 |
| Γράφει ο Δημοσιογράφος του Eikonoskopio news Μίλτος Ιωαννίδης |
Οι μνήμες από τη δική μου Μικρασία...
(Μέρος 1ο).
*Πως η καταστροφή της Σμύρνης, ακόμα και σήμερα εκατό χρόνια μετά, εξακολουθεί να μας "χαρίζει" ιστορίες και (οικογενειακά) ίχνη που ακόμα ανακαλύπτονται!
Ήταν τέλη της δεκαετίας του '80 στην προσφυγική γειτονιά του συνοικισμού στο Άργος.
Ένα παιδί, που μόλις είχε μπει στα έξι του χρόνια, άκουγε τη γιαγιά του να τ' ορμηνεύει.
Ήταν καιρός πια! Την επομένη, θα ήταν πρωτάκι και θα μάθαινε τα πρώτα του γράμματα!
"Εγώ γιαβρούμ, δεν έμαθα γράμματα. Μπήκα από μικρή στα βάσανα. Έπρεπε να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Εσύ ν' ακούς τους δασκάλους σου, να μορφωθείς. Άντε και όταν πεις το πρώτο σου ποιηματάκι στο σχολείο θα έρθω να σε δω".
-"Εσύ γιαγιά ξέρεις ένα ποιηματάκι να μου πεις"; ρώτησε το εξάχρονο παιδί την γιαγιά του.
Εκείνη την ώρα τα μάτια της έγιναν θολά.
Κοίταξε το δισέγγονο της κατάματα και του είπε το μοναδικό ποίημα που έμαθε όχι στο σχολείο, αλλά μέσα από τα δικά της βιώματα από τον γδικιωμό, την προσφυγιά, τον πόλεμο και τον ασταμάτητο αγώνα για την επιβίωση :
"Προσφυγοπούλα είμ'εγώ, απ' τη Μικρά Ασία. Είδαν πολλά τα μάτια μου, πόνο και δυστυχία. Είδα τους Τούρκους με σπαθιά, τους Τούρκους με μαχαίρια, να σφάζουνε τους Έλληνες, με τα έρημα τους χέρια".
Διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές, θα διαπιστώσετε ότι μέσα από τις προσωπικές τραγωδίες των ανθρώπων εκείνων, μέσα από τα βιώματα τους, μέσα από το" σκοτάδι" του ξεριζωμού, ήρθαν στο" φως" εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν. Άντλησαν τέτοια δύναμη οι άνθρωποι εκείνης της γενιάς, που ξεκίνησαν από το μηδέν και χωρίς τίποτα και άφησαν ως παρακαταθήκη σε εμάς, τις νεότερες γενιές, τα πάντα.
Είχαν ψυχή, είχαν καρδιά, είχαν όνειρα μα πάνω απ'όλα; ΑΤΣΑΛΙΝΗ θέληση.
Μέσα σε λίγα χρόνια, χρειάστηκε να φτιάξουν πάλι τη ζωή τους από το μηδέν. Από τον ξεριζωμό στη Μικρασία, στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τα κατάφεραν. Ξανά!
Το αφιέρωμα στη μνήμη της δικής μου ηρωίδας, της προγιαγιάς μου Ασημίνας Ιωαννίδου, με αφορμή τα 100 χρόνια μετά από την καταστροφή στη Μικρασία θα συνεχιστεί.
Και την λέω ηρωίδα, γιατί η προγιαγιά μου Ασημίνα Ιωαννίδου, βίωσε τη δική της τραγωδία. Ήταν μόλις 8 ετών, όταν είδε τους Τούρκους ν'αποκεφαλίζουν τον πατέρα της, μπροστά στο Δημαρχείο της Σμύρνης.
Το γεγονός ότι η ίδια και η μητέρα της, κατάφεραν να γλυτώσουν, το οφείλουν στον Σύρο Μητροπολίτη της Ορθοδόξου εκκλησίας της Συρίας Ντολαμπάνι που τις βοήθησε να βρούν μαζί με άλλους Έλληνες "καταφύγιο" σ'ένα Αμερικανικό πλοίο που σαλπάριζε με προορισμό τον Πειραιά.
Στην "μητέρα πατρίδα" και συγκεκριμένα στα προσφυγικά του Συνοικισμού στο Άργος, έκανε τη δική της Οικογένεια. Απέκτησε πέντε παιδιά!
Το 1939 έμεινε χήρα, (σε ηλικία μόλις 25 ετών!), καθότι έχασε τον σύζυγό της Στέφανο σε εργατικό δυστύχημα.
Έναν χρόνο αργότερα, μέσα στη δίνη της κατοχής της χώρας, το 1940,έχασε την κόρη της Φωτούλα, (μόλις ενός έτους), από τις κακουχίες.
Η Ασημίνα Ιωαννίδου, πάρα τα πολλαπλά χτυπήματα της μοίρας που δέχτηκε, κατάφερε να μεγαλώσει και να προικίσει τα παιδιά της. Στον διάβα της ζωής της, απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα.
Αν και αναλφάβητη, είχε "μυαλό ξυράφι". Μιλούσε άπταιστα τρεις γλώσσες!
Ήταν εμπόρισσα από τις λίγες!
Πριν από λίγα χρόνια, όταν είχα πάει στο Άστρος,(εκεί εμπορεύοταν), υπήρχαν άνθρωποι που ακόμα τη θυμούνταν(!).
"Είσαι δισέγγονος της Κυρ'Ασήμως; η πραμάτεια της πάντα ήταν διαλεχτή. Αλλά και ως άνθρωπος, λεβέντισσα" μου είπαν άνθρωποι που είχαν εμπορικές συναλλαγές μαζί της!
Στην δική μου ΗΡΩΙΔΑ, είναι αφιερωμένες αυτές οι γραμμές που θα έχουν και συνέχεια με αφορμή τα 100 χρόνια από τη καταστροφή στη Μικρασία.
Υγ. Είναι απίστευτο αλλά αληθινό. Ότι μόλις πριν από λίγες μέρες, με τη βοήθεια της τύχης, ανακάλυψα συγγενείς της, (ξαδέρφια μου δηλαδή), που μέχρι πρότινος δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Κι'όμως υπάρχουν και ζουν στη Σουηδία!
Δηλαδή, 100 χρόνια μετά, η Μικρασιατική ιστορία της οικογένειας μου, εξακολουθεί να μου δείχνει το δρόμο!
Οι μνήμες από τη δική μου Μικρασία, εξακολουθούν να με συναρπάζουν!
Γιατί, το αίμα, πάντα βρίσκει τον δρόμο, όπως μου είπε πρόσφατα ο ξάδερφος μου Thomas:
"cuz, blood always find the way. Even the possibilities is against of us"...
Είναι αυτά τα "παιχνίδια της μοίρας", που "νοστιμεύουν" τη ζωή!
Με πείσμα, με επιμονή, με διαρκή αναζήτηση και ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και ευγνωμοσύνης στη μνήμη της προγιαγιάς μου, προσφέρω το δικό μου " οικογενειακό κειμήλιο" στη συνολική προσπάθεια που καταβάλλεται στη χώρα μας, ώστε οι μνήμες να κρατηθούν ζωντανές.
Οι μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες...
Ξέρω, ότι έχω την ευχή της. Αυτό μου αρκεί...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...