Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το αν βγαίνουν λάθος λογαριασμοί από την ΔΕΥΑΕΡ, αν δεν αποστέλλονται στην ημερομηνία που πρέπει, αν διορθώνονται και ξαναδιορθώνονται, όλα αυτά σημαίνουν κακή οργάνωση, κακή διοίκηση. Ζητούμενο είναι η σωστή οργάνωση, η σωστή διοίκηση, ώστε να μη γίνονται αυτά, αλλά για μας τους δημότες - καταναλωτές άλλο είναι το ζητούμενο.
Στις φωτογραφίες βλέπουμε δύο λογαριασμούς. Ο ένας είναι της ΕΥΔΑΠ και είναι για 3 μήνες κατανάλωση και ο άλλος της ΔΕΥΑΕΡ για 4 μήνες κατανάλωση.
Αν κάνουμε τον λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ 4 μηνών τότε έχουμε κατανάλωση 25 κ.μ. και πληρωτέο ποσό περίπου 27 ευρώ.
Ο λογαριασμός της ΔΕΥΑΕΡ για κατανάλωση 22 κ.μ. έχει πληρωτέο ποσό 45.
Η διαφορά είναι 18 ευρώ, αρκετά μεγάλη, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ας ήταν το νερό της ΔΕΥΑΕΡ πόσιμο (πραγματικά πόσιμο) και κανένας δεν θα πρόσεχε τη διαφορά.
Μία τετραμελής οικογένεια στην Ερμιονίδα θέλει την ημέρα το λιγότερο 6 μπουκάλια νερό, κατ' ελάχιστο 1.6 ευρώ την ημέρα. Αυτό μεταφράζεται σε 365 Χ 1.6 = 584 ευρώ τον χρόνο κατ' ελάχιστο. Χώρια ο κόπος της μεταφοράς στο σπίτι. Τα ημερήσια ψώνια από λαϊκή, μανάβη, μπακάλη, χασάπη, σούπερ μάρκετ, είναι πολύ λιγότερο βάρος από μια εξάδα νερό.
Αν η οικογένεια καταναλώνει 22 κ.μ. νερό το 4μηνο κατ' ελάχιστο, τότε θέλει 45 Χ 3 = 135 ευρώ.
Φτάνουμε λοιπόν τα 584 + 135 = 719 ευρώ το χρόνο (στην πράξη περισσότερα).
Ας πούμε ότι η οικογένεια έχει εισόδημα καθαρό το χρόνο 20 000. Δηλαδή το 3,60% του εισοδήματος της το διαθέτει για νερό. Αν η ίδια οικογένεια πάει στην Αθήνα θα διαθέτει για νερό μόνο περίπου 80 ευρώ δηλαδή το 0,40% του εισοδήματός της, χωρίς τον κόπο της μεταφοράς.
Τώρα τι είναι η διαφορά των 719 - 80 = 639 ευρώ; Είναι τα τέλη κυκλοφορίας + το ετήσιο ασφάλιστρο του αυτοκινήτου της οικογενείας. Είναι η αγορά καινούργιου αυτοκινήτου μετά από 20 χρόνια. Δηλαδή καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Πόσο μάλλον που τα χρήματα είναι πολύ περισσότερα, γιατί δεν υπολογίσαμε το μπουκάλι νερό που κατ' ανάγκη παραγγέλνουμε όταν καθόμαστε έξω, και που κάνει 1 έως 2 ευρώ το μπουκάλι. Και να σκεφτούμε την οικογένεια με εισόδημα 10 000 ευρώ το χρόνο.
Τα ετήσια έξοδα της οικογένειας για ρεύμα (έχοντας ηλιακό θερμοσίφωνα) δεν υπερβαίνουν το 639 ευρώ τον χρόνο.
Αν όμως αυτή η οικογένεια ζούσε σε ένα νησί που το ρεύμα παράγεται από πετρελαιομηχανές και κοστίζει 5 φορές παραπάνω από αυτό που παράγεται στη Πτολεμαΐδα, τότε η οικογένεια θα πλήρωνε το χρόνο 639 Χ 5 = 3195 ευρώ!
Έρχεται όμως το Κράτος και λέει ότι αυτό είναι άδικο. Το ότι χρόνια τώρα η κρατική ΔΕΗ δεν ενδιαφέρθηκε για τη διασύνδεση των νησιών, οι νησιώτες για λόγους ισότητας και ίσης μεταχείρισης πρέπει να πληρώνουν την KWH όσο και οι άλλοι. Και αντί αυτό να γίνει με επιδότηση από τον Κράτος (δηλαδή από τους φόρους όλων) έγινε με ένα τέλος στον λογαριασμό της ΔΕΗ που μιας και κάθε σπίτι έχει ρεύμα, είναι στην ουσία φόρος.
Ίδιας ηθικής τάξης είναι και το θέμα του νερού για την Ερμιονίδα που έχει χαρακτηριστεί ως βαίνουσα προς ερημοποίηση. Αφού δεν φρόντισε η παλιά Νομαρχία, αφού δεν φροντίζει η Περιφέρεια να φέρει πόσιμο νερό, αφού ο Δήμος δεν έχει τον τρόπο ούτε τους πόρους, αφού οι γεωτρήσεις μας έγιναν θάλασσα στην προσπάθεια να καλλιεργήσουμε τη γη μας για να ζήσουμε, τι φταίνε οι κάτοικοι της Ερμιονίδας;
Άρα, και κατ' αναλογία, θα έπρεπε το Κράτος τουλάχιστον να επιδοτεί κάθε οικογένεια, ώστε να αγοράζει το αναγκαίο εμφιαλωμένο νερό της, μέχρι που να τρέξει καλό, πραγματικά πόσιμο νερό στη βρύση της. Και φυσικά να πει στην Περιφέρεια ότι σου κόβω το αντίστοιχο ποσό από διάφορες επιχορηγήσεις κ.λ.π. που σου δίνει το Κράτος.
Γρήγορο και φθηνό τηλέφωνο είδαμε από τότε που ο ΟΤΕ μπήκε στον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Διασυνδέσεις νησιών με αγωγούς ρεύματος βλέπουμε τώρα που και η ΔΕΗ και τα κομμάτια της μπαίνουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Για τους Δήμους και τις Περιφέρειες δεν λέγαμε ότι θα είναι οι στυλοβάτες της αποκέντρωσης και της ανάπτυξης; Δεν λέγαμε ότι λόγω μεγέθους θα μπορούν να δανείζονται, να παίρνουν προγράμματα κ.λ.π. Και τι πιο επείγον, πιο τίμιο και ιερό, από το να ξεδιψάσουν τους κατοίκους που η μοίρα τους έρριξε σε υπό ερημοποίηση, λόγω ανομβρίας, επαρχία; Είναι ή δεν είναι το πόσιμο νερό έργο πολιτισμού και συνάμα πρώτης ανάγκης;
* Ο Ιησούς επί του Σταυρού το μόνο που ζήτησε ήταν νερό, ¨Διψώ". Και έκτοτε κάθε νοικοκυρά σε όποιον έμπαινε στο σπίτι του πρόσφερε γλυκό, και αν αρνιόταν του έλεγε "τουλάχιστον ένα ποτήρι νερό". Και στον ξένο που χτύπησε τη πόρτα του πρόσφεραν κρύο νερό .... ήθελε δεν ήθελε. Το πρόσφεραν στον Χριστό.
Θυμάμαι γιαγιάδες που έτρεχαν πίσω από τον ξένο με ένα ποτήρι νερό, να τον προλάβουν. Και γύριζαν απογοητευμένες: "δεν καταδέχτηκε ούτε ένα ποτήρι νερό!".
Θυμάμαι τη μεγάλη χαρά αλλά και περηφάνια του χωριού, όταν πρωτότρεξε νερό στις βρύσες της γειτονιάς.
Βασίλης Γκάτσος