 |
| '' Ένα αφιέρωμα του Νίκου στον Μάριο Τόκα με ιδιαίτερη συναισθηματική γραφή '' |
Γράφει ο Νίκος Δημαράκης Αλήθεια την μέρα εκείνη του Απρίλη του 2008,οποιος αγαπά την μουσική ένοιωσε έναν κόμπο στον λαιμό στην είδηση του χάμου του.Την μέρα εκείνη καταλάβαμε αυτό που λένε:Αυτός έφυγε νωρίς….Καταλάβαμε τα περί δυσαναπλήρωτων κενων,χαμων που αφήνουν ορφανή την μουσική και διάφορα άλλα… Την μέρα εκείνη που πέταξε σαν πουλί για τις απάνω γειτονιές… Στις 27 Απρίλη του 2008 έφυγε από κοντά μας ο Μάριος Τοκας.Αξιο τέκνο της Κυπριακής μουσικής και κουλτουρας.Εφυγε μόλις στα 54 του.. Κ εύκολα αναλογίζεται κανείς πως ένας άνθρωπος σε 30 χρόνια μουσικής πορείας πρόλαβε να κάνει ο,τι έκανε μέχρι τα 54,τι είχε να δώσει ακόμα… Γεννήθηκε στη Λεμεσό και ασχολήθηκε νωρίς με τη μουσικη,μετα από πιάνο που του χάρισε ο πατέρας του και μετά από μια συναυλία του Μίκη στο νησί το 1967.Εζησε σαν στρατιώτης και τις δυο εισβολές του Αττιλα.Σπουδασε Φιλολογία στην Αθηνα,μα όπως όλοι οι μεγάλοι γρήγορα αφιερώθηκε σ’αυτό που γεννήθηκε να κανει.Ακολουθησε το πεπρωμένο του και στο αντάμωμα μαζί του,δεν φοβήθηκε γιατί παρουσίασε έργο ζηλευτο,αφιερωμενο στους Έλληνες που τόσο αγάπησε..
ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ ΣΤΑ "ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ" (1978) Ξεκίνησε το έργο του το 1978 και συνεργάστηκε με την πρώτη με τον Μητσια στα "Τα τραγούδια της παρέας". Σε όλη του την πορεία συνεργάστηκε με την αφρόκρεμα του Ελληνικού τραγουδιου. Στη λεωφόρο της μουσικής και της αγάπης που έστησε παρέλασαν τα μεγαλύτερα ονοματα: Βοσκοπουλος, Παριος, Μητσιας, Αλεξιου, Γαλανη, Νταλαρας, Καλογιαννης, Μαρινελλα, Μητροπανος, Τερζης, Αδαμαντίδης και άλλοι. Η μουσική του συγκινητικη,νοσταλγικη,μνημειο έρωτα και αγαπης. Ιδιαιτερα ευαισθητοποιημένος με τα ζητήματα ελευθερίας των λαών ανά τον κοσμο,λογω του δράματος που πέρασε η πατρίδα του.Τα τραγούδια του δέντρο στη μέση ενός δρομου,που η σκιά του ξεκουράζει τους κουρασμένους περαστικους.Κουρασμενους ανθρώπους από τους οποίους εκλάπη η ζωη,το σπιτι,η γειτονια,η οικογενεια,η ελπίδα… Στους στίχους της Τουρκοκύπριας Νεσιε Γιασσιν : ‘Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο,ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν’αγαπω’,ο Τοκας καταθέτει την ψυχή του. Ενα απαύγασμα του ανθρώπινου πόνου όταν του στερούν την πατρίδα για ‘κάποιο’ λογο.. Ενας εθνικός ύμνος των απανταχού προσφυγων,οι οποίοι φεύγοντας διωγμένοι δεν ξέχασαν να πάρουν μαζί τους την αγάπη για την πατρίδα και ένα βαρύ ελληνικό DNA… Μια Αγγελική μουσική του μεγάλου Τοκα,που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να συνθέσει αυτό το αριστουργημα,γιατι να υπάρχει αδικία και μεγάλα συμφέροντα…. Το προσωπικό συμπέρασμα τόσο καιρό που συντροφεύω τους ανθρώπους της ελληνικής μουσικης,καταλαβαινω πως λαοί που ταλαιπωρηθηκαν,δεν είναι δυνατόν να μην καταθέσουν τον πόνο αυτό στο τραγούδι… Και πάντα θα γεννιούνται άξιοι για να αποδώσουν άξιους λαούς… Αυτό ισχύει και με τον Τοκα.. Εκτοξευθηκε και στο λαϊκό τραγουδι, μετα τις συνεργασίες του με τον Μητροπανο.  Εν ολίγοις το έργο του : Η ΝΥΧΤΑ ΜΥΡΙΖΕΙ ΓΙΑΣΕΜΙ, ΟΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΝ ΠΑΡΩ, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, Αννούλα του χιονιά, Σαν τρελό φορτηγό, Έλα κρυφά έλα λαθραία, Το σημάδι, Απόψε, Θάλασσες, Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη, Μιά στάση εδώ, Η εθνική μας μοναξιά, Άστο να πάει, Το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου, Άσωτος, Τα λαδάδικα, Αν δεν γεννηθείς αστέρι, Θα τα χωθώ σε κάποιο μπαρ, Βίος Ανθόσπαρτος, ΣΤΑΖΕΙΣ ΕΡΩΤΑ, ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ,και τόσα άλλα που θα γράφαμε ατελείωτα… Αυτός ήταν ο Τοκας... Βαρυ χαρτί στην ελληνική μουσικη. Η σύνθεση του είχε ευαισθησία, νοσταλγία, ρυθμούς ανάλαφρους. Μας παρέδωσε απλόχερα τραγούδια της παρεας, του ερωτα,της προσφυγιας. Πολυ μεγάλος συνθετης, πραγματικα πολύ μεγάλος συνθετης. Και έτσι ήσυχα, αποσύρθηκε σεμνά, ταξίδεψε ψηλά για να βλέπει καλύτερα την πατρίδα του. Ενωμένη, με τα μάτια ενός αγγέλου….
|
''H ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΧΕΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΔΥΟ.....''