 |
| Γράφει ο Μίλτος Ιωαννίδης |
«Εγώ είμαι η οδός. Η αλήθεια και η ζωή».
Ο βουβός πόνος της μάνας. Της Παναγιάς μας. Της μάνας μας. Η σταύρωση Του. Ο θρίαμβος επί του θανάτου. Η ελπίδα, το χαρμόσυνο αναστάσιμο μήνυμα. Η αδελφοσύνη. Η ανθρωπιά. Η αγάπη.
» Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν».
Παρότι για εμάς ανέβηκε τον Γολγοθά Του.
Απέραντο το μεγαλείο της αγάπης Του.
Κι’ας «λυγισε» προς στιγμήν. «απελθέτω εμού, το ποτήριον τούτο» είπε, προσεύχομενος στον πατέρα Του. Η (μέχρι τότε) ανθρώπινη φύση Του υποτάχθηκε τελικά στην θεόσταλτη αποστολή Του και στο θέλημα του Πατρός Του.
Η ήττα του «πονηρού» συντριπτική.
Όχι μόνο δεν ενέδωσε στους πειρασμούς του, αλλά συγχώρεσε πάνω στον Σταυρό τους σταυρωτές Του.
Συνέτριψε τον θάνατο και μπήκε θριαμβευτής στον Παράδεισο με τον ληστή που μετανόησε και έλαβε την συγχώρεση Του.
«Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθο βαλέτω».
Η αξία της συγχώρεσης, μεγάλη.
Το να μη κρίνουμε τους άλλους πράξη γενναία. Που «κρύβει» μεγαλείο.
Όλοι άλλωστε κάνουμε λάθη. Όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε «πέσει».
Βρίσκουμε όμως την δύναμη χάρη σε Εκείνον και «σηκωνόμαστε» ξανά.
Δεν αρκεί όμως αυτά να τα θυμόμαστε στις μεγάλες ώρες της Μεγάλης Εβδομάδας που έρχεται.
Τα λόγια Του και η διδασκαλία Του δεν πρέπει να είναι μόνο στο θυμικό μας. Αλλά φωλιασμένα στις καρδιές μας.
Ναι, φέτος, δεν θα μπορέσουμε να πάμε στην Εκκλησιά λόγω των εξελίξεων.
Ναι, φέτος, δεν θα ψάλουμε τον ωραιότερο ύμνο που γράφτηκε ποτέ. Το «Ω γλυκύ μου Εαρ» για το «γλυκύτατο Τέκνο» της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ναι, φέτος, δεν θα στολίσουμε τον Επιτάφιο. Δεν θα πάμε στην Περιφορά.
Ναι, φέτος, δεν θα πάμε στην εκκλησία να ακούσουμε τις χαρμόσυνες καμπάνες της Ανάστασης.
Ναι, φέτος, δεν θα τηρήσουμε τα υπέροχα έθιμα της Πασχαλιάς.
Ναι, φέτος, δεν θα πάμε στο χωριό. Στον Παπού και στην γιαγιά.
Περνάμε μια περιπέτεια, που λέγεται κορονοϊός και κάνει ιδιαίτερες τις στιγμές που ζούμε. Πρωτόγνωρες θα έλεγα.
Σίγουρα η επόμενη μέρα μόλις όλο αυτό τελειώσει, (και θα τελειώσει σύντομα με εμάς νικητές), θα είναι διαφορετική.
Ας ενώσουμε τις φωνές μας.
Ας προσευχηθούμε στον Κύριο, ώστε αυτή η «επόμενη μέρα» να είναι διαφορετική προς το καλύτερο.
Ας μη χάσουμε την Πίστη μας.
Ας μη δειλιάσουμε στιγμή!
Όσο δύσκολο κι’αν είναι αυτό…
Η αγάπη Του είναι απέραντη.
Μας βλέπει, μας ακούει και πάλι θα μας δείξει τον δρόμο.
Αυτόν τον δρόμο, που το Αναστάσιμο Φως Του, τον κάνει ευκολοδιάβατο.
Στο τέρμα του, βρίσκεται η ελπίδα.
Αναπτερώνουμε λοιπόν το ηθικό μας, προσεύχομαστε και αισιοδοξούμε, γιατί το Αναστάσιμο μήνυμα που έρχεται μας το επιτρέπει…
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, στις 00.00,ανάβουμε τα φώτα σε όλα τα σπίτια!
Να πούμε συμβολικά με αυτόν τον τρόπο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, να φωτίσουμε την γειτονιά μας, να ακούσουμε τις καμπάνες των εκκλησιών μας που θα χτυπούν χαρμόσυνα και να πανηγυρίσουμε ΜΑΖΙ τον ΘΡΙΑΜΒΟ της ζωής!
Λίγη υπομονή ακόμα αδέρφια…
Και όλα θα πάνε καλά…
