''Λίγο πριν το ΝΑΙ ''

Τι μπορεί να είναι ένα αριστερό πρόγραμμα που βαθαίνει τη Δημοκρατία:

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Πρώτα πρώτα για εμάς τους Έλληνες πρέπει να ακουμπάει και στο δίκαιο και στη δικαιοσύνη της Ορθοδοξίας που προϋποθέτει όλες τις άλλες αρετές και στο σεβασμό του προσώπου.

Ο φτωχός και ο ανήμπορος έχει ανάγκη από ελεημοσύνη και στήριξη για να ζήσει στοιχειωδώς. Από Κράτος, Δήμο,  Εκκλησία, Συλλογικότητες, Άτομα.

Αυτός που αδικήθηκε πρέπει να αποκατασταθεί και πρώτα ο φτωχός που αδικήθηκε.

Αυτός που αδίκησε πρέπει να διορθώσει την αδικία. Και το Κράτος επιβάλλει τη διόρθωση.

Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα. Πόσο μάλλον που είναι ό,τι πολυτιμότερο για τη χώρα μας.

1). Προ κρίσεως περί το 1000000 εργάζονταν στο Δημόσιο. Το προνόμιο ήταν η εξασφαλισμένη δια βίου εργασία. Οι υπόλοιποι ήταν στην ελεύθερη αγορά. Το προνόμιο αυτό δεν ήταν δίκαιο, γι' αυτό άλλωστε ήταν και προνόμιο. Ξεκίνησε κάποτε για να προφυλάξει τους υπαλλήλους του Δημοσίου από τις αυθαιρεσίες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, και έγινε ένα προνόμιο άδικο πέρα ως πέρα, στήριγμα της κομματικής πελατείας και της διαπλοκής. Αυτά που ακριβώς το προνόμιο αυτό θα καταπολεμούσε, αυτά ακριβώς έθρεψε.

Το αποτέλεσμα του:

Όλοι οι του Δημοσίου έφταναν άνετα τα 10500 ένσημα και παίρνανε σύνταξη με τον τελευταίο και φυσικά μεγαλύτερο μισθό. Αυτό τους έδινε μία μέση σύνταξη 1500 ευρώ.

Στην ελεύθερη αγορά, λόγω απολύσεων, αναδουλειάς, αναζήτησης εργασίας, ανεργίας κ.λ.π.  ο μέσος όρος των ενσήμων δεν ήταν πάνω από 7000 και με μέτριο τεκμαρτό ημερομίσθιο για τον υπολογισμό της σύνταξης. Αυτό έδινε μέσο όρο σύνταξης 700 ευρώ. Όσο για συνθήκες εργασίας, καμιά σχέση με του Δημοσίου.

Νομιμότατη η αδικία, αλλά αδικία καταφανέστατη.

Με την κρίση εκδηλώθηκε πλήρως η αδικία: 1500000 εργαζόμενοι της ελεύθερης οικονομίας άνεργοι και μετά την ανεργία άεργοι. Από τον Δημόσιο Τομέα ουδείς.

Πόσο άδικο πόσο αντι - Αριστερό και πόσο αν - Ορθόδοξο είναι το παρακάτω;

Το 20% του μισθού και της σύνταξης Δημοσίου να περικοπεί για 5 χρόνια και να μεταφερθούν τα χρήματα στους ανέργους και στα ασφαλιστικά ταμεία του ιδιωτικού τομέα. Kαι αντί αυτού να παίρνουν ένα ομόλογο του Δημοσίου που λήγει μετά από 5 χρόνια.

2). Είναι ορισμένες εκατοντάδες χιλιάδες φυσικά πρόσωπα που μέγα μέρος της περιουσίας τους δεν δικαιολογείται με κανένα τρόπο από τα εισοδήματά του.

Δεν μιλάμε για δεύτερη αδήλωτη εργασία, φροντιστήρια, και τα παρόμοια που είναι πλημμελήματα. Μιλάμε ότι είναι χιλιάδες οι περιουσίες και τα μετρητά που φτάνουν τα 2000000 ευρώ και άνω, ενώ το συνολικό εισόδημα του φυσικού προσώπου ήταν δηλωμένο για 200 - 300 χιλιάδες.

Πόσο άδικο πόσο αντι - Αριστερό και πόσο αν - Ορθόδοξο είναι το παρακάτω;

Να πει το κράτος μεγαλόθυμα ότι ένα φυσικό πρόσωπο που έχει δηλωμένα σήμερα μέχρι 300000 ευρώ στην Εφορία από τη μακροχρόνια εργασία του δικαιολογεί το τριπλάσιο σε περιουσία. Από 300000 και πάνω το διπλάσιο. Για το ποσό το πέραν αυτού, να προσέλθει και να καταβάλει το 15%. Αρκεί.

Στο Ε9 είναι καταγραμμένα τα ακίνητα αλλά όχι το βασικό στοιχείο: Αν είναι από αγορά (άρα πού βρήκες τα χρήματα) ή από κληρονομία ή δωρεά. Γιατί άραγε;

Οι καταθέσεις και οι μετοχές ήταν πάντα γνωστές, αφού και τώρα με λίγες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις γίνανε θαύματα στην Εφορία. Τα ένσημα όλων είναι πλέον ηλεκτρονικά καταγεγραμμένα. Με ένα πάτημα κουμπιού βγάζουν το εισόδημα και τις κρατήσεις.

3). Γύρω στις 10000 οικογένειες είναι αυτό που αποκαλούμε πλουτοκρατία στη χώρα. Δεν είναι αστική τάξη, δεν είχε ποτέ τέτοιο πράγμα η χώρα μας, παρά μόνον ως προς τη μίμηση αστικών ευρωπαϊκών συνηθειών και τρόπων.  Αυτή η πλουτοκρατία είναι απλωμένη και στο εξωτερικό με τα κεφάλαιά της, νόμιμα ή παράνομα, και στο εσωτερικό. Κινεί τη βιομηχανία, σοβαρή βιοτεχνία, εφοπλισμό, τουρισμό και φυσικά τη .... σοβαρή διαπλοκή.

Πόσο άδικο πόσο αντι - Αριστερό και πόσο αν - Ορθόδοξο είναι το παρακάτω;

Να ενσωματωθεί αυτή η πλουτοκρατία στο ελληνικό γίγνεσθαι, όχι με προνόμια, αλλά με σαφές πλαίσιο δραστηριοποίησης, νόμων και κανόνων, ανάλογο της Αμερικής της Βρετανίας κ.λ.π., πλαίσιο που θα την αναδείξει σε πραγματική ατμομηχανή της οικονομίας μας, με ωφέλεια για όλη την κοινωνία. Να έρθουν και ξένοι να κάνουν δουλειές εδώ, σε πλαίσιο που απολαμβάνουν και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Στο Τελ Αβίβ 450 εταιρείες - παγκόσμια μεγαθήρια έχουν εκεί τα ερευνητικά τους κέντρα, όπου δουλεύουν χιλιάδες επιστήμονες του Ισραήλ με εξαιρετικές αμοιβές. Έχουν κάνει την έρημο πεδιάδα, αλλά δεν ζουν από τις χουρμάδες. Ζουν πουλώντας προϊόντα και υπηρεσίες ανταγωνιστικές μεγάλης προστιθέμενης αξίας. Εμείς;

4). Να ρίξει το Κράτος όλο το βάρος του, ώστε σε δύο μήνες το 90% των συναλλαγών να γίνεται με πλαστικό χρήμα. Δηλαδή το ρευστό σχεδόν να εξαφανιστεί και από τα μικρομάγαζα. Πληρώνεις με κάρτα και αμέσως το ΦΠΑ πάει στο λογαριασμό της Εφορίας και το υπόλοιπο στον λογαριασμό του καταστήματος ή του ελεύθερου επαγγελματία.

5). Μέσα σε ένα χρόνο το Δημόσιο να γίνει πραγματικός υπηρέτης* του πολίτη και όχι δυνάστης του.

Μετά αρχίζουν οι μεταρρυθμίσεις.

Αυτά περιμέναμε από τον Αλέξη, αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ οι προηγούμενοι. Αυτά βαθαίνουν την Αστική Δημοκρατία, αυτά είναι δικαιοσύνη.

* Σκηνή έξω από υποκατάστημα της Eurobank η οποία έχει παράδοση στην εξυπηρέτηση του πελάτη: Ο διευθυντής του υποκαταστήματος στο πεζοδρόμιο, με χαμόγελο, υπομονή, να μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας και να επιβλέπει την τάξη αλλά και την εξυπηρέτηση όσων δεν δύνανται να σταθούν σε ουρά. Ο Διευθυντής είπαμε. Ένας υπάλληλος σε κάθε ΑΤΜ βοηθούσε αυτούς που πρωτοέβγαλαν κάρτα και αυτούς που δεν ξέρανε τη χρήση της. Μέσα οι υπάλληλοι έδιναν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα.

Αυτήν την κατάσταση τη δημιούργησε η Κυβέρνηση. Ε, ούτε ένας Δημόσιος υπάλληλος δεν πήρε εντολή να συμπαρίσταται στους πολίτες, έστω απλά να παρίσταται. Μόνο οι αστυνομικοί του Πανούση έδιναν στις ουρές το αναγκαίο αίσθημα ασφαλείας.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος