητα.
Στον "Σταθμό του Μονάχου", στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, μια άλλη Ελλάδα, δούλευε και δημιουργούσε.
Η "μητέρα πατρίδα ", ευχόταν "καλή δύναμη" στα παιδιά της.
Στα παιδιά του Ελληνικού λαού, που μακριά από τη γη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, πάσχιζαν για την επιβίωση.
Γιατί στην Ελλάδα του τότε, τα πράγματα δεν ήταν απλώς δύσκολα. Οι "πληγές" ήταν ανοιχτές ακόμα...
Γιατί αυτή ήταν άλλωστε η Ελλάδα του τότε!
Με ανύπαρκτες υποδομές, με τα ανάκτορα και τις ξένες πρέσβειες να" κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο", με τα ξερονήσια, την εξορία, την ξενοκίνητη χούντα του '67, την φτώχεια και με έναν λαό να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί αλλά να μη το βάζει κάτω!
Και τι δεν είχε ζήσει άλλωστε ο λαός μας μέσα σε λίγα μόλις χρόνια...
-Την τραγωδία στη Μικρασία του 1922
-Τον Παγκόσμιο Πόλεμο
-Τον εμφύλιο σπαραγμό.
Εκείνη η γενιά, είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας στο "σήμερα". Και οι μνήμες είναι νωπές...
Εκείνη η γενιά λοιπόν, με δουλειά πρωί και βράδυ, έβαλε το δικό της λιθαράκι στην ανοικοδόμηση της χώρας!
Με έναν και μοναδικό σκοπό. Έναν Ιερό σκοπό που επισκίαζε κάθε πρόβλημα και κάθε δυσκολία:
Τα παιδιά τους, να μεγαλώσουν πολύ καλύτερα απ'οτι μεγάλωσαν οι ίδιοι.
Πάσχισαν, μόχθησαν και τα κατάφεραν.
Στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, καθοδήγησαν, ενέπνευσαν και δίδαξαν τον λαό της, "πνευματικοί κολοσσοί" που "θεμελιωσαν" τον σύγχρονο πολιτισμό μας, τον κατέστησαν σημείο αναφοράς και δόξασαν την χώρα μας, σ'ολόκληρη τη γη!
Ένας εξ' αυτών των "πνευματικών κολλοσών", υπήρξε αναμφίβολα ο Μίκης Θεοδωράκης, που σήμερα, πέρασε στην αθανασία.
Η προσφορά του τεράστια. Η πνευματική του παρακαταθήκη ανεκτίμητη και η κληρονομιά του έργου του ανυπολόγιστης αξίας.
Ήταν ο Μίκης της Ελλάδας. Εκείνος που με την μουσική του, εβαλε τον "Ζορμπά" σε κάθε βιβλιοθήκη και έκανε το συρτάκι, παγκόσμιο χορό.
Ήταν ο ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ.
Οι μελωδίες του και τα τραγούδια του, είναι οι ήχοι μιας Ελλάδας που δημιουργεί, που είναι ελεύθερη και μας δείχνει τον δρόμο να ζητάμε πάντα τον "ήλιο της δικαιοσύνης" σε τούτη εδώ την γη, που την έπλασε "Ο Θεός ο πρωτομάστορας".
Ήταν ο Μίκης με τους αγώνες του. Ο Μίκης που το '74, στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έδωσε με τις δημιουργίες του ελπίδα και κουράγιο στον κόσμο που το χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο γιατί" για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή "...
Ήταν ο Μίκης που με τις συνθέσεις του, "σκορπούσε ελληνικό άρωμα" στην ομογένεια.
Μαζί με τον Καζαντζάκη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Χατζιδάκι, ήταν οι δημιουργοί του νέου Ελληνικού Πολιτισμού.
Του πολιτισμού της Ελλάδας που δεν λησμονιέται.
Της Ελλάδας που σφράγισαν με τα έργα τους.
Με τα έργα τους, που δεν θα σβήσουν ποτέ.
Γι'αυτό και στον ουρανό της Ελλάδας, της δικής τους Ελλάδας, θα πετούν πάντα "χαρταετοί".
Κι' αν ποτέ στο μέλλον, συναντήσουμε δυσκολίες, ας θυμηθούμε τη "Δραπετσώνα".
Πάντα θα υπάρχει κάποια "Δραπετσώνα", για να μας θυμίζει ότι και την πιο "Όμορφη Πόλη", την χτίζεις από την αρχή.
Αντίο Μίκη Θεοδωράκη.
Αντίο Μίκη της Ελλάδας.
Και"τώρα που άνοιξες πανιά, για την απάνω γειτονιά" να έχεις πάντα στο νου σου, μια θάλασσα. Να εύχεσαι για εμάς, να είναι πάντα καλοτάξιδη...
Να εύχεσαι απο'κει ψηλά.
Από το περιβόλι τ'ουρανού...
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ
