Ο Βουλευτής Αργολίδας της Νέας Δημοκρατίας κ.
Γιάννης Ανδριανός συμμετείχε στις επετειακές εκδηλώσεις για την α'
Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο. Στην ομιλία του, τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:
«201
χρόνια μετά, τιμούμε και φέτος την επέτειο της Α’ Εθνοσυνέλευσης ως αφορμή να
ιχνηλατήσουμε, μέσα στην κρίσιμη αυτή συγκυρία για την Ελλάδα και την Ευρώπη,
τις αρχές, τις αξίες, τα ιδανικά και τα οράματα που λειτούργησαν και συνεχίζουν
να λειτουργούν ως κεντρικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, αλλά και ως σταθεροί
γνώμονες στη συλλογική προσπάθεια για την επιδίωξη του κοινού καλού.
Η
Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα της Επιδαύρου υπήρξαν τα
δημοκρατικότερα και πλέον φιλελεύθερα καταστατικά κείμενα της εποχής τους. Αυτή
η επιλογή ήταν απολύτως συνειδητή όχι μόνο από τον στενό πυρήνα των συντακτών
τους, αλλά και από σύνολο των μελών της εθνοσυνέλευσης, από όλες τις
επαναστατημένες περιοχές και τις κοινωνικές ομάδες.
Και η
επιλογή αυτή δεν έγινε απλώς και μόνο με στόχο την πρόσκαιρη και έκτακτη αξιακή
σηματοδήτηση. Δεν έχει τον χαρακτήρα της πρόσκαιρης και έκτακτης κάλυψης των
αναγκών της πρώτης αυτής περιόδου του Αγώνα, της τόνωσης δηλαδή του ηθικού των
επαναστατημένων Ελλήνων και Ελληνίδων, και της αναζήτησης νέων φίλων και
συμμάχων στο εξωτερικό.
Αυτές
οι ανάγκες βεβαίως υπήρχαν και ήταν επιτακτικές. Όμως πολύ περισσότερο, τα δύο
αυτά καταστατικά κείμενα, αλλά και ολόκληρη η Α’ Εθνοσυνέλευση ως γεγονός
λειτούργησαν με πλήρη συνειδητοποίηση του ιστορικού τους ρόλου. Τα μέλη της
Εθνοσυνέλευσης γνώριζαν πολύ καλά ότι από τις αποφάσεις τους θα κρινόταν όχι
απλώς η ίδια η Επανάσταση, αλλά και η μοίρα του Γένους για τους επόμενους
αιώνες.
Συνειδητοποιούσαν
πλήρως την ευθύνη να λειτουργήσουν ως άξιοι συμβολικοί διαχειριστές μιας βαριάς
και ένδοξης παρακαταθήκης που έπρεπε εκείνη ακριβώς την στιγμή να ενεργοποιηθεί
αλλά και να επικαιροποιηθεί.
Αντιλαμβάνονταν
την ανάγκη, αλλά και την ευκαιρία να υπογραμμιστούν εκείνη ακριβώς την ιστορική
στιγμή, οι ακατάλυτοι δεσμοί των σύγχρονων τότε Ελλήνων με το μακραίωνο
παρελθόν και το μέλλον του Ελληνισμού, και από την άλλη μεριά, οι άρρηκτοι
δεσμοί συγγένειας και διαρκούς δημιουργικής αλληλεπίδρασης μεταξύ της Ελλάδας
της Ευρώπης και ευρύτερα της Δύσης.
Με την
Α’ Εθνοσυνέλευση, οι Επαναστατημένοι Έλληνες διακήρυξαν την πολιτική τους
ύπαρξη και ανεξαρτησία μετά από αιώνες ξένης κυριαρχίας. Ταυτόχρονα όμως
έστελναν και ένα εξίσου ηχηρό και αποφασιστικό μήνυμα προς όλες τις
κατευθύνσεις:
Το
μήνυμα ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες του 1821, κάποιοι μέσα από τα γράμματα
και κάποιοι μέσα από το βίωμα της ιστορίας και του πολιτισμού, αναγνώριζαν στον
ευρωπαϊκό και αμερικανικό αγώνα για την ελευθερία, τις αξίες και τα ιδανικά που
γεννήθηκαν αιώνες πριν στην ελληνική γη και παρ’ όλες τις περιπέτειες και τις
τραγωδίες ποτέ δεν την εγκατέλειψαν.
Και
ταυτόχρονα, και ίσως ακόμη σημαντικότερο, οι Έλληνες δήλωναν έτοιμοι να
ξαναπιάσουν το νήμα της ιστορίας και να τεθούν ξανά πρωταγωνιστές και
πρωτοπόροι στον κοινό αγώνα της ανθρωπότητας για την ελευθερία και την ισότητα,
για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, για την ευημερία και την αλληλεγγύη.
Υπό
αυτή την ανάγνωση, τα πρώτα καταστατικά κείμενα της νέας Ελλάδας δεν θα
μπορούσαν παρά να είναι τα πλέον φιλελεύθερα και δημοκρατικά της εποχής τους.
Όπως
επίσης, το νέο αυτό κράτος που αναγεννιόταν μετά από αιώνες από τις στάχτες του
δεν θα μπορούσε παρά να θεμελιωθεί πάνω στη δέσμευση μιας πανανθρώπινης
αποστολής: Να λειτουργεί ως άσβεστος φάρος δικαιοσύνης, ανθρωπισμού και
ελευθερίας, ως ζωντανή υπόμνηση των προϋποθέσεων ενός πολιτισμού που υπάρχει
από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο.
Αυτή η
αποστολή, αυτό το βαρύ ηθικό χρέος του οποίου η θαρραλέα ανάληψη ενέπνευσε και
συνεχίζει να εμπνέει γενιές ολόκληρες φίλων της Ελλάδας από ολόκληρο τον κόσμο,
δεσμεύει βεβαίως περήφανα και τη δική μας γενιά.
Η διπλή
στόχευση η νέα Ελλάδα να αναλάβει τη θέση που της αξίζει μεταξύ των προηγμένων
εθνών του πλανήτη, διατηρώντας ταυτόχρονα αλλά και συνεχώς διευρύνοντας την
ανεκτίμητη κληρονομιά της ιστορίας και του πολιτισμού που συνθέτει τη μοναδική
ταυτότητα του Ελληνισμού παραμένει και σήμερα αμείωτα επίκαιρη.
Και
ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, όπου η φιλελεύθερη δημοκρατία, η ειρήνη και το
δίκαιο αντιμετωπίζουν τόσες πολλές και τόσες σκληρές προκλήσεις και δοκιμασίες
στη γειτονιά μας και σε ολόκληρο τον κόσμο, το ελληνικό καθήκον είναι σαφές.
Αφενός,
να μην απομακρυνθούμε ούτε σπιθαμή από την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, της
ειρήνης και του ανθρωπισμού, υπογραμμίζοντας την αποφασιστικότητά μας να μη
δεχθούμε καμία απολύτως επιβουλή ισχύος, καμία αξίωση ιστορικού αναθεωρητισμού,
καμιά νέο-αυτοκρατορική φιλοδοξία στη γειτονιά μας και αλλού.
Αφετέρου,
να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τον αγώνα της πραγμάτωσης των
ελληνικών αξιών και ιδανικών στην πατρίδα μας: αναδεικνύοντας ενεργά κάθε πτυχή
της παιδείας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας και αναζητώντας νέους και
πρωτότυπους τρόπους με τους οποίους η ελληνική σκέψη και ο τρόπος ζωής μας
μπορεί να συμβάλλει δημιουργικά στα σύγχρονα ζητήματα και τους προβληματισμούς
της εποχής μας.
Και
βεβαίως, να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια Ελλάδα ευημερούσα και ισχυρή, για μια
κοινωνία προκοπής και αλληλεγγύης, αμιλλόμενοι τις λαμπρές στιγμές της εθνικής
ομοψυχίας, όπως κατεξοχήν υπήρξε η Α’ Εθνοσυνέλευση, και αποφεύγοντας πάση
θυσία τη διχόνοια, την στείρα αντιπαράθεση,
την καταστροφική πόλωση και τη δημαγωγία, συνηθειών δυστυχώς του Γένους
μας, των οποίων τραγικά τεκμήρια έχουμε οι Αργολιδείς στον τόπο μας, στον τοίχο
του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο και στο κελί του Παλαμηδίου.
Αυτή η
διαρκής επαναβεβαίωση της δέσμευσης που ανέλαβαν οι Επαναστατημένοι Έλληνες
στην Επίδαυρο τον Γενάρη του 1822 θα είναι και η καλύτερη, η πιο έμπρακτη και
ουσιαστική απόδοση τιμής στον αγώνα και τη θυσία τη δική τους, και κάθε
Ελληνίδας και Έλληνα που συνέβαλε μέσα στην πορεία των αιώνων στη δική μας
ελευθερία και ανεξαρτησία».
