 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Το έργο του Φάρος Φωτός και Αγάπης.
Ο τύπος, έντυπος και ψηφιακός, ως είναι φυσικό, γέμισε με τη βιογραφία και τη χρονολογική απαρίθμηση του έργου του.
Μια "λεπτομέρεια" του βίου του η εμφάνισή του, η "μετάβασή" του στην κατειλημμένη από φοιτητές Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μεταφέροντας τρόφιμα για να εμψυχώσει τους έγκλειστους, όπως διαβάζουμε στο παρακάτω ξερό και άχρωμο απόσπασμα της Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ:
ΤΟ ΒΗΜΑ
.... Τον Νοέμβριο του 1972, εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Τιτουλάριος Επίσκοπος, υπό τον τίτλο της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Ανδρούσης, για την πλήρωση επισκοπικής θέσης του Γενικού Διευθυντού της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος». Από τη θέση αυτή προώθησε διάφορα θεολογικά, εκπαιδευτικά, οικοδομικά και εκδοτικά προγράμματα της Εκκλησίας. Το Φεβρουάριο του 1973, είχε μεταβεί στην κατειλημμένη από φοιτητές που διαμαρτύρονταν εναντίον της δικτατορίας, Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταφέροντας τρόφιμα και για να εμψυχώσει τους έγκλειστους. Λίγους μήνες αργότερα έκανε διαμαρτυρία στην ΕΣΑ για τις συνθήκες κράτησης.....
Δεν είμαστε έγκλειστοι. Δεν μας έκλεισε κανείς σε ένα κτίριο.
Δεν είμαστε καταληψίες. Δεν καταλάβαμε κανένα κτήριο. Στο σπίτι μας είμαστε, στο σπίτι των φοιτητών που ήταν τα κτίρια του Πανεπιστημίου μας.
Συγκεντρωθήκαμε οικειοθελώς και αυτοβούλως και αποφασίσαμε ελεύθερα να παραμείνουμε όλη τη νύχτα φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το σύνθημα ήταν "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", αλλά κυρίαρχο, αν όχι μοναδικό ήταν το: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, απαίτηση να επιστρέψει η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον τόπο μας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
.... Τον Νοέμβριο του 1972, εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Τιτουλάριος Επίσκοπος, υπό τον τίτλο της Πάλαι Ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Ανδρούσης, για την πλήρωση επισκοπικής θέσης του Γενικού Διευθυντού της «Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος». Από τη θέση αυτή προώθησε διάφορα θεολογικά, εκπαιδευτικά, οικοδομικά και εκδοτικά προγράμματα της Εκκλησίας. Το Φεβρουάριο του 1973, είχε μεταβεί στην κατειλημμένη από φοιτητές που διαμαρτύρονταν εναντίον της δικτατορίας, Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταφέροντας τρόφιμα και για να εμψυχώσει τους έγκλειστους. Λίγους μήνες αργότερα έκανε διαμαρτυρία στην ΕΣΑ για τις συνθήκες κράτησης.....
Δεν είμαστε έγκλειστοι. Δεν μας έκλεισε κανείς σε ένα κτίριο.
Δεν είμαστε καταληψίες. Δεν καταλάβαμε κανένα κτήριο. Στο σπίτι μας είμαστε, στο σπίτι των φοιτητών που ήταν τα κτίρια του Πανεπιστημίου μας.
Συγκεντρωθήκαμε οικειοθελώς και αυτοβούλως και αποφασίσαμε ελεύθερα να παραμείνουμε όλη τη νύχτα φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το σύνθημα ήταν "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", αλλά κυρίαρχο, αν όχι μοναδικό ήταν το: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, απαίτηση να επιστρέψει η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον τόπο μας.
Υπήρχε φυσικά οργανωτική επιτροπή, υπήρξαν συνελεύσεις, αιτήματα, αλλά μικρός ο ρόλος τους. Οι περισσότεροι δεν παρακολουθούσαν, αρκετοί ούτε που το γνώριζαν. Απλά, ήθελαν να είναι εκεί, όπου συντελείτο τι το σπουδαίο και μοναδικό. Μετ' ευψυχίας αλλά και φόβου.
Παιδιά κάθε πολιτικής ιδεολογίας, παιδιά, εργατών, αστών, ακόμη και αξιωματικών, φοιτήτριες αναλογικά πάρα πολλές, χωρίς μέριμνα, ούτε μια τυρόπιτα δεν σκέφτηκε κανένας να πάρει μαζί του, ούτε λίγο νερό. Χωρίς καμία πρόθεση δημιουργίας επεισοδίων, χωρίς μίσος για κανέναν ακόμη και για τους έξω "χωροφυλάκους", ωσάν αμνοί, διακήρυξαν ότι το μέγιστο αγαθό είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Έκπληκτος ο πολιτικός κόσμος για αυτή την ακαθοδήγητη ανυπακοή. Ο έξω κόσμος, ο μέσα κόσμος, και στο ενδιάμεσο, το διαχωριστικό τείχος των οργάνων της Χούντας. Κανείς από τον πολιτικό κόσμο δεν προσπάθησε να περάσει "το διαχώρισμα". Το βράδυ απέναντι στη στάση στην Ακαδημίας πίσω από το κτίριο της Βιβλιοθήκης πολλοί γονείς είχαν ανάψει κεριά σε ένδειξη συμπαράστασης και ως το πρωί είχαν μείνει ελάχιστοι υπό τη συνεχή όχληση των οργάνων της Χούντας, Ερημία όσο έβλεπε το μάτι, ερημία γεμάτη 'όργανα της τάξης".
Έτσι όπως είμαστε πηγαδάκια - πηγαδάκια στις αίθουσες και τις ταράτσες της Νομικής κυκλοφόρησε η είδηση ότι ένας παπάς, μάλλον Αρχιμανδρίτης με δύο - τρεις Διάκους προσπάθησαν να περάσουν μέσα μεταφέροντας τρόφιμα και λίγα φάρμακα. Μάλιστα επέμεναν να περάσουν λέγοντας ότι η θέση τους είναι εδώ με αυτούς που έχουν ανάγκη. Άλλοι δεν πίστευαν, άλλοι θαύμαζαν το θάρρος τους. Διότι η αίσθηση τουλάχιστον στον φοιτητόκοσμο ήταν ότι η εκκλησία ήταν απούσα στον αγώνα για ελευθερία, παρούσα μόνο με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, μία εκ των οποίων ήταν ο Αναστάσιος ο αργότερα Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. Μάλιστα και το γεγονός ότι μέσα στη Νομική βρέθηκαν και 4-5 φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου μας, μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης μας Εφραίμ ως φοιτητής της Θεολογικής, μας εντυπωσίαζε, γιατί πέραν των κοινών για όλους μας κινδύνων, αυτοί αντιμετώπιζαν και την ανυπακοή προς την Εκκλησίας που σιωπούσε.
Ερχόμενος να ενωθεί με το "εσώκλειστο ελεύθερο πλήθος" έδειξε σε όλους ότι εκεί σφυρηλατείτο η νέα συνθήκη ελευθερίας, ατομικής ευθύνης, συμπόρευσης και συναλληλίας, το βάθρο που στηρίχθηκε η ζωή μετά τη Μεταπολίτευση, με το μέγα κατόρθωμα του συνεχούς δημοκρατικού βίου της χώρας, πέρα από τα οικονομικά και όχι μόνο στραβοπατήματα. Έδειξε ότι εκεί οφείλει να είναι και η θέση της ζώσης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αγάπης.
Μέγιστον το παράδειγμα. Μικρό επεισόδιο στον τόσο πλούσιο βίο του, μέγιστο για όλους μας και τυπωμένο ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Το μέγιστο αγαθό της ελευθερίας και της ατομικής ευθύνης ας μην το εκφυλίζουμε σε ελευθεριότητα.
Βασίλης Γκάτσος
