Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Ο κ. Κόντος αναφέρει ως κύρια αιτία την έλλειψη νερού στην περιοχή μας και εξηγεί:
"Αντιμετωπίζουμε τεράστιο πρόβλημα. Και η λύση για την περιοχή μπορεί
να δοθεί μόνο αν αξιοποιηθούν και στην επαρχία μας οι πηγές του
αναβάλλου. Είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθεί λύση. " Και προσθέτει:
"Ως
παράδειγμα θα αναφέρω την περιοχή των Ιρίων. Όταν το νερό του αναβάλλου
αξιοποιήθηκε, οι καλλιέργειες σε αυτή
την περιοχή πενταπλασιάστηκαν και ο κόσμος άρχισε να επενδύει στη γη
του. Στην Ερμιονίδα, οι καλλιέργειες της ροδιάς και όχι μόνο έχουν
μείνει στάσιμες. Πάνω απο το 50% του κάμπου της Ερμιονίδας
είναι εγκαταλελειμμένος και ακ
Ένα απόσπασμα από την συνέντευξη του Δημήτρη Κόντου στο Εικονοσκόπιο
News
που καλόν
είναι να διαβάσουμε όλοι μας. Πριν απ’ όλα το ήθος της γλώσσας που
πρέπει να παραδειγματίσει πλήθος αιρετών μας αντιπροσώπων.
Σοφά
απλά λόγια. Το μέγιστο πρόβλημα της Ερμιονίδας είναι το νερό. Όντως το
50% και βάλε των εκτάσεων μένουν.....
....... ακαλλιέργητες. Περιβόλια ολόκληρα
ξεράθηκαν. Τα λιγοστά
που απόμειναν φέρνουν νερό από μακρινές γεωτρήσεις, υφάλμυρο φυσικά. Οι
ξερικές ελιές δεν αποδίδουν, γιατί μεταξύ των άλλων οι γεωτρήσεις έχουν
κατεβάσει τον υδροφόρο ορίζοντα και νερό σε βάθος 4-5 μέτρων δεν
υπάρχει πια να το βρουν οι ρίζες. Η ποιότητα του
νερού χειροτερεύει. Μέτρησα την αγωγιμότητα κοντινών στη θάλασσα
γεωτρήσεων και είναι 10000 – 12000 μs/cm.
Αυτό πρακτικά σημαίνει
ότι το νερό τους είναι 15% θάλασσα. Λόγω ποιότητας νερού δεν μπορεί να
γίνουν σαλιγκαροτροφεία και άλλες παραγωγές. Το πότισμα με τέτοιο νερό
μολύνει τη γη.
Η
εγκατάλειψη της γης από περιβαλλοντική άποψη είναι ευτυχία.
Ξαναφουντώνει η φύση, ένα στρώμα θάμνων καλύπτει το έδαφος και το
προστατεύει από την διάβρωση. Σταματάει
η άντληση νερού, ενισχύεται η κατακράτηση του νερού, σταθεροποιείται
και βελτιώνεται το έδαφος. Με πάνω από το 50% της γης μας να μένει χέρσο
θα περιμέναμε μεγάλη βελτίωση στον υδροφόρο ορίζοντα.
Δυστυχώς,
οι ανάγκες σε νερό των οικισμών, των εξοχικών, των ξενοδοχείων και των
άλλων τουριστικών επιχειρήσεων οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη άντληση.
Νερό
έχουμε και ας είμαστε μια «ξερική» περιοχή. Όμως κυλάει στη θάλασσα. Το
φράγμα της Τζερτζελιάς και τα υπόλοιπα μένουν προεκλογικές εξαγγελίες. Ο
Ανάβαλος, η μόνη
ορατή λύση αργεί απελπιστικά, ενώ έπρεπε να είναι έργο προτεραιότητας.
Και ως τότε όλο και περισσότερη γη θα μένει ακαλλιέργητος.
Παραγωγή χωρίς νερό καλής ποιότητας δεν μπορεί να υπάρξει.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος