 |
""""Ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών Κιρ Στάρμερ έθεσε τη δημιουργία πλούτου στο κέντρο της απεύθυνσής του προς τους ψηφοφόρους σήμερα, δεσμευόμενος για πολιτική και οικονομική σταθερότητα ώστε να βοηθήσει τις επιχειρήσεις να τροφοδοτήσουν την οικονομική μεγέθυνση. Τρεις εβδομάδες πριν από τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών στις οποίες οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι οδεύει προς νίκη, ο Στάρμερ παρουσίασε το κυβερνητικό σχέδιό του εφόσον εκλεγεί. Είπε πως θα κυβερνήσει κατά τα πρότυπα μάλλον του πρώην ηγέτη των Εργατικών Τόνι Μπλερ παρά του προκατόχου του, του βετεράνου της αριστερής πτέρυγας Τζέρεμι Κόρμπιν. Το μανιφέστο του αποτελεί μια καθαρή ρήξη από τη μακρόχρονη εικόνα των Εργατικών ως ενός κόμματος "φόρων και δαπανών" -- αποξενώνοντας ενδεχομένως εκείνους στα αριστερά του κόμματος-- και ο Στάρμερ είπε πως θα εστιάσει στην αντιμετώπιση διαρθρωτικών προβλημάτων γύρω από τον σχεδιασμό και τη στέγαση, ώστε να δώσει ώθηση στην ιδιωτική επένδυση. "Είναι ένα μανιφέστο για τη δημιουργία πλούτου "αυτή είναι η υπ΄αριθμόν ένα προτεραιότητά μας", δήλωσε ενώπιον ενός ακροατηρίου στο Μάντσεστερ, στη βόρεια Αγγλία."""" Ίσως οι νεότεροι θα πρέπει να διαβάσουν το ΚΕΦΑΛΑΙΟ του Μαρξ. Η γενιά μας το διάβαζε .... και με σημειώσεις επί Χούντας, φυσικά αγοράζοντάς το παράνομα. Περιμέναμε να διαβάσουμε περί κομμουνισμού, αλλά το μεγαλύτερο μέρος υμνούσε τον καπιταλισμό ως το σύστημα με την ανώτατη δυνατότητα παραγωγής πλούτου. Λόγω εσωτερικών αντικειμενικών αντιφάσεων ο καπιταλισμός κατά τη θεωρία του, όταν έφτανε στο ανώτατο στάδιό του, νομοτελειακά με εργατική επανάσταση θα περνούσε στο σοσιαλιστικό σύστημα. Και προέβλεπε ότι αυτό θα συνέβαινε στην πλέον ώριμη καπιταλιστικη χώρα την Αγγλία. Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός τρεφόταν από την υπεραξία, δηλαδή από την κλοπή μέρους του προϊόντος της εργασίας των εργατών, ο σοσιαλισμός θα άφηνε όλο το προϊόν στον εργάτη και ασφαλώς στη διαχείρισή του από τον εργάτη. Θα υπήρχε εργατικός έλεγχος, όχι όμως κρατική γραφειοκρατία. Ακόμη όμως και στον σοσιαλισμό η αμοιβή του εργάτη θα ήταν κατά την εργασία του και όχι κατά τις ανάγκες του. Αφού νομοτελειακά θα ωρίμαζε και ο σοσιαλισμός θα ερχόταν νομοτελειακά και πάλι (δηλαδή σαν φυσικός νόμος) ο κομμουνισμός, οπότε το μεν κράτος θα είχε μαραθεί ως μη αναγκαίο. και πλέον η παραγωγή πλούτου θα ήταν τέτοια που ο καθένας θα αμειβόταν ανάλογα με τις ανάγκες του. Δηλαδή τέτοια αφθονία αγαθών που ο καθένας θα διάλεγε και θα έπαιρνε. Το τι, το πώς και το πού έγινε, είναι πλέον ιστορία και "όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν". Και ο Μάρξ έχει τη θέση του βέβαια στην ιστορία της οικονομίας και της φιλοσοφίας, όπως τόσοι άλλοι, αλλά τίποτε άλλο πέραν αυτού. Άλλωστε ο δικός μας Καστοριάδης τόνισε ότι ζούμε ακόμη στον κόσμο του Πλάτωνα και ό,τι γράφτηκε μετά από αυτόν είναι απλά σημειώσεις στο περιθώριο των γραπτών του. Από πού κι ως πού τα ελληνικά κόμματα είτε θέλουν τροποποίηση του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος, είτε θέλουν τη μεταβολή του έως την πλήρη κατάργησή του, μιλούν συνέχεια για διανομή υπάρχοντος πλούτου, είναι υπέρ ενός ισχυρού δημοσίου που στηρίζεται στους φόρους και σε μιά κραταιά γραφειοκρατία - κομματική πελατοκρατεία που τρέφεται από την υπεραξία της εργασίας δηλαδή από την εργασία των πραγματικά εργαζομένων και απτόητη αναπαράγει τον εαυτό της; Είμαστε χώρα από άποψη παραγωγής πλούτου στον πάτο της Ευρώπης και παλιές ¨κομμουνιστικές" χώρες, Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχία, κ.λ.π. με το που μπήκαν στην ΕΕ μέσα σε λίγα χρόνια μάς πέρασαν και μας κουνάνε μαντήλι. Κάποτε περιμέναμε στην Ερμιονίδα τους Πολωνούς τουρίστες (στα τότε ξενοδοχεία που ψυχοραγούσαν) και τους περιγελούσαμε, γιατί μας μάζευαν τα χαρούπια με χαμηλό μεροκάματο. Τώρα θα πηγαίνουμε εμείς στη χώρα τους να μαζεύουμε τις πατάτες τους. Πέρα λοιπόν από ιδεολογίες και ιδεοληψίες προέχει η παραγωγή πλούτου. Αυτό που καταλαβαίνει τώρα το Εργατικό Κόμμα Αγγλίας το κατάλαβαν οι μετά το Μάο "κομμουνιστές" (στην πραγματικότητα συνεχιστές της κινέζικης αυτοκρατορικής διοίκησης των μανδαρίνων), αγκάλιασαν το καπιταλιστικό σύστημα και απογειώθηκαν. Αυτό πρέπει να κατανοήσουμε και εμείς στην Ερμιονίδα, φυσικά και ο Δήμος: Προέχει η παραγωγή πλούτου, οι υποδομές που στηρίζουν την παραγωγή πλούτου και όχι οι παρλάτες και οι παντοειδείς "εκδηλώσεις" και τα θεάματα ως τάχατες στοιχεία πολιτισμού. Άλλωστε η Ερμιονίδα από το 1828 έχει να επιδείξει λαμπρά αποτελέσματα στην παραγωγή πλούτου σε στεριά και θάλασσα, όσο και αποτελεσματικές παραγωγικές σχέσεις. Ας τα μελετήσει ο Δήμος και όλοι μας. Οι συνθήκες είναι πολύ πολύ δύσκολες. Πρέπει να παράγουμε πλούτο έχοντας εξαντλημένη γη, ισχυρώς υφάλμυρα υπόγεια νερά, ανομβρία, εξάντληση αλιευμάτων, κατακερματισμένη καλλιεργήσιμη γη. Και σε αυτά να προσθέσουμε την απουσία βιομηχανιών και βιοτεχνιών, την απουσία συνεταιρισμών και αγροτικών παραγωγικών εταιρειών κάποιου μεγέθους, Φυσικά έχει πλέον πετάξει από τον τόπο μας και το επιχειρηματικό πνεύμα των προηγούμενων γενεών. Βασίλης Γκάτσος |
