 |
"Γιατί τα στηρίγματα, δεν λυγίζουν ποτέ..."
|
Γράφει ο δημοσιογράφος Μίλτος Ιωαννίδης.
Απο το 2011 που σε γνώρισα, είχαμε πολλές συζητήσεις. Για τον
αγαπημένο σου Πειραιά, για το μπάσκετ, στο οποίο είχες διακριθεί στα
νεανικά σου χρόνια, για την Ιταλία που σπουδασες την αγαπημένη σου τέχνη
την αρχιτεκτονική, για την σημαντική προσφορά σου
στους συμφοιτητές σου( ως εκπρόσωπος τους στο πανεπιστήμιο) , και πολλά
πολλά άλλα, χαρη στα οποία έμαθα πολλά και έγινα σοφότερος.
Η συμβολή σου στην ορθολογική ανάπτυξη του Κρανιδίου και της Ερμιονίδας πολύπλευρη και σημαντική.
Ήσουν, αθόρυβα, καθώς σου άρεσε η προσφορά και όχι η προβολή, σύμμαχος στις προσπάθειες των νέων της Ερμιονίδας να διακριθούν.
Βοήθησες, όπως και όσο μπορούσες, αρκετούς συμπολίτες μας, να ξεπεράσουν τις δύσκολες στιγμές τους.
Ως Δήμαρχος, τιμησες τους Κρανιδιώτες και τους Ερμιονιδείς,
προσφέροντας έργο που ήταν αντάξιο της εμπιστοσύνης τους στο πρόσωπο
σου, καθώς σε ανέδειξαν δύο φορές Δήμαρχο, επιβραβεύοντας το ήθος σου,
την ανθρωπιά σου, τους αγώνες σου, την ευγένεια του
χαρακτήρα σου και τις γνώσεις σου.
Πορεύτηκες με σεμνότητα και ταπεινότητα στην πολιτική "σκακιέρα"
και δίπλα σου αναδείχτηκαν νεα παιδιά, που με την δική σου καθοδήγηση,
εξελίχθηκαν χρήσιμοι στην κοινωνία μας και προσέφεραν έργο επ'ωφελεία
του τόπου.
Ανταπέδωσαν δηλαδή στο μέγιστο την
εμπιστοσύνη σου και την ελευθερία που τους έδωσες για να δημιουργήσουν!
Καθημερινά αγωνιζόσουν και έδινες με αξιοπρέπεια τον πολιτικό σου
αγώνα, για να κάνεις πράξη το όραμα σου για μια Ερμιονίδα πρωταγωνίστρια
στις νέες προκλήσεις που είναι μπροστά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι με στήριξες και με εμπιστεύτηκες από την
πρώτη στιγμή, κι'ας ήμουν τότε, το 2011, άπειρος δημοσιογράφος, (μόλις
είχα αποφοιτήσει από την σχολή).
Με τιμήσες με την εμπιστοσύνη σου στο πρόσωπο μου και κυρίως με
έμαθες στην πράξη, τι θα πει ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ να δίνεσαι για το κοινό καλό και
να προσφέρεις χωρίς να προσδοκάς αντάλλαγμα!
ΦΙΛΕ μου Δημήτρη, ήμουν είμαι και θα είμαι ευτυχής, χαρούμενος και
περήφανος, για τη συνεργασία και την φιλία μας όλα αυτά τα χρόνια.
ΦΙΛΕ μου Δημήτρη, τούτη την ώρα που δεν υπάρχουν λόγια, να
χαμογελάς απο'κει ψηλά. Να χαίρεσαι και να καμαρώνεις κάθε ώρα και κάθε
στιγμή για την αγαπημένη σου σύζυγο και τις κόρες σου, που τις λάτρευες.
Θα σε θυμούνται πάντα γιατί τα στηρίγματα, δεν λυγίζουν ποτέ...
Αντίο ΦΙΛΕ,
Καλό παράδεισο...