Και ως παράδειγμα πρότεινα τον Ζωολογικό Κήπο.
Παρενέβη ο Ιχνηλάτης και πρότεινε το Βοτανικό Πάρκο και ο κ. Λούζης που πρότεινε Αυτοκινητοδρόμιο.
Ακολούθησε ο κ. Γούτος με την πρόταση αγοράς για δημιουργία μεγάλης εκπαιδευτικής μονάδας."
Από Villadidimo
------------------------------
Άρα γιο το κτήμα το Δημόσιο, των 1000 στρεμμάτων, της πρώην ΔΕΠΟΣ ΑΕ στο Πορτοχέλι, αναζητούμε κάτι το σοβαρό, με Πανελλαδική, θα πρόσθετα Πανευρωπαϊκή εμβέλεια, κάτι που θα αλλάξει τη φυσιογνωμία (όχι όμως να του αλλάξει και τα φώτα του τόπου μας!) και την οικονομία του τόπου μας.
Προϋπόθεση να παραμείνει Δημόσιο, δηλαδή να μην πουληθεί σε ιδιώτες, αλλά ούτε να παραχωρηθεί σε ιδιώτες για πολλά χρόνια π.χ. 50 χρόνια, για τουριστική μονάδα και τα παρόμοια.
Οι ιδέες, οι απόψεις, οι προτάσεις των πολιτών κοστίζουν μόνον το χρόνο που χρειάζεται για να τις διατυπώσουν και να τις κοινοποιήσουν. Αν κάποιος
αποδέκτης αυτών ενθουσιαστεί και προχωρήσει στην υλοποίηση, τότε κάνει επένδυση, βάζει χρήμα και σε περίπτωση αποτυχίας χάνει. Δεν φταίει βέβαια η ιδέα, η άποψη ή η πρόταση που δημόσια ακούστηκε. Το "με πήρατε στο λαιμό σας" δεν ισχύει, γιατί έχει την απάντηση "άμα σου λέγαμε να πέσεις στη φωτιά θα έπεφτες;" Έλα όμως που όλα ξεκινάνε από ιδέες, προτάσεις, απόψεις και όνειρα;
Οι ιδέες όμως Ζωολογικός Κήπος, Βοτανικό Πάρκο, Αυτοκινητοδρόμιο, Μεγάλη Εκπαιδευτική Μονάδα, πρέπει να αναλύονται από αυτούς που τις κατεβάζουν, δηλαδή τι ακριβώς εννοούν, τα στάδια υλοποίησης, το κόστος, τον τρόπο λειτουργίας, τα στοιχεία που ενισχύουν τη βιωσιμότητά τους, πώς και γιατί θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία και την οικονομία του τόπου μας. Και φυσικά κανένας μας δεν είναι υποχρεωμένος να πέσει στη φωτιά που η ιδέα άναψε, πόσο μάλλον ο Δήμος αλλά και το Κράτος.
Καθώς λοιπόν διάβαζα τα παραπάνω, μου ήλθε στο μυαλό η παρακάτω ιδέα που σχετίζεται με την παλιά μου ιδέα (νομίζω πανελλαδικώς πρωτότυπη) περί ιστορικών ελαιώνων (μια και έχουμε και τη γιορτή του ελαιολάδου και της ελιάς). Την διατυπώνω λεπτομερώς και όποιος την ακολουθήσει και καεί ...κάηκε!
Το Δημόσιο κτήμα των 1000 στρεμμάτων να γίνει Μ.Ι.Ε.Ε. = Μαθητικός Ιστορικός Ελαιώνας Ερμιονίδας.
Να έλθει δηλαδή το Δημόσιο ως στοργικός παππούς και να πει:
Παραχωρώ το κτήμα για 100 χρόνια στο Δήμο Ερμιονίδας και μέσω αυτού στην εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα Ερμιονίδας με σκοπό να το εκμεταλλευτεί πλήρως οικονομικά με τον απαράβατο όρο να καταστήσει Μ.Ι.Ε.Ε. το 90% και το 10% να το οικοδομήσει, όμως με κτήρια που θα εξυπηρετούν τον Μ.Ι.Ε.Ε.
Συμφωνούν λοιπόν.
Τι θα κάνει ο Δήμος και η εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα;
1). Ένα σχέδιο του τι θα κάνουν και πώς θα το χρηματοδοτήσουν. Project.
2). Ποιοι και πώς θα το υλοποιήσουν. Project Managers
3). Ποιοι και πώς θα το λειτουργήσουν. Management.
Γράφω τους όρους και στα ξένα, γιατί οι .... πρωτόκλητοι θα μάθουν στη πράξη τόσα πολλά που δεν χρειάζεται να βγάλουν μετά καμιά σχολή. Να λοιπόν ένα θαυμάσιο σχολείο.
Περιμαντρώνουν λοιπόν το κτήμα και στο 10% κτίζουν όλα τα αναγκαία κτίσματα και εγκαταστάσεις που θα εξυπηρετούν το κτήμα (λιτρίβι, αποθήκες, συσκευαστήρια, εργαστήρια, κ.λ.π., κ.λ.π.), τη μαθητική τοπική κοινότητα (καταλύματα, αίθουσες διδασκαλίας και εργαστηρίων κ.λ.π, κ.λ.π.), υποδομή υποδοχής ελληνικών και ξένων σχολείων που θα μαθητεύσουν, θα διδαχθούν, θα διδάξουν, θα εργαστούν κ.λ.π., κ.λ.π.), υποδομή για επισκέπτες, τουρίστες, για συνέδρια κ.λ.π., κ.λ.π., και ότι άλλο. Σταδιακά βέβαια. Αρχιτέκτονες έχουμε θαυμάσιους και νέους. Να λοιπόν ένα δεύτερο θαυμάσιο σχολείο.
Το φύτεμα του ελαιώνα: Καθορίζονται οι θέσεις, σκάβονται οι λάκκοι και φυτεύονται αγριλιές, με τον παραδοσιακό τρόπο των παππούδων μας. Μετά από 3 χρόνια μπολιάζονται αλλά κατά τομείς με πιστοποίηση. Ένας τομέας, ο και μεγαλύτερος, από το αρχαιότερο ελαιόδενδρο της Μονής Αγίων Αναργύρων, ένας από των Φούρνων (η μεγάλη τους ελιά βρίσκεται πλέον στο νησάκι και ευτυχώς), ένας από του Κρανιδίου. Στα δέντρα τα πανάρχαια από τα οποία θα παρθεί το μπόλι, θα γίνει πιστοποίηση από τον Δημόκριτο για την παλαιότητά τους βάσει ραδιενεργού άνθρακα και άλλων μεθόδων. Έχουμε 900 στρέμματα με 20 δέντρα το στρέμμα, 18000 ελαιόδενδρα. Μετά από χρόνια το μέγιστο της παραγωγής τους θα είναι γύρω στους 150 - 200 τόνους λάδι. Εννοείται η καλλιέργεια αυστηρά βιολογική και η φουσκή από πιστοποιημένες στάνες, κυρίαρχη. Να λοιπόν ένα τρίτο θαυμάσιο σχολείο και ...... υπομονής!
Ποιότητα, brand name, διασφάλιση αυτών, αγορά, εξαγωγές, κ.λ.π., κ.λ.π. με σκοπό την κερδοφορία. Μέρος των κερδών πάει για επενδύσεις, και μέρος διανέμεται στις σχολικές μονάδες της Ερμιονίδας για τις ανάγκες τους αλλά και για να δίδονται υποτροφίες, κ.λ.π., και γιατί όχι; Ένα μέρος των κερδών να πηγαίνει στη τσέπη των μαθητών ανάλογα με την εργασία τους. Να λοιπόν ένα τέταρτο θαυμάσιο σχολείο.
Όταν όλα θα έχουν ωριμάσει (μέσα περίπου σε 7 χρόνια) δυναμική επέκταση. Δηλαδή ένταξη στη διαδικασία του Μ.Ι.Ε.Ε., κατόπιν αυστηρής αξιολόγησης και πιστοποίησης ιδιωτικών κτημάτων που έχουν δημιουργηθεί ως ιστορικοί ελαιώνες. Να λοιπόν ένα πέμπτο θαυμάσιο σχολείο.
Ενέργεια από φωτοβολταϊκά, νερό από στέγες και αυλές όλων των κτηρίων (η παλιές ελιές μας δεν έχουν μεγάλη ανάγκη νερού), δηλαδή και πρότυπο κτήμα και οικισμός από περιβαλλοντική άποψη. Να λοιπόν και ένα έκτο θαυμάσιο σχολείο.
Αυστηρός όρος: Όλες οι εργασίες στον Μ.Ι.Ε.Ε. γίνονται από μαθητές με την επίβλεψη εκπαιδευτικών και ελάχιστων ειδικών εκτός μαθητικής και εκπαιδευτικής Κοινότητας. Δηλαδή το παιδί μπαίνει στη διαδικασία από το νηπιαγωγείο και στα 18 του διευθύνει μαζί με άλλους το Μ.Ι.Ε.Ε.
Θα μου πείτε, μα γίνονται αυτά από παιδιά *; Μεγάλες μαθηματικές έννοιες διατυπώθηκαν από εφήβους, σήμερα στην Αμερική παιδιά 18χρονα έχουν δικές τους μεγάλες εταιρείες από το μηδέν φτιαγμένες, προεπαναστατικά οι περισσότεροι Υδραίοι γίνονταν πλοιοκτήτες όντας έφηβοι **. Εμείς έχουμε δέσει τη νεολαία σε ένα θρανίο, της έχουμε βάλει παρωπίδες στα μάτια, σαν του αλόγου στο μαγγανοπήγαδο, να βλέπουν μόνο το δρόμο προς μια δημόσια καρέκλα.
Έτσι εκπαιδεύει η Ερμιονίδα τους νέους της (στο μέλλον), και πλήθος από αυτούς θα γίνουν άριστοι καλλιεργητές και μεταποιητές, και ό,τι άλλο θέλουν και εκτός αγροτικού τομέα, αφού το επιχειρείν θα έχει γίνει βίωμα.
Μια τέτοια προσπάθεια να είσαστε βέβαιοι ότι θα την αγκαλιάσουν όλοι οι βιλλάρχες της περιοχής και τα ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα θα έρχονται σαν τα κουτσούμπια! Οι κουτόφραγκοι δεν είναι ...κουτοί μπροστά σε τέτοια όνειρα και θα τα χρηματοδοτήσουν αφειδώς, πόσο μάλλον που το κόστος είναι πολύ μικρό. Αλλά και οι βιλλάρχες, που δεν παύουν να είναι επιχειρηματίες, θα δουν στη προσπάθεια αυτή τα πρώτα τους δύσκολα βήματα και θα την στηρίξουν.
Οι φωτογραφίες είναι από την Ερμιονίδα και πρόκειται για παμπάλαιες ελιές απ' όπου θα παρθούν τα μπόλια για τον Μ.Ι.Ε.Ε. Υπάρχουν με σχόλια στο βιβλίο μου (Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ).
* Ας μεταφερθούμε αρχές δεκαετίας 1960 τότε που στον Ερμή είχαμε μόνο μία μπάλα, μόνο 11 φανέλες και μόνο 5-6 ζευγάρια αθλητικά παπούτσια με σχάρες. Χιλιομπαλωμένα όλα και χιλιοπλυμένα. Κάτι ανάλογο στο Κρανίδι. Άμα τότε μας έλεγε κάποιος ότι άμα ξεκινήσουμε, σιγά σιγά θα έχουμε γήπεδα με προβολείς και χόρτο, μπάλες και φανέλες όσες θέλαμε, σκεπαστά γήπεδα μπάσκετ και άλλων αθλημάτων, όπου όλα τα παιδιά θα αθλούνταν καθημερινά στον ελεύθερο χρόνο τους, με γυμναστές και προπονητές, χωρίς να παραμελούν τα μαθήματά τους και ότι μετά από 50 χρόνια, από τα παιδιά και τα εγγόνια τους η Ερμιονίδα θα είχε μία ενωτική Ομάδα στη Β' Εθνική, δεν θα του λέγαμε ότι αυτά δεν γίνονται, είναι ανέφικτα;
Όμως ο τόπος μας τα έχει όλα αυτά σήμερα.
** Ο Μεγαλέξανδρος στα 16 του νίκησε για πρώτη φορά στη Θράκη και ίδρυσε την πρώτη πόλη του, την Αλεξανδρούπολη.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
