 |
| Γράφει ο δημοσιογράφος του Εικονοσκοπίου Μίλτος Ιωαννίδης |
Λες και "έφυγαν" οι δικοί μου άνθρωποι...
Η είδηση του θανάτου του σπουδαίου Γιάννη Πουλόπουλου, μου θύμισε το πως είχα νιώσει, στο "φευγιό" των (καλλιτεχνικών) ηρώων των παιδικών μου χρόνων.
Του Θανάση Βέγγου και του Δημήτρη Μητροπάνου.
Μπορεί λόγω ηλικίας, να μην πρόλαβα τις εποχές που μεσουρανούσαν, ωστόσο μέσα από τα τραγούδια και τις ταινίες τους, έγιναν οι πιο αγαπημένοι μου καλλιτέχνες.
Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας πράγματα γι'αυτούς, διαπίστωσα με χαρά, ότι το παιδικό μου ένστικτο, δεν λάθεψε!
Ο Θανάσης Βέγγος, (ο ΘΟΥ ΒΟΥ για τους μυημένους), ήταν ένας άνθρωπος που έτρεχε σε μια εποχή που τα πάντα "πήγαιναν" αργά!
Ήταν ένας από εμάς. Ένας αληθινός λαϊκός ήρωας. Μια αξέχαστη και αγαπημένη λαϊκή μορφή...
Έφυγε φτωχός αλλά "πλούσιος" απο την αγάπη του κόσμου. Ο Βέγγος ήταν το χαμόγελο μας. Ο κύριος υπεύθυνος για το χαμόγελο μας...
Αγαπήθηκε μάλιστα τόσο πολύ, που τον εντάξαμε στη καθημερινή μας λαλιά!
"Τρέχω σαν το Βέγγο" λέμε, όταν παρασυρόμαστε από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας μας.
Αυτό νομίζω, λέει πολλά για το πόσο οικεία νιώθουμε στο άκουσμα και μόνο του... "πράκτωρ 000" ή αλλιώς ΘΟΥ ΒΟΥ...
Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ παλαιάς κοπής.
Ένας πραγματικός μάγκας του πενταγράμμου.
Τραγουδούσε δε με τέτοια αυθεντικότητα και με τέτοια δύναμη ψυχής, που ήταν σα να ένιωθε την καθεμία και τον καθένα από εμάς.
Κι'ας μη καταλάβαινε τι λένε "τα computers και οι αριθμοί"...
Ήταν "μοναχικός και σπάνιος" στις καρδιές μας και στη συνείδηση μας.
Αυτό του αρκούσε για να μας χαρίζει τα τραγούδια του. Που αντέχουν στον χρόνο...
Εμάς απλά, μας ανατρίχιαζε η φωνή του.
Αυτό μας αρκούσε για να γίνει ο αγαπημενος τραγουδιστής γενιών και γενιών...
Γιατί σε έναν λαϊκό τροβαδούρο του διαμετρηματός του, τα απλά, ήταν αρκετά...
Ο Γιάννης Πουλόπουλος, ήταν ο αγαπημένος τραγουδιστής της μητέρας μου.
Έλεγα ως παιδί, ότι αφού ακούει τα τραγούδια του η μητέρα μου, θα τα ακούσω μαζί της, να τις κάνω παρέα.
Κι' ας μην ήταν της εποχής μου.
Και το ράδιο έπαιζε.
Κι' εγώ άκουγα...
Και" κόλλησα"...
Και άρχισα σιγά σιγά να σιγοψυθυρίζω τους στίχους των τραγουδιών του.
"χθές μεσάνυχτα και κάτι", "Να'χα τη δύναμη", "γειτονάκι μου", "Γύφτισσα μέρα"...
Άρχισα να μαθαίνω για εκείνα τα χρόνια.
Για το "νέο κύμα" που αναμφίβολα, ο Γιάννης Πουλόπουλος, υπήρξε ο κύριος εκφραστής του.
Σε μια εποχή που μαζί του, σταδιοδρομούσαν "ιερά τέρατα" του λεγόμενου "νέου κύματος":
Ρένα Κουμιώτη, Αρλέτα, Γιάννης Καλατζής, Χάρις Αλεξίου και άλλοι...
Αυτοί λοιπόν οι καλλιτέχνες, ήταν οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων.
Στο άκουσμα της απώλειας τους, στεναχωρήθηκα λες και "έφυγαν" οι δικοί μου άνθρωποι.
Ο Θανάσης (Βέγγος) , ο Δημήτρης (Μητροπάνος) , ο Γιάννης (Πουλόπουλος)...
Η Ελλάδα μιας άλλης εποχής.
Η Ελλάδα του '60, του' 70, των αρχών του '80.
Σε αυτά τα χρόνια, ο πολιτισμός της Ελλάδας, απογειώθηκε. Αποθεώθηκε σε όλο τον πλανήτη...
Βραβεύτηκε με όσκαρ και δύο νόμπελ...
Οι νότες του "Ζορμπά" έκαναν όλο τον κόσμο να πιάνεται "ώμο με ώμο".
Να μαθαίνει το συρτάκι και τα βήματα του...
Ο ελληνικός κινηματογράφος, βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του.
Χρόνια "ασπρόμαυρα", χρόνια "φτωχικά", χρόνια ξενιτεμού, χρόνια όμως που η Ελλάδα, έστειλε το "μήνυμα" στον υπόλοιπο κόσμο,
Ότι όσο "χτυπάει η καρδιά της", όσο μέσα "από τα σπλάχνα της" βγαίνουν τα αξία τέκνα της, η κληρονομιά της θα είναι παγκόσμια.
Και ο λαός της," πλούσιος" από εκείνες τις μορφές που τον εξέφραζαν και τον εκφράζουν.
Ως λαϊκοί ήρωες.
Ως δικοί μας άνθρωποι...