''Αγρότης; ποιος αγρότης;''

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Η έννοια του αγρότη στην περιοχή μας όπως και σε όλα τα παράλια, τα νησιά αλλά και μεσόγεια με μικρούς κλήρους είναι μια σκέτη παραπλάνηση. Είναι δημιούργημα της γραφειοκρατίας για να φορολογεί και να βασανίζει τον αγρότη. Ήδη δεν μιλάμε για αγρότες απλώς, αλλά για κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, δηλαδή γι' αυτούς που το αγροτικό εισόδημά τους είναι πάνω από το 50% του συνολικού τους εισοδήματος.

Αγρότες αποκλειστικής απασχόλησης βρίσκουμε μόνο στη Θεσσαλία, Ανατολική Μακεδονία, Θράκη και Ηλεία. Εκεί υπάρχουν κάμποι και νερά, και παρ' όλα αυτά δεν είναι πολλοί. Στα μέρη μας δεν είναι σχεδόν κανένας. Οι περισσότεροι κάνουν δύο και τρεις άλλες δουλειές για να τα φέρουν βόλτα.

Και πού το αμάρτημα;

Ο τρόπος ο ελληνικός και η ελευθερία του Έλληνα είναι να έχει το κτήμα των προγόνων του, χαρά του να το καλλιεργεί και να παράγει. Ας είναι καλά ο Καποδίστριας. Αλλά και η μανία των αστών της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων για εξοχικό. Μπορεί αυτό επιδερμικά να μεταφράζεται ως επίδειξη πλούτου, νεοπλουτισμού κ.λ.π. αλλά όχι για όλους. Στη βάση του έχει βαθύτατη ρίζα: Να ξαναποκτήσουν τον τρόπο τους και την ελευθερία που η πόλη τους έκλεψε.

Αλλά έχουμε και το ευαγγελικό: Αυτός που δεν εργάζεται, δεν δικαιούται φαΐ. Και επειδή τότε το 95% των ανθρώπων ήταν αγρότες, ψαράδες και κτηνοτρόφοι, αυτό σήμαινε ότι αυτός που δεν εργάζεται, ώστε να παράγει τροφή, δεν έχει δικαίωμα στην τροφή των άλλων, αλλά εξαρτάται από την ελεημοσύνη τους.

Άρα ο Πρωτογενής Τομέας δεν είναι οι αγρότες, οι ψαράδες, οι κτηνοτρόφοι. Είναι όλοι όσοι παράγουν τρόφιμα και κατ' επέκταση πρώτες ύλες ένδυσης (μαλλί, βαμβάκι, λινάρι, δέρματα κ.λ.π.). αλλά και καύσης που πια την έχουμε ξεχάσει. Αυτά είναι τα πρώτα για τον άνθρωπο. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου να παράγει τρόφιμα και πρώτες ύλες ένδυσης. Ιδιαίτερα είναι τρόπος και ελευθερία του Έλληνα, που δεν γνώρισε δουλοπαροικία, φεουδαλισμό  και τα παρόμοια. Που όταν οι εδώ κοτσαμπάσηδες πήγαν να τον ρίξουν σε αυτά τα νέα δεσμά, ορθώθηκε το ανάστημα του αγίου Καποδίστρια: "Σωστός πολίτης είναι αυτός που κατέχει γη και παράγει".

Μη ξεχνάμε ότι με πόλεμο, με κρίση, όλα χάνουν τη σημασία τους, όλα διαλύονται και ο κόσμος επιστρέφει στην αναζήτηση τροφής, ενδυμασίας και ξύλων να ζεσταθεί. Αυτά είναι τα πρωταρχικά, όλα τα άλλα είναι υλική "ευημερία".

Στον πρωτογενή τομέα δεν υπήρχε σύνταξη. Και όταν υπήρξε δεν είχε την έννοια της διακοπής της εργασίας, δηλαδή αναγκαστικής διακοπής του τρόπου και της ελευθερίας του, αλλά χρηματικής αποζημίωσης, ή βοήθειας.

Η παραγωγή τροφίμων στη χώρα μας είναι μόνο το 3% του ΑΕΠ της. Κάπου 6 δις ευρώ, και αν αφαιρέσουμε το λάδι και τις ιχθυοκαλλιέργειες, πέφτουμε στα 4.5 δις ευρώ. Δηλαδή ανάγκη, εθνικός στόχος, να φτάσει η παραγωγή τουλάχιστον το 6% του ΑΕΠ, που σημαίνει να είμαστε αυτάρκεις σε τρόφιμα και να εξάγουμε το 1% του ΑΕΠ μας. Πώς θα ταΐσουμε με δικά μας προϊόντα τα 40 εκατομμύρια τουριστών που ονειρευόμαστε μετά από 10 χρόνια;

Μια οδηγία έβγαλε η ΕΕ που έλεγε ότι κάθε χώρα της πρέπει μέχρι το 2020 να παράγει το 20% της ενέργειας που καταναλώνει από ανανεώσιμες πηγές. Και πέσανε στη χώρα μας σωρό οι επιδοτήσεις και οι φορολογικές ευκολίες για αιολικά πάρκα και ανεμογεννήτριες, για να επιτευχθεί ο στόχος (που βέβαια δίνει πανάκριβο ρεύμα).Ποια οδηγία βγάζουμε εμείς, ώστε να διπλασιάσουμε τουλάχιστον την παραγωγή τροφίμων μας; Ποια τα γενναία κίνητρα;

Κακά τα ψέματα δεν υπάρχουν. Και το συμπέρασμα εκ του αποτελέσματος: Περνάμε την μεγαλύτερη κρίση, η ανεργία είναι στο 27%, χώρια η αεργία. Οι νέοι φεύγουν για το εξωτερικό, όχι μόνον οι επιστήμονες. Συμφέρει να παίρνεις στην πρωτεύουσα 300 ευρώ τον μήνα παρά να πας να γίνεις αγρότης. Σαν νέος αγρότης θα πάρεις 20000 ευρώ ως κίνητρο, για να κάνεις τι; φτάνουν για να αγοράσεις πόσα στρέμματα; μηχανήματα; να φυτέψεις δέντρα; να κάνεις γεωτρήσεις; να πληρώνεις ΟΓΑ; Ούτε οι νέοι στα χωριά τους δεν γίνονται αγρότες. Πόσο δε μάλλον κατ' αποκλειστικότητα. Να παρατήσουν δηλαδή ό,τι άλλο ήδη κάνουν.

Ως εκ των άνω για τη χώρα μας, τον τρόπο μας, την ελευθερία μας όπως αιώνες την βιώνουμε, η παραγωγή τροφίμων είναι ιερή και δικαίωμα, να μην πω ευχάριστη υποχρέωση, όλων των Ελλήνων.

Ακόμη και 6% του ΑΕΠ να φτάσει, είναι κάτι το μη οικονομικά σημαντικό για μια σύγχρονη οικονομία.

Αν πραγματικά λοιπόν θέλουμε ανασυγκρότηση και μεταρρυθμίσεις με στόχο τον Έλληνα, τον τρόπο του και την ελευθερία του, τα παρακάτω είναι απαραίτητα:

1. Συνταγματική κατοχύρωση της καλλιεργήσιμης γης. Όλης, όχι της υψηλής παραγωγικότητας. Που σημαίνει μεταξύ των άλλων, τέρμα το αγροτεμάχιο οποιουδήποτε εμβαδού. Τι σημαίνει υψηλής παραγωγικότητας; Όταν πάρεις απόδοση σιτηρών 600 κιλά ανά στρέμμα είναι υψηλότερη η παραγωγικότητα από ένα στρέμμα με αρωματικά φυτά που θα σου φέρει 10πλάσια χρήματα από ότι το στάρι;

2. Αναφαίρετο δικαίωμα του Έλληνα να καλλιεργεί τη δικιά του γη ή να νοικιάζει για καλλιέργεια, ασχέτως οποιουδήποτε άλλου επαγγέλματος έχει.

3. Η πρωτογενής παραγωγή και εμπορία τροφίμων να  μην φορολογείται ούτε ως εισόδημα φυσικών προσώπων, ούτε να έχει ΦΠΑ. Αυτά αρχίζουν με την μεταποίηση των τροφίμων. Οπότε τέρμα και όλη η χαρτούρα και γραφειοκρατεία γύρω από την παραγωγή τροφίμων.

4. Όλοι οι συνταξιούχοι της χώρας θα έχουν ειδικά κίνητρα να συνεχίσουν να παράγουν τρόφιμα. (Μόνο τη βελτίωση της υγείας της τρίτης ηλικίας να σκεφτούμε, να η αξία τέτοιων μέτρων).

5. Υποχρέωση όλων των παραγωγών τροφίμων να είναι η καταγραφή της παραγωγής τους από τον τοπικό συνεταιρισμό. Δηλαδή και της παραγωγής που πάει για αυτοκατανάλωση και αυτής που θα πάει σε έμπορα ή συνεταιρισμό. Για λόγους στατιστικής και προγραμματισμού. Βάσει αυτής της καταγραφής θα δίδονται ενισχύσεις ή επιδοτήσεις, οπωσδήποτε περιορισμένες, ενώ τυχόν επιπλέον χρήματα που διατίθενται από την ΕΕ για τον αγροτικό κόσμο, θα πηγαίνουν για έργα υποδομής (φράγματα, διανομή νερού) *, δημιουργία συνεταιριστικών - εταιρικών οργανώσεων, έργα βελτίωσης ανταγωνιστικότητας και εμπορίας.

6. Να μην υπάρχει ασφαλιστική εισφορά για κανέναν. Όσοι παίρνουν σύνταξη από άλλο επάγγελμα, δεν δικαιούνται αγροτική σύνταξη. Όσοι δεν παίρνουν, σημαίνει ότι ήσαν κυρίως αγρότες, και παίρνουν αγροτική σύνταξη χωρίς εισφορές, πέραν της όποιας κοινωνικής σύνταξης.

Βέβαια το ερώτημα είναι, ότι έτσι αρκετοί, κυρίως στους μεγάλους παραγωγικούς κάμπους θα πλουτίσουν, αφού δεν θα πληρώνουν φόρους. Φυσικά και θα πλουτίσουν, όχι όμως από επιδοτήσεις αλλά από την εργασία τους. Πού το μεμπτόν; Εδώ πλούτισε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Ελλήνων μέσω διαπλοκής, δανεικών και αγύριστων, επιδοτήσεων και όλων των ειδών επινοήσεων φοροκλοπής και φοροαπαλλαγής, παράγοντας αέρα κοπανιστό και δημιουργώντας επιχειρήσεις που δεν επιχειρούσαν τίποτα.

Δηλαδή αν ο ελαιοπαραγωγός της Ερμιονίδας έχει νερό, δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, ούτε φόρο ασχέτως της παραγωγής του, πάρει σύνταξη από το δημόσιο ταμείο, αλλά διπλασιάσει την παραγωγή του και το εισόδημά του είναι ικανοποιητικότατο, γίνεται πρόβλημα της χώρας και του τόπου του; Παράδειγμα γίνεται.

Ο καταστηματάρχης που δουλεύει αποκλειστικά 3 μήνες το καλοκαίρι και μετά κάθεται μόνος στο κατάστημα, είναι εθνική συμφορά να παράγει τρόφιμα; Παράδειγμα γίνεται.

Ο συνταξιούχος που ξεροσταλιάζει στα προπατζίδικα του ΟΠΑΠ, είναι καλύτερα από το να εργάζεται στον ήλιο και στον αέρα του τόπου που τον γέννησε; Παράδειγμα είναι.

Ας λοιπόν αρχίσουμε να βλέπουμε με καινή ματιά την κατάντια του τόπου μας. Γιατί για κατάντημα πρόκειται και όχι απλά για οικονομική κρίση. Και το να καταφεύγει το πολιτικό μας σύστημα στη φορολόγηση των παραγωγών τροφίμων, είναι ανίερη και ανόσια, αναποτελεσματική πρακτική, ανθελληνική πέρα για πέρα ως προς τον πατροπαράδοτο τρόπο μας και την πατροπαράδοτη ελευθερία μας. Η παραγωγή τροφίμων στήριξε την Ελλάδα με τους φόρους της, την πολλαπλασίασε σε έκταση και πληθυσμό με τα τέκνα της και τους αγώνες τους, τότε που η αγροτιά παρ' όλη τη φτώχεια της ήταν οικονομικά κυρίαρχη.

Σήμερα στην καλύτερη περίπτωση να φτάσει το 6% του ΑΕΠ, άντε με τα χρόνια το 10%, όταν ο τουρισμός θα έχει φτάσει το 30%. Με τους φόρους της παραγωγής τροφίμων το Ελληνικό κράτος θα πληρώσει τον στρατό του και ό,τι δημόσιο είναι αναγκαίο;

* Έχουν δοθεί πολλά δις ευρώ για τους εθνικούς μας δρόμους. Τα περισσότερα προέρχονται από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα χρειάζεται ένα καλό εθνικό δίκτυο, αλλά έως εδώ. Είναι εθνική ανάγκη να στραφεί το ενδιαφέρον της πολιτείας προς τα παράλια και τα νησιά της. Τα καλύτερα προϊόντα, τα πιο εύγευστα, η μεγαλύτερη ποικιλία προϊόντων, ενυπάρχουν στα παράλια και τα νησιά. Αν λέμε ότι θα φέρουμε 40 εκατομμύρια τουρίστες μετά από μια δεκαετία, σχεδόν όλοι θα πάνε στα παράλια και τα νησιά. Εκεί πρέπει να συναντήσουν τα καλύτερα προϊόντα της τοπικής γης. Οι νησιώτες και οι των παραλίων ήσαν πάντα πολύ εργατικοί και δημιουργικοί. Καλλιεργούσαν αποτελεσματικά με πεζούλες και τα πιο απρόσιτα μέρη.

Στην Κρήτη, Μυτιλήνη, Χίο, Λήμνο, Ρόδο, Σάμο και άλλα μεγάλα νησιά πρέπει να  γίνουν μεγάλα φράγματα. Πολλά μικρότερα σε όλα τα νησιά μας. Μεγάλα και μικρά φράγματα κατά προτεραιότητας στην ανατολική Πελοπόννησο. Να δουν επιτέλους ΝΕΡΟ αυτοί που το χρειάζονται όσο τίποτε άλλο.

Το μέσο κόστος εθνικής οδού (χωρίς γέφυρες κ.λ.π.) είναι γύρω στα 8000000 ευρώ το χιλιόμετρο. Με 400000000 εκ. ευρώ φτιάχνεις 50 χιλιόμετρα. Αντί αυτών φτιάχνεις 8 μεγάλα φράγματα στα νησιά ή 30 μικρότερα.

Τα νησιά μας έχουν συνολικά γύρω στους 1600000 μόνιμους κατοίκους.  Με τον τουρισμό το καλοκαίρι τριπλασιάζονται.

Στην Πελοπόννησο σχεδόν το 80% των κατοίκων της ζει στα παράλιά της.

Η ίδια η Πρωτεύουσα είναι μέσα στη θάλασσα, όπως και η Θεσσαλονίκη.

Και όμως το θέμα που κυριαρχεί επί 30 χρόνια  είναι το πώς ο Αχελώος θα ποτίσει τη Θεσσαλία η οποία έχει άφθονα νερά.

Βασίλης Γκάτσος