 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Το ΠΟΠ είναι μια σταθερή βάση ένας βατήρας εκκίνησης, αλλά χωρίς αθλητή και περιβάλλον άθλησης, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα όργανο σταδίου.
Τα λέει απερίφραστα ο κ. Ιωσήφ Μερτύρης στη σημαντική συνέντευξή του στον κ. Ιωαννίδη στο μπλογκ ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ NEWS. Και ο λόγος του έχει βαρύτητα, γιατί έχει εμπειρία παραγωγής ροδιού, αποθήκευσης, μεταποίησης, προώθησης και εμπορίας του προϊόντος. Είναι γνώστης της αγοράς τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής και του ανταγωνισμού.
Και χτυπάει τον κώδωνα κινδύνου, ότι έτσι που πάμε, σε λίγο θα έχουμε όνομα χωρίς προϊόν.
Να σημειώσω ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα φιστίκια Αιγίνης. Το νησί αστικοποιήθηκε πλήρως, τα κτήματα με τις περίφημες φιστικιές γίνανε εξοχικά. Ένα νησί που με νερό θα ζούσε άνετα από τα περίφημα φιστίκια του και τα σταφύλια του, έγινε προάστιο της Πρωτεύουσας. Και όλοι μας λέμε το φιστίκι "Αιγίνης" αλλά στο ράφι βρίσκουμε ανώνυμα εισαγωγής και ντόπια κυρίως από τα Μέγαρα. Και μη νομίζουμε ότι ένας τόπος διαφημίζεται επειδή ντελαλίζεται το όνομά του στις λαϊκές και στα μαγαζιά ξηρών καρπών, μέσω ενός τοπικού προϊόντος ΠΟΠ που δεν υπάρχει. Γιατί ο αγοραστής, όταν διαπιστώσει ότι το σακουλάκι που πήρε έχει μέσα άγευστα, κακορίζικα, σχεδόν ξύλινα φιστίκια εισαγωγής, τα βάζει με την Αίγινα, δηλαδή την θεωρεί ως τόπο μη αξιόπιστο. Είναι μεγάλο πρόβλημα, ένας τόπος να έχει διαδώσει το brand name των προϊόντων του και από πίσω να μην υπάρχει τοπικό προϊόν.
Τη σήμερον ημέρα "αθλητής καλλιέργειας, μεταποίησης και εμπορίας ροδιού" μπορεί να είναι μια ιδιωτική εταιρεία, ένα εταιρικό σχήμα, ένας συνεταιρισμός που θα λειτουργεί ως ανταγωνιστικός οργανισμός. Αυτά τα σχήματα είναι ικανά να ενώσουν και να συντονίσουν τους παραγωγούς και να σταθούν με επιτυχία στον ντόπιο και διεθνή ανταγωνισμό. Αυτά τα σχήματα μπορούν να ρίξουν το κόστος, να εφαρμόσουν καινοτομίες, να διοικηθούν σύμφωνα με διεθνή πρότυπα, να τοποθετηθούν με επιτυχία στην αγορά. Είναι ουτοπία να νομίζουμε ότι αυτό μπορεί να το πετύχει μεμονωμένα κάθε παραγωγός ροδιού.
Και αυτά δεν γίνονται αν δεν προηγηθεί ο εφοδιασμός της Ερμιονίδας με άφθονο καλό νερό, σχεδόν δωρεάν, για τους αγρότες μας.