 |
1922-2022: Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή.
|
''Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑΣ ΜΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΝΝΑΣ ΦΑΜΕΛΛΗ - ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟΥ ΜΙΛΤΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ''
Φιλοτέχνησε τον πίνακα της για τον ξεριζωμό και τις αλησμόνητες πατριδες, με αγάπη και σεβασμό στην ιστορία.
Με αφορμή την θλιβερή για τον ελληνισμό συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή, η κ. Άννα Φαμέλη Παπαποστόλου, μας εξιστορεί τι ήταν αυτό που την παρακίνησε ώστε ν'αποτυπώσει στον καμβά της ένα θέμα αφιερωμένο στα τραγικά εκείνα γεγονότα της αρχόντισσας και απερίγραπτα όμορφης Σμύρνης.
Διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές, θα διαπιστώσετε κι' εσείς τον σεβασμό με τον οποίο η καλλιτέχνης, "έντυσε" τον πίνακα της με τον πόνο, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αλλωστε, έλκει και η ίδια, (από την πλευρά της γιαγιάς της), την καταγωγή της από την "αθάνατη ρεμπέτισσα" και κοσμπολίτισσα Σμύρνη.
Υγ. Προσωπικά, ως απόγονος κι'εγω Μικρασιατών Προσφύγων, την ευχαριστώ από καρδιάς για τον πίνακα της. Γιατί έδωσε χρώμα, στις αναμνήσεις των διηγήσεων του τότε με την ίδια αυθεντικότητα. Διηγήσεις για εκείνα τα χρόνια, όπως μας τις έμαθαν οι παλαιότεροι!
Ένα μάθημα ιστορίας, χρήσιμο και άκρως διδακτικό για τις νεότερες γενιές...
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
-ερ. Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε ώστε να φιλοτεχνήσετε τον πίνακα σας "Ξεριζωμος - Αλησμόνητες Πατρίδες";
-απ. Θα γινόταν μια εκδήλωση στη Νίκαια για τα 100 χρονια της Μικρασιατικής καταστροφής και θα υπηρχε σχετικη εκθεση ζωγραφικης - με την εποπτεία της Unesco-.
Σκέφτηκα την πρόταση που μου έγινε να συμμετέχω με ένα δικό μου έργο και με συγκίνησε πολυ μια τέτοια προοπτική...
Να προσπαθήσω δηλαδή να σκεφτώ κάτι γι' αυτό το θέμα και να το ζωγραφίσω με την καρδιά περισσότερο...
Βρήκα κάποιες πραγματικές φωτογραφίες από τα παράλια της Μικράς Ασίας πριν την καταστροφή της και ξεκίνησα ν' αποτυπώνω το ταξίδι στο παρελθόν...
Είδα την στιγμή και προσπάθησα να την αποδώσω, οχι με έντονα χρώματα, (που συνήθως χρησιμοποιώ), αλλά σαν παλιά καρτ
ποστάλ...
Δούλεψα με λαδιά τον καμβά και το κάθε άτομο που έτρεχε μέσα στον πίνακα, μου έδινε και του έδινα τη δική μου ιστορία...
Το αποτελέσματα το είδα στο τέλος. Αφού έβαλα και τους καπνούς από τις φωτιές...
Ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν του νου για μενα...
Με καπετάνιο την καρδιά και το συναίσθημα.. και πλήρωμα τα χέρια , τα πινέλα μου και τα χρώματα...
ερ. Νίκαια, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά και Ερμιόνη, (στην πρόσφατη εκδήλωση του ΙΛΜΕ αφιερωμένη στις μνήμες από τη Σμύρνη και τη Μικρασία )... Περιοχές που μεταξύ άλλων εκθέσατε τον πίνακα σας. Περιοχές που φιλοξένησαν τους Μικρασιάτες Πρόσφυγες του 1922...Πως "υποδέχτηκε" το κοινό την δημιουργία σας;
απ. Είναι μεγάλη η χαρά μου γιατί"άγγιξε" το κοινό ο πίνακας μου. Κυρίως ανθρώπους με "ρίζες" από τη Μικρασία και όχι μόνο...
Προσπάθησα να δώσω εικόνες της αλήθειας στον πίνακα μου.
Γι'αυτό και τον έχω ονομάσει "Ξεριζωμος - αλησμόνητες Πατρίδες". Αλλά όχι λησμονημένες θα συμπλήρωνα...
ερ. Έχετε κι' εσείς "ρίζες" από τη Μικρασία...Τι συναισθήματα είχατε τη στιγμή της δημιουργίας πάνω στον καμβά;
απ. Ο ξεριζωμός, πονάει πολύ ...πάρα πολύ ...
Αυτό το συναίσθημα ένιωσα όταν έφτιαχνα τον πίνακα...
Πόνο...πόνο για το άδικο και τον ξεριζωμό...
Αλλά και νοσταλγία για την ομορφη πατριδα που ζει μεσα μας...