''Τα λόγια σου ήταν βάλσαμο
μα τώρα είσαι στα ξένα
και η ζωή αγρίεψε
κι αγρίεψε και μένα.''
Αυτά
τα λόγια και αυτό το τραγούδι θέλω να το αφιερώσω σήμερα σε όλα τα νέα
παιδιά της επαρχίας μας που έχουν ξενιτευτεί απο τότε που ξέσπασε η
οικονομική κρίση και βρήκαν την επαγγελματική τους τύχη στο
εξωτερικό...Άλλος/η Ολλανδία, Γερμανία , άλλος/η Αγγλία , άλλος/η Αμερική ,
άλλος/η Ιταλία και σε άλλες πόλεις.Κι όλα αυτά επειδή κάποιοι εντός της
χώρας έπαιξαν στις πλάτες του λαού αλλα και γιατι τα παιχνίδια της
παγκόσμιας κοινότητας θέλουν την Ελλάδα έξω απο τα πράγματα, με Έλληνες
δίχως βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο !
Κι
όμως αυτά τα βλαστάρια μας που έχουν φύγει στο εξωτερικό έχουν μέσα
στην καρδιά τους φυλαγμενα τα πάτρια εδάφη...Και παλεύουν καθημερινά
εκτός Ελλάδας ωστε να μας κάνουν υπερήφανους και να έρχεται το καλοκαίρι
και να πέφτουν στις αγκαλιές μας και στα πατρικά τους σπίτια !
Δυστυχώς
αρχίζει να φεύγει απ΄την Ερμιόνη και την Ερμιονίδα η νέα γενιά της
Δημιουργίας , της Ελπίδας της γνώσης , του πολιτισμού και της προσφοράς
κι έχουν μείνει κάποιοι (σημαδεμένοι & μετρημένοι στα δάχτυλα
ευτυχώς) να έχουν δημόσιο λόγο για το πως θα φτιάξουμε καλύτερα τον τόπο
μας;Ποιοι;Κάποιοι αμόρφωτοι , κάποιοι γερασμένοι , κάποιοι ανήθικοι ,
κάποια παρασιτικά στοιχεία που φέρουν επάνω τους την οπισθοδρόμηση , την
διπροσωπία , τον φθόνο , την δειλία και την ερωτική τους κρυψώνα ...
Κι
όμως αυτά τα παιδιά που έχουν φύγει κάποια στιγμή μετά απο χρόνια θα
ξαναγυρίσουν κι αυτή ειναι η ελπίδα μας. Τότε ενδεχομένως τα σημερινά
χρόνια της απάθειας , της στασιμότητας & της αποξένωσης να μείνουν
στο παρελθόν !Εμείς οι γονείς τους περιμένουμε με νοσταλγία!
Ήσουν μπαξές κι ερήμωσε
κι ήσουν πουλί στα δέντρα
κι ο πόνος μέσα στην καρδιά
μού `γινε μαύρη πέτρα.
