Αγάπη που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, αυτό είναι η Μητέρα.
Το ζω κάθε μέρα. Από την πρώτη στιγμή που πήρα στην αγκαλιά μου το πρώτο μου παιδί.
Το νιώθω κάθε φορά που κοιτώ στα μάτια τις μητέρες του Ογκολογικού μας Νοσοκομείου.
Το είδα στα μάτια της Έρης, της Φωτεινής, της Αναστασίας και της Χαράς. Των τεσσάρων γυναικών με τις οποίες συνομίλησα με αφορμή τη σημερινή ημέρα. Στο βλέμμα της καθεμιάς διέκρινα μόνο αγάπη και ελπίδα.
Πρώτη φορά φέτος δεν μπόρεσα να βρεθώ στο Νοσοκομείο μας να γίνουμε όλες μας μια αγκαλιά. Ακόμα και έτσι όμως η δύναμή τους και η αγάπη για τα παιδιά τους έφεραν δάκρυα στα μάτια μου.
Τα λόγια τους έγιναν βάλσαμο στην καρδιά μου. Υποκλίθηκα στο μεγαλείο της ψυχής τους. Όπως και στο μεγαλείο της κάθε μάνας που αγωνίζεται για το παιδί της. Μητέρες ηρωίδες που δίνουν μαζί με τα παιδιά τους μια σκληρή μάχη. Μητέρες που χαμογελούν μπροστά στα παιδιά τους όσο και αν πονούν μέσα τους.
Μαζί με τις τέσσερις αυτές μητέρες όμως που πλημμύρισαν την καρδιά μου με αγάπη, έρχονται στη σκέψη μου μικρές καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε. Απλές σκηνές της νέας μας καθημερινότητας που αποδεικνύουν το θαύμα και τη δύναμη της μητρικής αγάπης.
Οι μητέρες γιατροί και νοσηλεύτριες που εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες όλο αυτό το διάστημα. Και μπορεί για όλους εμάς να είναι ηρωίδες, για τα παιδιά τους όμως είναι απλά οι μαμάδες τους που λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι, επιστρέφουν κουρασμένες και πολλές φορές έχουν επιλέξει να κρατήσει τα παιδιά κάποιος άλλος για να μην τους μεταδώσουν τον ιό.
Οι μητέρες εργαζόμενες σε σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, καταστήματα με είδη πρώτης ανάγκης που δεν σταμάτησαν να εργάζονται ούτε λεπτό για να μείνει η κοινωνία μας όρθια. Οι μητέρες αυτές που επέστρεφαν κάθε βράδυ και, αφού έβγαζαν τα ρούχα της δουλειάς, αγκάλιαζαν τα παιδιά τους με τον φόβο μήπως τους μεταδώσουν κάτι.
Οι μητέρες που υπομονετικά κάθισαν σπίτι με τα μικρά παιδιά τους προσπαθώντας να τα απασχολήσουν όσο τα σχολεία παραμένουν κλειστά. Έγιναν δασκάλες, παιδαγωγοί, σύντροφοι στο παιχνίδι, ζωγράφοι. Ανέλαβαν τις ευθύνες του σπιτιού, ενώ πολλές από αυτές συγχρόνως έπρεπε να εργάζονται εξ αποστάσεως.
Οι ηλικιωμένες μητέρες που νοσηλεύονται έχοντας προσβληθεί από τον κορωνοϊό και δεν μπορούν να δεχθούν μια επίσκεψη κουράγιου και παρηγοριάς από τα παιδιά τους, σε κάποιες περιπτώσεις ούτε για μια τελευταία αγκαλιά.
Κάθε ιστορία τόσο διαφορετική. Κάθε ιστορία τόσο ίδια. Κάθε μητέρα τόσο διαφορετική. Μα η αγάπη για τα παιδιά της πάντοτε τόσο ίδια.
Σε όλες αυτές τις μητέρες και σε κάθε μητέρα είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα.
Χρόνια πολλά σε όλες!
Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη