 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Πέρασαν 3 χρόνια περίπου τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλλον ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Η συγκυρία ήταν μοναδική. Πολιτικά, η Διοίκηση του Δήμου μας, φίλα προσκείμενη στη ΝΔ και στην Περιφέρεια η οποία με τη σειρά της είναι κάτι παραπάνω από φίλα προσκείμενη στη ΝΔ. Η Αντιπολίτευση δεν εμπόδισε το έργο της Πλειοψηφίας, μάλλον βοήθησε με "παραχώρηση στελεχών" που πήραν σημαντικές θέσεις ευθύνης και καλά έκανε, άσχετα αν μερικά ..... αποχαιρέτησαν. Μια επαρχία είμαστε.
Δηλαδή δεν μπορούσε να υπάρξει ευνοϊκότερο πολιτικό κλίμα για να προωθήσει ο Δήμος μας τις μεγάλες του υποθέσεις τις τόσο κρίσιμες για την Ερμιονίδας και το μέλλον της.
Δυστυχώς χωρίς αποτελέσματα, μετά λύπης όλων μας. Γιατί πείρα .... αιώνων βεβαιώνει ότι όταν πολιτικά ο Δήμος, η Περιφέρεια και η Κυβέρνηση "είναι από διαφορετικά κόμματα", αλληλοϋποβλέπονται και ο δρόμος συνεννόησης και αποτελέσματος είναι γεμάτος εμπόδια και σκοπιμότητες.
Πρώτο, το μεγάλο πρόβλημα του νερού άρδευσης:
Υπάρχει, μάλλον σέρνεται χρόνια, η μελέτη του Ανάβαλου που δίνει κάποιες ελπίδες. Μελέτη που κάθε τόσο έφερναν στην επιφάνεια οι βουλευτές μας με επερωτήσεις και αναφορές μάλλον για ψηφοθηρική χρήση, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Και ξαφνικά η ψυχρολουσία από τον Περιφερειάρχη κ. Νίκα ο οποίος αν και όχι μηχανικός είδε το όλο έργο μάλλον πολυδάπανο, που θα οδηγούσε σε πολύ υψηλή τιμή κυβικού μέτρου. Αυτή ήταν η αρχική του κρίση, και αν σκεφτούμε τη σημερινή τιμή ρεύματος και τα τεράστια αντλιοστάσια του έργου, μάλλον περί ορθής κρίσης επρόκειτο.
Στη συνέχεια όμως .... συνέχισε το έργο το οποίο είναι προς δημοπράτηση, ενώ το υποέργο της διανομής του νερού αναμένει ανάδοχο που θα κάνει τη μελέτη.
Όσο για τα φράγματα μένουμε στην προ 10ετιών μελέτη η οποία απλά υποδεικνύει θέσεις κατάλληλες για να πιαστεί το νερό με φράγματα.
Χωρίς άφθονο και φθηνό νερό άρδευσης η αγροτική οικονομία της Ερμιονίδας είναι τελειωμένη.
Δεύτερο, το πρόβλημα του πόσιμου νερού:
Καμία μα καμία πρόοδος."Πίνουμε" και θα πίνουμε για χρόνια όπως φαίνεται, το μη πόσιμο νερό που βγάζουμε με δεκάδες γεωτρήσεις από τα σπλάχνα της γης μας, στερώντας το συνάμα από τους αγρότες μας, αλλά και καμαρώνουμε για κάθε νέα γεώτρηση του Δήμου μας. Επιεικώς τριτοκοσμική κατάσταση. Την ίδια ώρα που ο Δήμος Αίγινας τροφοδοτεί πλέον τους πάντες, οικισμούς και εξοχικά, με νερό ΕΥΔΑΠ, την ίδια ώρα που ο Δήμος Ναυπλίου έχει για το Ναύπλιο και τα χωριά του πολύ καλό πόσιμο νερό.
Και μεις σχεδιάσαμε (στο χαρτί και στα λόγια) μία αφαλάτωση θαλασσινού νερού κάπου προς Κοιλάδα, μετά σχεδιάσαμε τρεις για να μη μείνει κανένας παραπονούμενος, μετά μία αφαλάτωση υπόγειου υφάλμυρου νερού, και σήμερα μία θαλασσινού νερού και πάει λέγοντας .......
Τρίτο, το πρόβλημα του δρόμου προς Αθήνα και προς Ναύπλιο:
Ο σημερινός άθλιος δρόμος μέχρι τον Ισθμό, όσο πίσσα και να του ρίξουμε, όσα προστατευτικά και να του βάλουμε, άθλιος παραμένει. Περνά μέσα από τόσα χωριά και συστάδες εξοχικών, έχει τόσες πολλές στροφές, που σε λίγο η Τροχαία θα αναγκαστεί να βάλει όριο ταχύτητας 50 χιλ./ώρα σχεδόν παντού, και η διάρκεια του ταξιδιού προς Αθήνα θα ξαναπάει στις 4 ώρες. Αν δε τα 50 εντός πόλεως, χωρίων και οικισμών, γίνουν, όπως συζητείται, 30 χιλ./ώρα, τότε πάμε στην περίοδο του 1950 κούτσα κούτσα μέσω Ναυπλίου.
Το ίδιο συμβαίνει προς Ναύπλιο. Ό σωτήριος δρόμος μέσω Βουρλιάς και Ιρίων ξεχάστηκε. Δρόμος που θα εξελισσόταν σε εθνικών προδιαγραφών, ως συνέχεια του μελλοντικού που θα συνδέει το Ναύπλιο με την εθνική οδό Αθήνας - Τρίπολης.
Τέταρτο, το πρόβλημα της αλιείας, των καλλιεργειών μας και της κτηνοτροφίας μας, δηλαδή του πρωτογενούς τομέα:
Ο πρωτογενής τομέας στην Επαρχία μας, το καμάρι μας μέχρι το 1980 περίπου, πνέει τα λοίσθια, τουτέστιν ξεψυχάει, και οι αγροτικές μας γιορτές μάλλον ρέκβιεμ θυμίζουν. Δεν είναι μόνο η ποιότητα του νερού και η η έλλειψή του.
Δεν έχουμε σύγχρονες δομές που να συνιστούν παραγωγικά κύτταρα στις καλλιέργειες, στην κτηνοτροφία, αλιεία και μεταποίηση. Και ο Δήμος μας δεν μπορεί να είναι έξω από αυτά, όταν οι αρμοδιότητες των Δήμων αφορούν κυρίως στους τομείς: 1) Ανάπτυξης 2) Περιβάλλοντος 3) Ποιότητας ζωής και Εύρυθμης Λειτουργίας των πόλεων και των οικισμών 4) Απασχόλησης 5) Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης 6) Παιδείας, Πολιτισμού κα Αθλητισμού 7) Πολιτικής Προστασίας.
Δεν μπορει ο Δήμος να βλέπει αμέτοχος και εκ του μακρόθεν ότι η Ερμιονίδα δεν έχει παραγωγικούς συνεταιρισμούς, δεν παράγει κανένα κτηνοτροφικό προϊόν (έχουμε φάει εξαιρετικές σπιτικές φέτες και τουλουμοτύρια, τόσο στο Λουκαΐτι, όσο και στην τουριστική Ερμιόνη, αλλά σε ..... επίπεδο σπιτιού, από μεράκι και γνώση).
Στη θάλασσα έχουν απομείνει λίγοι επαγγελματίες ψαράδες και δεν τολμάμε να κάνουμε μια μεγάλη έκτασή της καταφύγιο αναπαραγωγής ψαριών, κάτι που θα τονώσει και τον τουρισμό και το περιβάλλον. Αν όχι ο Δήμος μας, ποιος θα τα ενθαρρύνει, ποιος θα τα ξεκινήσει αυτά; Οι πάνω από τα 70 εναπομείναντες ψαράδες, κτηνοτρόφοι, αγρότες;
Πέμπτο, το πρόβλημα των απορριμμάτων του Δήμου.
Καμαρώνουμε που "επιτέλους" η Ερμιονίδα είναι καθαρή. Καμαρώνουμε ότι οι προηγούμενοι βούλιαξαν στο έργο του δεματοποιητή, ενώ εμείς καταφέραμε να πάρουμε άδεια, ώστε να τα μεταφέρουμε κάπου σε ΧΥΤΑ της Άμφισσας. Δεν είμαστε μόνοι. Και στη Σπάρτη δόθηκε άδεια να τα πηγαίνει κάπου στην Ηλεία.
Απλά, στους προηγούμενους δεν δόθηκε τέτοια άδεια, να μεταφέρουν τα "φοντάν" του δεματοποιητή σε ΧΥΤΑ εκτός Ερμιονίδας. Αν τέτοια άδεια είχε δοθεί, θα καμάρωναν αυτοί, ότι καθάρισαν την Ερμιονίδα. Άλλωστε η Ερμιονίδα ήταν πεντακάθαρη και όταν είχαμε τις χωματερές δίπλα μας για τα απορρίμματά μας, όπου συνέβαιναν τακτικά .... οι αυτοαναφλέξεις.
Δηλαδή το μάζεμα των σκουπιδιών μας, πρακτικά ως έχουν, και η μεταφορά τους εκτός Ερμιονίδας (θάβουμε στη χώρα μας υγειονομικώς το 80% των απορριμματων μας αντί του 10% που επιβάλλουν οι οδηγίες της ΕΕ) είναι υπόθεση εύκολη. Και ναι μεν κρατούν την Ερμιονίδα καθαρή, αλλά αν ένας Ευρωπαίος έρθει να αξιολογήσει το όλο σύστημα θα μας βάλλει μηδέν, στη διαλογή και στην αξιοποίηση. Αν δε η Άμφισσα σταματήσει να τα δέχεται, όπως είναι το πρέπον, τότε θα γίνουν οι παλιές καταστάσεις. Καθαρίσαμε, αλλά δεν προχωρήσαμε. Πίσω πήγαμε, παρόλο το φωτεινό παράδειγμα του ιερέα της Κοιλάδας και του δασκάλου Κριτσωτάκη στην Ανακύκλωση, και δεν υπάρχει δημότης να μην το αντιλαμβάνεται, εκτός από όσους επιμένουν ότι είναι σωστό να καθαρίζουμε την αυλή μας πετώντας τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα.
Έκτο, το πρόβλημα της χαμένης αίσθησης της πραγματικότητας στο Δήμο μας.
Εύκολα, πολύ εύκολα, δανειζόμαστε, εύκολα μιλάμε για την περιουσία του Δήμου (πια άραγε και πόση είναι αυτή που θα.... σώσει τον Δήμο;), εύκολα πάμε σε μεγάλα έργα χωρίς ένα αρχικό πιλοτικό έργο, εύκολα παρουσιάζουμε τρανταχτές αποτυχίες ως έργα με μέλλον (βλέπε δημοτικά σφαγεία, δεματοποίηση απορριμμάτων), έτσι ασυλλόγιστα. Μια Οικονομική Επιτροπή παίρνει αποφάσεις εκατομμυρίων, όπως να μας αλλάξει τα φώτα με δανεισμό, χωρίς να πει: ας βάλω 20 τέτοια μοντέρνα οικολογικά κ.λ.π. φωτιστικά με μελέτη και αισθητική ματιά, μεταξύ Λιμανιού και Μαντρακίων Ερμιόνης να δω πρώτα το οικονομικό και αισθητικό αποτέλεσμα.
Ας βάλω πρώτα υπόγειους κάδους σε ένα σημείο να δω το αποτέλεσμα. Γιατί υπόγειους κάδους βάζουν οι Δήμοι στα κεντρικά σημεία και όχι στα περιφερειακά. Ας ρωτήσουν πρώτα τον Δήμο Πειραιώς που έβαλε υπόγειους κάδους εδώ και 4 χρόνια και δεν τους λειτουργεί λόγω προφανώς ανυπέρβλητων προβλημάτων. Ας δουν στον Δήμο με κριτική ματιά αυτογνωσίας, το τι έπαθε η χώρα μας με τα δανεικά που σπαταλήθηκαν για ψηφοθηρικούς λόγους ασυλλόγιστα, ας συνειδητοποιήσει ο Δήμος ότι ο δανεισμός αν δεν οδηγεί σε επένδυση παραγωγική, οδηγεί στην οικονομική καταστροφή.
Η συγκυρία ήταν μοναδική. και από μιά άλλη άποψη: Η Κυβέρνηση τα 3 αυτά χρόνια δρομολόγησε σημαντικό έργο ή συνέχισε προηγούμενα σημαντικά έργα στις Περιφέρειες, δηλαδή εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης: Βλέπουμε να συνδέονται οι Κυκλάδες και η Κρήτη με υποβρύχια καλώδια ρεύματος, σε λίγο όλα τα νησιά μας. Έργο σημαντικότατο. Βλεπουμε να επεκτείνεται η εθνική οδός από Καλαμάτα προς Πύλο και Μεθώνη, από Πάτρα στον Πύργο, να προστίθεται γραμμή νέα στον οδοντωτό από Καλάβρυτα μέχρι Αγία Λαύρα. Βλέπουμε να γίνεται μεγάλο φράγμα στη Μεσσηνία. Για να σταθούμε στην Πελοπόννησό μας, γιατί αλλού γίνονται πολύ περισσότερα.
Η Αίγινα απέκτησε νερό ΕΥΔΑΠ.
Η Ύδρα αφαλάτωση.
Η Σαλαμίνα αποκτά υποθαλάσσια σύνδεση.
Η Χαλκιδική μεγάλο φράγμα.
Η Κρήτη αποκτά μεγάλα σύγχρονα αεροδρόμια, ήδη ξεκινούν τα έργα του ΒΟΑΚ, του βόρειου οδικού άξονα που θα την διατρέχει από το ένα άκρο στο άλλο. Εθνική οδός που δεν σταματά ανατολικά στον Άγιο Νικόλαο αλλά φτάνει έως τη Σητεία, και δυτικά δεν σταματά στα Χανιά αλλά στον Κίσσαμο. Δηλαδή δεν ενώνει μόνο τα 4 μεγάλα αστικά κέντρα της Κρήτης, αλλά προχωρά και στα μικρότερα αγροτικά και τουριστικά μέρη. Και στην Κρήτη προστίθενται και άλλα μεγάλα φράγματα στα ήδη υπάρχοντα. Η Κρήτη αλλάζει όψη, έχει μπροστά της με όλα αυτά τα έργα, λαμπρό αναπτυξιακό μέλλον.
Αυτό μας χαροποιεί ως Έλληνες, αλλά και μας λυπεί βλέποντας την Ερμιονίδα παρατημένη στην ερημοποίησή της, που όμως ως Ριβιέρα των πλουσίων ευημερεί .... στα χαρτιά βέβαια. Μας λυπεί το ότι ο Δήμος μας και η Περιφέρειά μας δεν έβαλαν την Ερμιονίδα μέσα σε ένα παρόμοιο κλίμα ανάτασης και προόδου.
*** Ας μη θεωρηθούν τα ως άνω κριτική προς τη σημερινή διοίκηση του Δήμου, κριτική που βεβαίως πιάνει και την αντιπολίτευση αφού τα μισά στελέχη προέρχονται από αυτήν. Απλά, είναι απογοητευτικό για μας τους παλαιότερους που ζήσαμε την πραγματική άνοδο του πρωτογενούς τομέα από το 1950 έως περίπου το 1980, μιας Ερμιονίδας πολλά υποσχόμενης, που ζήσαμε την πρόσχαρη, γεμάτη ζωή πρώτη τουριστική της ανάπτυξη, που απολαμβάναμε τη θάλασσα, τις παραλίες, τα ψαρέματα, που ξεφαντώναμε στα ανοιχτά και φιλόξενα για τους ντόπιους ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τότε που οι Κοινότητές μας και ο Δήμος Κρανιδίου μόλις που είχαν έναν γραμματέα, να βλέπουμε σήμερα έναν συγκεντρωτικό μεγάλο Δήμο να μη μας οδηγεί πουθενά, αλλά να μην υπάρχει και τίποτα άλλο στη θέση του που να μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον.
Βασίλης Γκάτσος
