 |
| Έτσι που παν τα πράγματα σε ένα δύο χρόνια θα έχουμε τη μαρίνα στο Κρόθι, για την οποία σχεδόν το σύνολο των συμπατριωτών πιστεύει ότι θα είναι σωτήρια για την οικονομία της Ερμιόνης, κυρίως δε την εστίαση. Εκτός βέβαια αν συμβεί το αντίθετο: Πηγαίνουμε εμείς στις εγκαταστάσεις της να φάμε, όπως παλιά πηγαίναμε στο Ύδρα Μπιτς. Υπάρχει λοιπόν ένα παμπάλαιο μονοπάτι που απεικονίζεται πιστά στην επισυναπτόμενη φωτογραφία, μιας και ο γράφων το είχε περπατήσει πολλές φορές. Το μονοπάτι ξεκινάει από το γήπεδο, εκεί που ήταν η γκουλούμα για τα σκουπίδια αρχές δεκαετίας 1960. Αρχικά παραθαλάσσιο, μέχρι τη γλύφα που πλένανε τα στρωσίδια. Μετά σιγά σιγά ανηφορίζει και φτάνει σχεδόν κάτω από το Κουρκουβίκι σε ύψος 40 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Μετά ανεβαίνει πιο απότομα στο Κουρκουβίκι και σε 15 μέτρα από αυτό υπήρχαν τα πυθουλάκια. Δύο τρεις μικροί φυσικοί λάκκοι στα βράχια ανάμεσα στους οποίους ανέβλυζε μικρή πηγή που, αν είχε βρέξει καλά, διατηρούσε μικρή ροή και το καλοκαίρι. Λίγο νερό δηλαδή, για τα γίδια, στο κατάξερο Κρόθι. Ακολουθούσαν ξερολιθιές και μιά μικρή στάνη, και το ανηφορικό μονοπάτι έφτανε στο "γηπεδάκι", ένα μικρό ξέφωτο που τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, οι μεγάλες Τάξεις, το είχαν επεκτείνει για να παίζουν δίτερμα. Ο Μιχαλάκης ο δάσκαλος όχι μόνον είχε απαγορεύσει το ποδόσφαιρο, αλλά έδερνε μετά την πρωινή προσευχή στο σχολείο αλύπητα με τη βέργα όσους είχε συλλάβει να κλωτσάνε το τόπι. Έτσι οι μαθητές έπαιρναν το μονοπάτι για να πάνε στο κρυφό τους γήπεδο. Είχανε φανερό σχολειό και κρυφό γήπεδο! Στην αρχή όλα πήγαιναν κατ' ευχήν απόγευμα Τετάρτης και Σαββάτου και όλη την Κυριακή. Το μυστικό άντεχε.Μια μέρα μετά την προσευχή ο δάσκαλος - διευθυντής φωνάζει να βγουν μπροστά, για ξυλοδαρμό φυσικά, οι τάδε και οι τάδε, που ήσαν ακριβώς όσοι είχαν πάει το απόγευμα της προηγούμενης στο κρυφό γήπεδο. Ήρωες φυσικά για τους μικρότερους μαθητές. Έψαχναν λοιπόν για τον προδότη μεταξύ τους, μέχρι να μάθουν ότι ο δάσκαλος από το σπίτι του έβλεπε με τα κιάλια προς το Κρόθι και τους εντόπισε στο μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό έπαιρναν: Τα παιδιά, και όχι μόνο, που έψαχναν για αχιβάδες από την αρχή του μονοπατιού μέχρι τη γλύφα. Λίγοι ψαράδες που άραζαν περιστασιακά τη βάρκα τους σε δύο μικρά μαντράκια στα κόκκινα χώματα. Παλιά εκεί άραζαν τη βάρκα όσοι μπαινόβγαιναν στα εκεί καΐκια που αγκυροβολούσαν στην καραντιά που προσφέρει το μέρος, να περάσουν τον χειμώνα. Την Κατοχή βομβάρδισαν και πυροβόλησαν οι Εγγλέζοι το μέρος, βυθίζοντας όλα τα σκάφη. Οσες νοικοκυρές και πλύστρες πήγαιναν τα στρωσίδια τους στη γλύφα. Όσοι, κυρίως παιδιά, ήθελαν να επισκεφτούν το Κουρκουβίκι και τα πυθουλάκια. Τα γίδια που έβοσκαν στο Κρόθι και οι γίδες των σπιτιών της Ερμιόνης που έβοσκαν αποκλειστικά σε αυτό το βουνό. Οι μαθητές προς το κρυφό γηπεδάκι τους. Αυτήν την μικροϊστορία και παράδοση φέρει αυτό το μονοπάτι. Τώρα λοιπόν που περνάμε στον πολιτισμό της μαρίνας, των κοτέρων και των κοτερατζήδων και θα ζήσουμε για άλλη μια φορά το όνειρο της οικονομικής μας ανάπτυξης (μπορεί όμως και υπανάπτυξης), όπως ζήσαμε και ακόμη ζούμε το προηγούμενο της εκποίησης της καλλιεργήσιμης γης μας και των θαυμασίων παραλιών μας, μπορούμε να πλακοστρώσουμε αυτό το μονοπάτι και να το κάνουμε ένα θαυμάσιο ξένοιαστο και ήσυχο περίπατο, μέχρι τον σημερινό Μύλο και στο ενδιάμεσο τον Άγιο Γεράσιμο. Μάλιστα αν φωλιάσουμε στην παραλία κάτω από τον βραχισμό του Μύλου ένα μικρό ξωκλήσι αιγαιοπελαγίτικο, θα είμαστε μια χαρά. Ο σημερινός δρόμος προ Μύλο είναι πολύ ανηφορικός και επικίνδυνος λόγω κίνησης αυτοκινήτων. Δεν είναι για πεζούς. Ο δε Μύλος σήμερα είναι ένα χάλι - δυσφήμηση του τόπου μας και της Ερμιονικής Ριβιέρας. Η να ενοικιαστεί, ακόμη και στην μαρίνα, ή να απαλλαγεί από τα παραπήγματα και να φωτιστεί, να τοποθετηθούν παγκάκια, το δε καλοκαίρι να λειτουργεί δίπλα του αθέατη από την Ερμιόνη καντίνα όπως Ντάρδιζα. Σουβλάκι και παγωτό στο χέρι. Βασίλης Γκάτσος |
