''Έρχεται η δημιουργία μέσα από απρόβλεπτους δρόμους.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Πιστεύω πως έχουμε αντιληφθεί όλοι μας ότι η Ερμιονίδα περνά σε μια νέα περίοδο ερήμην των κατοίκων της. Εννοώ ότι η μόνη συμμετοχή αυτών είναι η πούληση των κτημάτων τους και οι σοσιαλιστικές κορώνες ..... κατόπιν εορτής.
Η μία αναπτύσσεται στην ευρύτερη περιοχή Πορτοχελίου και σιγά σιγά ανέρχεται προς τους λόφους του Κρανιδίου. Απλώνεται στην παραλιακή ζώνη στο Δορούφι και στην Ακρογιαλιά. Φαίνεται να είναι μόνη της, αλλά δεν είναι. Κοιτάζει προς τις Σπέτσες, την Ύδρα και τον Δοκό. Περιλαμβάνει πολύ μεγάλες ιδιοκτησίες με πολυτελέστατες βίλες, πολυτελέστατα ξενοδοχεία, γκολφ κ.λ.π. Στις Σπέτσες, στο κοσμοπολίτικο νησί της Ερμιονίδας, θα μεταβαίνουν για διασκέδαση. Στην Ύδρα για ησυχία και πολιτιστική περιήγηση. Στον Δοκό για μια περιπλάνηση σε ένα παρθένο νησί. Στις Αδέρες για ιππασία. Είναι η πλούσια Ερμιονίδα, η Ερμιονίδα των πλουσίων, που ξεπροβάλλει. Και που φυσικά δεν θα συνωστίζεται στους οικισμούς Ερμιόνης, Κρανιδίου και βάλε, για φραπέ και φρέσκο μαριδάκι μες στο ανθόνερο των εξατμίσεων και του χαβαλέ και της ανασφάλειας.
Η άλλη είναι η Ερμιονίδα που συμμαζεύεται στους οικισμούς της, στους λίγους παραγωγικούς κάμπους και στα βουνά της. Εδώ έχει λόγο ο Καλλικράτης. Στην άλλη ο Καλλικράτης είναι επισκέπτης που όλο και θα αραιώνει τις επισκέψεις του. Τι κι αν παίρνουμε όρκους του τύπου «Δεν θα με αλλάξει ο Δήμος, εγώ θα τον αλλάξω!». Στον Καλλικράτη μας ισχύουν απόλυτα οι νόμοι του Μέρφυ.
Η κατάσταση αυτή έχει την έναρξή της με την Σπετσοπούλα του Νιάρχου και το τέλος της δεν διακρίνεται στον ορίζοντα.
Σε καμιά δεκαετία η περιοχή μας θα είναι γνωστή ως το Μόντε Κάρλο της Ελλάδας (μάλιστα αν αληθεύει ότι ο πρώην βασιλέας θα εγκατασταθεί σε κτήμα στο πιο ψηλό λόφο Πορτοχελιού, τότε η Ερμιονίδα αυτή θα είναι μη αναγνωρισμένο βασίλειο!) που θα το επισκέπτονται θαλαμηγοί και ελικόπτερα, και που δίπλα του έχει τα γραφικά χωριουδάκια με τους φιλήσυχους και φιλόπονους άμα δε και φιλόξενους παλιούς κατοίκους της περιοχής ....... που πούλησαν τη γη τους και πήραν ερκοντίσια και τουτού.
Αυτές οι ΔΥΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΕΣ πρέπει να ενωθούνε εις σάρκαν μίαν προς όφελος όλων και κυρίως του ντόπιου πληθυσμού.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όλους τους δημάρχους (και Αντιδημάρχους) της περιοχής, για συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις, σχολεία, κομματικές οργανώσεις, συλλόγους, εμπορικές και αγροτικές, αλιευτικές ενώσεις, κ.λ.π. κ.λ.π. Δεν υπάρχει προηγούμενο στον ελληνικό χώρο. Δεν μοιάζει με τη Μύκονο, ουδέ με Σαντορίνη, μηδέ με την Ύδρα της Μελίνας. Ο δρόμος πρωτόγνωρος.
Προσκομίζω μόνο ένα παράδειγμα:
Το Costa Navarino, το μεγάλο αυτό ξενοδοχειακό συγκρότημα που δημιούργησε ο εφοπλιστής Βασίλης Κωνσταντακόπουλος ως δώρο – ευεργεσία στην αγαπημένη του πατρίδα τη Μεσσηνία, αφού υπέστη τα πάνδεινα από την κρατική γραφειοκρατία (χρειάστηκαν περί τις 25000 υπογραφές μέχρι να ολοκληρωθεί το συγκρότημα) συγκεντρώνει και συσκευάζει εκλεκτά προϊόντα της περιοχής τα οποία προωθεί στα πιο ακριβά καταστήματα του εξωτερικού.
Εκλεκτά λάδια, ελιές, γλυκά, τουρσιά, μαρμελάδες και ό,τι άλλο φανταστείτε σε εξαιρετικές συσκευασίες, που παράγουν μικρά τοπικά εργαστήρια της Μεσσηνίας, μέσω του Costa Navarino φτάνουν στα ράφια του περίφημου γκουρμέ ντελικατέσεν Dean & DeLuca στην Νέα Υόρκη και αναμένονται στα ράφια του Marks & Spencer στο Λονδίνο. Φυσικά προβάλλονται και καταναλώνονται στο Costa Navarino. Σε λίγο η πλέον καλοδιατηρημένη αρχαία πόλη της Ελλάδας, η Μεσσήνη, με το ωραιότατο θέατρό της, το μεγαλύτερο της αρχαίας Ελλάδας, θα ανοίξει τις πύλες της σαν κάτι αντίστοιχο με το θέατρο της Επιδαύρου.
Έτσι πάει μπροστά ένας τόπος, με μπροστάρηδες ρέκτες δημιουργούς, άμα υπάρχει μυαλό, όραμα και θέληση. Και εκεί έχουν προβλήματα σκουπιδιών, απορριμμάτων, νερού κ.λ.π. αλλά αρχίζουν και κατανοούν ότι κύριο για έναν τόπο είναι η παραγωγή και το εμπόριο και όχι ..... η διαβούλευση επί παντός επιστητού.
Και θυμίζω:
Αν πείτε σε εφοπλιστή ότι έφτιαξε ξενοδοχείο για να πλουτίσει, θα γελάσει, θα σας κτυπήσει συγκαταβατικά στον ώμο και θα σας πει ότι αν ήθελε να βγάλει λεφτά θα έφτιαχνε πλοία και όχι ξενοδοχεία.
Ο Κωνσταντακόπουλος δεν ήταν γιος εφοπλιστή, τουτέστιν δεν τα βρήκε έτοιμα. Ένα απλό, καλό και εργατικό παιδί από τη Καλαμάτα, ήτανε που αγαπούσε πολύ τη θάλασσα. Ναύτης μπάρκαρε και νομίζω δούλευε κάτω στις μηχανές και για ένα διάστημα 1957 - 1958 σε ερμιονίτικο μοτορσιπ! Αλλά είχε μυαλό, όραμα και θέληση και αγάπη για τον τόπο του.
Η πλούσια Ερμιονίδα, η Ερμιονίδα των πλουσίων που ξεπροβάλλει, έχει δεκάδες ομοίους του. Και το νέο υπερπολυτελές συγκρότημα που ετοιμάζει ο εφοπλιστής Ρέστης στο Ύδρα Μπίητς μπορεί κάλλιστα να παίξει το ρόλο του Costa Navarino για την περιοχή μας. Και είμαστε σε πλεονεκτική θέση, γιατί θα έχουμε πολλά Costa Navarino στην περιοχή μας
Άμα υπάρχει μυαλό, όραμα και θέληση για δημιουργία και τα αδύνατα γίνονται δυνατά.
Χωρίς μυαλό, όραμα και θέληση για δημιουργία περιμένει τον τόπο μας «η στα ξένα μετάβασις» (ήδη, κατά του Ιχνηλάτες, παίρνουν τον δρόμο για τα ξένα οικογένειες από Ερμιονίδα) ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί.
Καλή και δημιουργική χρονιά.
Έρρωσθε,