Τα παλικάρια δεν πεθαίνουν, μήτε γερνούν, δεν έχουν τόση υπομονή, μα απ’ τη ζωή παράκαιρα, άξαφνα φευγάτοι, γίνονται θύμηση βαθιά που μας πονεί.
Και το άκουσμα της απώλειάς σου Χρήστo, μας πόνεσε όλους πάρα πολύ.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει. Βουβοί σύντροφοι στ’ άχαρα σοκάκια
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Σε αποχαιρετούμε αγαπημένε μας Χρήστο.
Σε αποχαιρετούμε σήμερα στο μικρό και υπέροχο χωριό σου, το αγαπημένο σου Ηλιόκαστρο, που επέλεξες για την τελευταία σου κατοικία.
Από το Ηλιόκαστρο ξεκίνησες και στο Ηλιόκαστρο τερματίζεις το νήμα της πολυκύμαντης και αξιόλογης ζωής σου.
Σε εποχές που όλα αμφισβητούνται και επιζητούνται, πολλές φορές άναρχα, οι αλλαγές στις βασικές κατευθύνσεις της ζωής και της κοινωνίας, η αναζήτηση των άριστων προτύπων μοιραία μας φέρνει μπροστά σε ανθρώπους σαν εσένα Χρήστο!
Η αγωνιστικότητα υπήρξε η κύρια συνδετική ύλη της ζωής σου: υπήρξες πάνω απ’ όλα μαχητής της ζωής – ακέραιος και ασυμβίβαστος σε θέματα εντιμότητας, ηθικής, συνεργασίας και αξιών, έννοιες που στη σημερινή εποχή ξεφτίζουν και σιγά – σιγά χάνουν τη σημασία τους.
Η αγωνιστικότητα είναι το κόκκινο νήμα που διαπερνά ολόκληρη την πορεία της ζωής του.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή».
Εσύ, στο φωτεινό διάστημα που το λέμε Ζωή δημιούργησες, συνέθεσες, έκανες την ύλη ζωή και μέσα από την πολυεπίπεδη δράση σου, απόκτησες την Αθανασία.
Ήσουν και θα παραμείνεις στην καρδιά μας ως ευγενής, ευαίσθητος και πολύτιμος, βαθύτατα σοφός, χωρίς προσποίηση και έπαρση, φιλότιμος και γενναιόδωρος, τρωτός και ανθρώπινος.
Θα μας λείπει το μελαγχολικό σου μειδίαμα, η κομψότητα του ύφους, η ποιότητα της σκέψης και η διακριτικότητα της συμπεριφοράς σου, στοιχεία τα οποία πλέον εκλείπουν σταδιακά από τη νεοελληνική πραγματικότητα.
Μας πρόσφερες και θα εξακολουθείς να μας προσφέρεις με τη ζωντανή μνήμη σου, όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα άνθρωπο της γνώσης, της σκέψης, των αισθημάτων.
Υπήρξες μια πολύπλευρη, έντονη και δυνατή προσωπικότητα, ένα κράμα πολύτιμο, αρετών, αξιών και αρχών. Σκληρό και ταυτόχρονα πολύ μαλακό, ανθεκτικό και παράλληλα πολύ εύθραυστο, μα πάντα πολύτιμο και αναντικατάστατο.
Αν και είχες τεράστιες δυνατότητες και πολλά φυσικά τάλαντα, που θα σου εξασφάλιζαν μια άλλου είδους καριέρα και εξέλιξη, επέλεξες να ζήσεις λιτά ανάμεσα στους συμπατριώτες σου, που τους αγάπησες περισσότερο από όσο σε αγάπησαν και επέλεξες να τους υπηρετήσεις.
Γενναιόδωρος, ασκητικός, απλός και μεγαλοπρεπής, χωρίς κανένα ίχνος επίδειξης και κομπασμού.
Όταν έμπαινες κάπου, οπουδήποτε, με τον ήρεμο τρόπο σου, τον έκανες αμέσως δικό σου. Εσύ είσαι ένας από τους ελάχιστους που μας έμαθες ότι και οι λιγότερο αστραφτεροί άνθρωποι δεν είναι χωρίς λάμψεις, απεναντίας… Πίστευες ότι οι αξίες βρίσκονταν παντού κι εσύ πάντα τις αναζητούσες και τις αναδείκνυες. Και κυρίως στους νέους, προς τους οποίους πάντα ήσουν δοτικός, παρωθητικός, ακομπλεξάριστος και κυρίως συνεργάσιμος.
Όλοι μας σήμερα, οι συνοδοιπόροι, οι φίλοι, οι συγχωριανοί, θρηνούμε για τη μεγάλη σου απώλεια.
Όχι για το φθαρτό τέλος, που μοιραία όλοι οφείλουμε, αλλά για το πνεύμα σου, που περνάει πλέον στην αθανασία, για την ανεπανάληπτη προσωπικότητα για τις αξίες και την προσφορά σου.
Προσωπικά νιώθω σαν το νερό να φεύγει μέσα από τις παλάμες μου.
Γιατί Χρήστο, για μένα δεν ήσουν μόνο πολύτιμος και αναντικατάστατος φίλος, σε θεωρούσα οικογένειά μου, άνθρωπο με σύνεση, με έμπνευση, με εμπειρία ζωής. Ήσουν καλός αγωγός του καλού, το οποίο πάντα επιζητούσες και πάντα γι’ αυτό αγωνιζόσουν.
Δεν υπάρχει στιγμή της πολιτικής μου ζωής, ευχάριστη ή δυσάρεστη που να μην είσαι μέσα.
Νιώθω ανείπωτη θλίψη.
Και μαζί με μένα νιώθουν θλίψη όλα τα μέλη της παράταξής μας, που σήμερα απορφανίζεται χάνοντας ένα αναντικατάστατο στέλεχος, αλλά και όλοι, φίλοι ή αντίπαλοι που σε συναναστράφηκαν, που ευεργετήθηκαν, που ένιωσαν τη διαφορά και τη μοναδικότητά σου.
Τη μοναδικότητά σου να ανοίγεις δρόμους, να δείχνεις τα πνευματικά μονοπάτια, να διακρίνεις το μείζον από το έλασσον, την ουσία από την ευτέλεια. Κι αυτό στο έχει πιστώσει όλος ο κόσμος, όχι μόνο της Ερμιονίδας αλλά και της Αργολίδας και πέρα από αυτή.
Θα μπορούσα επί ώρες να μιλώ, γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να αφήσω.
Για τη δράση σου στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην οποία έδωσες τον εαυτό σου, επιστράτευσες όλες σου τις δυνάμεις για να υπηρετήσεις τον τόπο σου.
Για την ιδιαίτερη μέριμνα που έδειξες για το χωριό σου το Ηλιόκαστρο, που σήμερα άφωνο σε συνοδεύει στην τελευταία σου κατοικία, μη μπορώντας να δεχτεί τη μεγάλη σου απώλεια.
Η επιμονή σου και οι καθημερινές οχλήσεις σου πάντα έπιαναν τόπο. Η ανακαίνιση του Κοινοτικού καταστήματος και ο εξωραϊσμός της Πλατείας με σταμπωτά ομόρφυναν το κεντρικό σημείο του χωριού, έργο που πρόλαβες να καμαρώσεις. Την τελευταία στιγμή πρόλαβες να ακούσεις τη σύνδεση της νέας γεώτρησης για την υδροδότηση του χωριού. Το μεγαλύτερο σου θέλω, το γεφύρι, σε λίγο καιρό θα το χαίρεσαι από ψηλά.
Προσπαθώ από την ώρα που έφυγες, να γράψω δυο γραμμές για το τι πραγματικά ήταν ο Χρήστος ο Μπαλαμπάνης, μα οι αναμνήσεις έχουν στήσει ένα τρελό χορό που μ’ εμποδίζουν.
Τι ήταν ο Χρήστος ο Μπαλαμπάνης για τον τόπο του;
Ένα πολύτιμο κράμα χρυσού και αργύρου, που αναμείχθηκε στο Ηλιόκαστρο, στον τόπο που γεννήθηκε και ψήθηκε στον ήλιο της πανέμορφης Ερμιονίδας.
Με κοσμοπολίτικη ιδιοσυγκρασία, ο Χρήστος υπήρξε ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας με αξιολογότατη δράση. Πέρα απ’ αυτό, ήταν ένας άνθρωπος πρωτοπόρος, ένας άνθρωπος μποέμ, ένας εραστής της ζωής. Ήταν ένας χρήσιμος άνθρωπος.
Υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργός συνδικαλιστής, αλλά και αέανος οραματιστής. Πάνω απ’ όλα όμως υπήρξε Ενεργός πολίτης. Μπροστάρης σε όλες τις πρωτοβουλίες.
Τι άλλο ήταν ο Χρήστος ;
Ένα σημείο αναφοράς ανθρώπων με προβλήματα, οικογενειακά, προσωπικά, οικονομικά, ένα σημείο αναφοράς ανθρώπων με διαφορές, που πάντα έβρισκαν τη λύση. Ένα σημείο αναφοράς ανθρώπων του μόχθου, αλλά και ανθρώπων του πλούτου.
Ελεήμων από πεποίθηση και με απόλυτη διάκριση, παρωθητικός και υποστηρικτικός σε όλους.
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας ανεπανάληπτος άνθρωπος, ένας χαρισματικός άνθρωπος.
Τι ήταν ο Χρήστος Μπαλαμπάνης για την οικογένειά του;
Τα πάντα στον απόλυτο βαθμό. Ο ιδανικός σύζυγος, ο καταπληκτικός πατέρας, ο χαζοπαππούς, ο αξιοζήλευτος οικογενειάρχης.
Δέσανε αρμονικά και αλληλοσυμπληρώθηκαν με την αγαπημένη του Ελένη, που στάθηκε δίπλα του ως το τέλος, με έρωτα, με αγάπη, με στοργή, με κατανόηση, με απόλυτο δόσιμο και απέκτησαν δύο υπέροχα κορίτσια, την Μαρία και τη Φωτεινή, που τις καμαρώνει η κοινωνία ολόκληρη, γιατί είναι η συνέχειά τους, αλλά και η προσφορά τους σ΄ αυτή.
Και η Ελένη και οι κόρες και οι γαμπροί σου Χρήστο, σου συμπαραστάθηκαν απόλυτα στην περιπέτεια της υγείας σου και ήταν δίπλα σου μέχρι το τέλος. Πήρες μαζί σου, ως πολύτιμο αντίδωρο, την αγάπη, το χαμόγελο, τη ζεστασιά και την περιποίηση της γυναίκας σου και των παιδιών σου, απολαμβάνοντας με τον τρόπο αυτό την απόλυτη ευτυχία του γονιού που φεύγει.
Ευτύχησες να δεις εγγόνια, που σου χάρισαν εμπειρίες πρωτόγνωρες, σού’ δώσαν χαρές ανείπωτες και κυρίως την υπέροχη αίσθηση της συνέχειας.
Δημιουργήσατε μια οικογένεια υποδειγματική, δεμένη αρμονικά. Είχατε πάντα ένα σπίτι ανοιχτό, φιλόξενο, ζεστό, γεμάτο συγγενείς και φίλους, που όλοι σήμερα με άφατο πόνο σε προπέμπουν στην αιωνιότητα.
Αυτό το σπίτι γνώρισα κι εγώ και δέθηκα μαζί σας.
Θα κρατήσω για πάντα μέσα μου, φυλαχτό ανεκτίμητο, τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μου από το διάστημα της συνύπαρξής μας.
Είναι για μένα κάποια από τα καλύτερά μου χρόνια. Μέχρι σήμερα…
Γιατί σήμερα Χρήστο φεύγεις.
Φεύγεις μαζί μ’ έναν ολόκληρο κόσμο που φεύγει και παίρνετε μαζί σας την ομορφιά.
Τίποτα πια δε θα’ ναι σαν και πρώτα.
Το πλήγμα είναι πολύ μεγάλο για όλους μας, για την οικογένειά σου, για την παράταξή μας, για τους φίλους σου και για τον τόπο μας.
Όμως ποιος μπορεί να μας γλιτώσει από τη λύπη των αποχαιρετισμών στην πορεία της ζωής;
Κάποιους αποχαιρετισμούς τους επιδιώκουμε, κάποιοι μας επιβάλλονται, άλλοτε πάλι απλώς συμβαίνουν χωρίς καλά – καλά να το καταλάβουμε.
Όπως έγινε και με σένα Χρήστο.
Χωρίς καλά– καλά να το καταλάβουμε, ήσυχα και σιγαλά όπως λέει ο ποιητής, έφυγες από κοντά μας και κίνησες για το μεγάλο ταξίδι.
Αδελφέ, φίλε, Χρήστο…
Έχω όμως μια ελπίδα. Κι από εκεί που θα’ σαι δε θα μας ξεχάσεις.
Θα σε προσμένω να σε δω,
Σε ότι ωραίο κάνουμε…Όπως πάντα…
Θέλω να’ σαι κι εσύ….
Καλό σου ταξίδι……
Δήμαρχος Ερμιονίδας,
Γιάννης Γεωργόπουλος