'' Grupuscules ''

 Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

Το παρακάτω κείμενο, έτσι τυχαία από το διαδίκτυο, για να γίνει αντιληπτό ότι ο πολιτικός όρος γκρουπούσκουλο δεν είναι βρισιά, αλλά μετάφραση ξένου όρου. Ηχητικά στα ελληνικά ακούγεται κάπως βάρβαρα, αλλά είναι όρος που 'δίνει και παίρνει' στις πολιτικές συζητήσεις και προσδιορισμούς. Είναι και όρος που πολλοί υπερήφανα αποδέχονται και γιατί όχι. Ως εκ τούτου..... καμία μα καμία σχέση. Αυτό μας έλειπε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος

Κριτική ασκεί ο  Δημήτρης Καζάκης ( «ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ,  ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΑ ΓΚΡΟΥΠΟΥΣΚΟΥΛΑ !»), παίρνοντας  σαν αφετηρία τις διεργασίες στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ),Αλέκος Αλαβάνος  και πέριξ… Ως παλαιό  και εν ενεργεία μέλος διαφόρων γκρουπούσκουλων, ενίοτε και μονομελών (!),  αισθάνθηκα τον πειρασμό  να σχολιάσω τις απόψεις Καζάκη για την πολιτική αριθμητική και  τις  «κρίσιμες μάζες»,  που διαφοροποιούν μια  περιορισμένης εμβέλειας πολιτική «παρέα»  από ένα σχήμα  υπερτοπικής ή/και πανελλαδικής  εμβέλειας…

Θα ξεκινούσα λοιπόν από μια γενική άποψη :  ότι το πρόβλημα στην πολιτική  δεν είναι τα μεγέθη – γκρουπούσκουλα, γκρούπες, οργανώσεις, μικρά κόμματα, μεγάλα κόμματα -  αλλά η αμετροέπεια + η δυσαναλογία ανάμεσα στις κατά φαντασίαν δυνατότητες και στις πραγματικές δυνατότητες. Οι άνθρωποι ή τα γκρουπούσκουλα ή οι πολιτικοί σχηματισμοί  που δεν επαίρονται,  που μένουν στα κυβικά τους και παλεύουν για την όποια αλήθεια τους ,  είναι απολύτως χρήσιμοι . Αντίθετα οι χρόνιοι χρήστες  της πολιτικής μεγαλοστομίας  ή οι εποικιστές πολιτικών ξενιστών με στόχο την θεραπεία της μοναχικότητάς τους,  δημιουργούν σημαντικά προβλήματα γιατί έχουν την τάση να υπηρετούν το «θεαθήναι» …

Όμως   στο κείμενο του Καζάκη – ενός ανθρώπου με   μεγάλη συμβολή στον αντιμνημονιακό αγώνα-  συνυπάρχουν δυο θέματα.

Το πρώτο αφορά την - κατά παράβαση της αριθμητικής ή διαλεκτικής – αδυναμία δυο μαζί γκρουπούσκουλων να  κάνουν ένα μεγάλο γκρουπούσκουλο !

Το δεύτερο θέμα  του είναι η  ιδεοληψία ενός μέρους της Αριστεράς , που θέλει σώνει και καλά να βάλει σε πρώτο πλάνο την αριστερωσύνη και τον ταξικό αγώνα , αντί να αναδείξει το εθνικοαπελευθερωτικό έργο  ως «κορυφαίο, ταξικό-κοινωνικό καθήκον»…

Ο Καζάκης δεν κηρύσσει τον ταξικό αγώνα ληγμένο- όπως έκανε παλιά ο Λάσκαρης, υπουργός εργασίας επί των ημερών του πρεσβύτερου Καραμανλή : Απλά και μόνο αρνείται την πρωτοκαθεδρία αυτού του αγώνα  μέσα στις  συνθήκες της νεοαποικιακής εφόδου εναντίον της χώρας μας .Από κει και πέρα όμως,  η επίθεση που κάνει εναντίον της «Άκρας Αριστεράς» ,είναι μια επίθεση σκληρή, «γκρουπουσκουλοειδής», που πολύ λιγότερο εμβάλλει κάποιους σε σκέψεις και πολύ περισσότερο διεγείρει τα πολιτικο-υπαρξιακά τους αντανακλαστικά, κάνοντάς τους να υπεραμύνονται μέχρις εσχάτων «για τη πολιτική ζωή  που πήρανε λάθος»….Λέει ο Καζάκης :

«αυθεντικά παλλαϊκό μέτωπο μπορεί να υπάρξει μόνο πάνω στα ερείπια των οργανώσεων, των αρχηγίσκων, των παραγόντων και των παραγοντίσκων που θα μαζευτούν για μια ακόμη φορά να ανακηρύξουν τους εαυτούς τους "επαναστάτες" ηγέτες του λαού»….

Και αναρωτιέμαι : Δεν υπάρχουν αρχηγίσκοι και παραγοντίσκοι και υποψήφιοι φωστήρες σε άλλους πολιτικούς χώρους, πέραν αυτού του ΜΑΑ (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής); Είναι οι αρχηγίσκοι που εκμαιεύουν το μέγεθος, ή μήπως και το μέγεθος εκμαιεύει αρχηγίσκους;