Θα ήθελα να καταλάβω …
villadidimo.brodimas
… από όσα είπε ο κ. Μανιάτης στην συνέντευξή του στην “Ενημέρωση Πελοποννήσου” ποιό είναι το ενδιαφέρον και ποιά η ενασχόληση της “Μουσικής Ερμιονίδας” με την Μουσική μας Παράδοση.
Εχω στο αρχείο μου, τραγουδισμένα, όχι από μένα βέβαια, πάνω από 10 τοπικά, τραγούδια, άγνωστα στους πολλούς και κάποια στιγμή θα τα αναρτήσω.
Η “Μουσική Ερμιονίδα”, γενικά μιλάω, ασχολείται με αυτά ή όχι;
Και πέρα από τα “Μουσικά”, με τα Χορευτικά τι γίνεται;
Η παράδοσή μας, το Τσάμικο, ο κατ” εξοχή χορός μας, δεν βλέπω να υπάρχει στα προγράμματα!
Και όταν υπάρχει δεν έχει καμία σχέση με το Τσάμικο!
Είναι απλά το λεγόμενο “σχολικό”, τρία βήματα μπρός και δύο πίσω και μερικές τούμπες στο τέλος στο σόλο του κλαρίνου!
Χορευτές του Τσάμικου υπάρχουν σε ΟΛΗ της Ερμιονίδα.
Σε “αφθονία και κορυφαίους” όμως θα βρει κανείς στην Βόρεια Ερμιονίδα, Δίδυμα – Λουκαϊτι και Ηλιόκαστρο όπως και στο Θερμίσι, από του Αρκάδες.
Πήγε ποτέ κανένας, Μουσικός, Χορευτικός, Λαογραφικός, να τους βρει, να τους δει και να μάθει και από αυτούς, χορούς και τραγούδια;
Και για να γίνω σαφής: Δεν πιστεύω με τίποτα ότι ο Τόπος μας είναι ή ότι πρέπει να είναι απομονωμένος, χωρίς να αλληλεπιδρά με τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να εξελίσσεται και αυτός.
Ομως, λένε, ότι ένας Τόπος, δεν έχει μέλλον, αν δεν γνωρίζει την Ιστορία του. Θα πρόσθετα και την Παράδοσή του.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτό που συμβαίνει στον Τόπο μας είναι να “φυτεύουμε” κάτι νέο “θάβοντας” την Παράδοσή μας, την Ταυτότητά μας.
Αυτά τα ολίγα, καλοπροαίρετα, και περιμένω κάποιο διάλογο που εύχομαι να δείξει ότι έχω λάθος εκτίμηση.
Και μια και γίνεται λόγος για συνένωση και διασύνδεση δραστηριοτήτων θα ήθελα να υπενθυμίσω την ιδέα δημιουργίας Λαογραφικού Χωριού στον χώρο της χωματερής στον Σταυρό, μετά την αποκατάσταση.
Έναν χώρο δηλαδή, στην είσοδο, την υποδοχή του Δήμου, όπου θα εκτίθενται, για Επίσκεψη, Ενημέρωση και Μελέτη, σε Φυσικό Χώρο, ΟΛΑ τα Λαογραφικά μας, όλα τα εργαλεία της Ζωής:
- Του Ψωμιού (αλέτρια, λυμαριές, σταβάρια, τσάλια, .. για το όργωνα, δρεπάνια για το θέρισμα, δεμάτια, θυμωνιές, δικράνια για το αλώνισμα, σταροκόσκινα για το κοσκίνισμα, μύλοι για το άλεσμα, σκάφες και πινακωτές για το ζύμωμα, φούρνοι, φτιάρια, πανιάρες και φουρνόξυλα για το ψήσιμο, καλάθια για την αποθήκευση, ….).
- Του Τσοπάνη (ένα μαντρί, μια καλύβα, τα εργαλεία τυροκομίας, ένα τουλούμι, …)
- Του Σπιτιού (πλύσιμο, μαγείρεμα, τραπέζι, σοφρά, τσουκάλια, γαβάθες, φωτισμός, λυχνάρια, σιδέρωμα, …)
- Του Λαδιού (λιοπάνες, ραβδιά, τσουβάλια, ένα παλιό λιτρίβι, ασκιά για την μεταφορά, λάντζες από ξύλο και επένδυση με ανοξείδωτη λαμαρίνα για την αποθήκευση, Γκοχώνες, …)
- Της ένδυσης (κούρεμα ζώων, πλύσιμο μαλλιού, ξάσιμο, ρόκες για την κλωστή, μιτάρια, αργαλειός, μοδιστρική με την χειροκίνητη Ολγα, …)
- Καμίνια (ασβέστη και κάρβουνο)
- Εκθεση Φωτογραφιών του Τόπου μας, με την διευκρίνηση ότι αυτό που κάνουν κάποια “παιδάκια” είναι “παπουράκια στον τοίχο”. Η κάθε φωτογραφία κρύβει πίσω της μια μικρή ιστορία, ποιοι εικονίζονται, ποιός την έβγαλε, που την έβγαλε, με ποιά ευκαιρία, ενδυμασία, παρατήρηση ….
Πιστεύω ότι αυτό που γίνεται σήμερα με τα Λαογραφικά, η συγκέντρωση δηλαδή κάποιων αντικειμένων σε τέσσερις τοίχους και η επιμελημένη έκθεσή τους απέχει πολύ από την κυρίαρχη άποψη για την Λαογραφία και τον ρόλο των Μουσείων. Κάτι βέβαια που δεν το “ξεπερνά” η διασύνδεση.
Επί πλέον δεν πιστεύω ότι όλοι όσοι μιλάνε για συνένωση να εννοούν συνένωση στο … Κρανίδι!
Ερμιονίδα δεν είναι μόνο το Κρανίδι, η Ερμιόνη και το Πόρτο Χέλι.
Αλλωστε το Κέντρο Βάρους της παράδοσής μας έχει απομείνει στην Βόρεια Ερμιονίδα, η Νότια ξεπουλήθηκε, “εξελίχθηκε”, μεταλλάχτηκε, αλλοιώθηκε.
Και είναι καιρός να ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ, με τον δικό της, αυθεντικό και αειφόρο, τρόπο και η Βόρεια Ερμιονίδα.