 |
| Γράφει ο Δημοσιογράφος του Εικονοσκοπίου Μίλτος Ιωαννίδης |
Με αφορμή την σημερινή ημέρα...
"Άγιε Νικόλα φύλαγε...κι'άγια θαλασσινή ".
6 Δεκεμβρίου. Ανήμερα του Αγίου Νικολάου. Του προστάτη των Ναυτικών.
Απο μικρό παιδί θυμάμαι τις διηγήσεις του πατέρα μου, που σπούδαζε στον "Πυθαγόρα" Μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού, εκεί στα μέσα του '70.
Στον Πειραιά της θάλασσας και της ναυτοσύνης.
Δύσκολα χρόνια. Ασπρόμαυρες εποχές. Χιλιάδες παιδιά έβρισκαν καταφύγιο στη λαμαρίνα, (που "όλα τα σβήνει" ...), με σκοπό να εργαστούν σκληρά για να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν αργότερα τις δικές τους οικογένειες.
Άκουγα ιστορίες για την Τρούμπα. Το Πέραμα, την Δραπετσώνα, για τα μηχανουργεία, ώπου μαθαινόταν, (όχι και με τις καλύτερες συνθήκες καθώς οι προσβολές των παλαιότερων, έδιναν και έπαιρναν), η τέχνη του μηχανικού από νεα παιδιά που σε βάθος χρόνου, θα συνέχιζαν τη λαμπρή παράδοση που έχουμε εμείς οι Έλληνες στη ναυτιλία.
Στα μάτια ενός μικρού παιδιού, όπως καταλαβαίνετε, η θάλασσα, τα ταξίδια, τα θεόρατα βαπόρια, φάνταζαν... αδιανόητα.
Στα 18 μου, είχα αποφασίσει να γίνω ναυτικός!
Να ζήσω και εγω αυτή τη θαλασσινή... περιπέτεια.
Το Πάσχα του 2002,(την χρονιά δηλαδή που θα έδινα πανελλήνιες), πήγαινα με έναν φίλο μου στην Παναγιά την Πορτοκαλούσα στο Άργος.
Ο ιερέας, με Πατρικό ενδιαφέρον, με ρώτησε σε ποια σχολή θέλω να περάσω.
Του απάντησα, (θυμάμαι τον διάλογο σαν τώρα!), "Παπά Γιώργη θέλω να περάσω στο Εμπορικό Ναυτικό".
"Παιδί μου", μου απάντησε.
"Θα σου δώσω μια συμβουλή: Καλύτερα να πατάς στη στεριά παρά να επιπλέεις στη θάλασσα".
Το καλοκαίρι, καθώς συμπλήρωνα το μηχανογραφικό, θυμήθηκα τα λόγια του και δεν έβαλα 1η επιλογή τις Ακαδημίες του Εμπορικού Ναυτικού.
Αργότερα και καθώς περνούσαν τα χρόνια, απέκτησα, όπως κάθε άνθρωπος, ενδιαφέροντα που καθόρισαν τηνπ επαγγελματική μου πορεία.
Το 2010, χρονιά που ήρθα μόνιμα στην Ερμιονίδα, το παιδικό και εφηβικό θαλασσινό μεράκι... ζωντάνεψε!
Στην Ερμιόνη, στο Κρανίδι, στην Κοιλάδα, στο Πορτοχελι και σε κάθε γωνιά της Ερμιονίδας, γνώρισα ναυτικούς που ξεκίνησαν παιδιά αμούστακα και με κοντά παντελονάκια από την Ακτή Μιαούλη και τον Πειραιά μέχρι τα πέρατα του κόσμου!
Ένας εξ'αυτών, ο (εορτάζων σήμερα), πεθερός μου, Νίκος Πιτσάς, που ταξίδευε για σχεδόν τρεις δεκαετίες ως Μηχανικός με τα γκαζάδικα του Τεργιάζου στη ποντοπόρα ναυτιλία.
Ετσι, το βήμα που δίστασα να κάνω το 2002, το έκανα 16 χρόνια αργότερα και από τις 19 Οκτωβρίου 2018 που έκανα το πρώτο μου μπάρκο, μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενος που ένα παιδικό και εφηβικό όνειρο, έγινε πραγματικότητα.
Γιατί το "πεπρωμένο φυγείν αδύνατο".
Στην ζωή άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά.
Η καρδιά και το μυαλό "γερνάνε" όταν σταματήσει ο άνθρωπος να σχεδιάζει, να οραματίζεται, να ονειρεύεται, να βάζει στόχους, να παλεύει και να αγωνίζεται διαρκώς για να τους ξεπεράσει. Και όταν το κάνει, να βάζει τον πήχη ψηλότερα.
Χρόνια πολλά σε όλους τους ναυτικούς. Ο Αϊ Νικόλας στην πλώρη. Βοηθός και προστάτης μας.
Καλά ταξίδια στις θάλασσες του κόσμου...
" Η λαμαρίνα... Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει... μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη... κι' εσυ κοιτάς ακόμη πάνω απ' το τιμόνι... πως παίζει ο μπούσουλας καρντίνι με καρντίνι..." Νίκος Καββαδίας.
Λιμάνι του Πειραιά,
6 Δεκεμβρίου 2019.
Σας χαιρετώ, μου λείπετε και θα τα πούμε σύντομα!
Μίλτος Ιωαννίδης.