Που θέλουμε να την αποκαλούμε και Ριβιέρα.
Τουριστικός τομέας:
1.
Ενώ τη δεκαετία του 1970 είχαμε πάνω από 7000 κρεβάτια σε ξενοδοχειακά
συγκροτήματα σήμερα έχουν περιοριστεί σε κάτω από 3000, με πάνω από τα
μισά συγκροτήματα όχι απλώς κλειστά, αλλά και διαλυμένα.
2.
Ενώ το 2008 είχαμε φτάσει αισίως στα περίπου 9000 εξοχικά που
συντηρούνταν κανονικά, οι ιδιοκτήτες τους έρχονταν αρκετά Σαββατοκύριακα
και γιορτές, έμεναν πάνω από ένα μήνα το καλοκαίρι και επιστρέφοντας
στις δουλειές τους άφηναν όλο το καλοκαίρι την οικογένεια στο εξοχικό,
τώρα ........
3. Όλοι οι καταστηματάρχες
που είναι σε θέση εκ του επαγγέλματός των να παρακολουθούν την
τουριστική κίνηση, μιλούν για τουριστική περίοδο 25 ημερών, όταν η Κρήτη
έχει 7 μήνες.
4. Τα περισσότερα μαγαζιά, εκτός εστίασης και ψυχαγωγίας, στους παραθαλάσσιους οικισμούς κλειστά και χρόνια ανοίκιαστα.
5.
Μιλάμε για 12 με 13 χιλιάδες κατοίκους εξ απογραφής του 2011. Στην
Ερμιόνη το 1/5 του πληθυσμού απογράφεται εκτός οικισμού στους κάμπους
κυρίως Αγίων Αναργύρων, Ντάρδιζας και στην Πετροθάλασσα, προφανώς οι
περισσότεροι μη μόνιμοι κάτοικοι. Μια ξαφνική απογραφή χειμώνα καιρό τι
άραγε θα έδειχνε; Τα Μαντράκια Ερμιόνης έχουν περί τα 300 σπίτια -
διαμερίσματα. Το χειμώνα είναι ζήτημα να κατοικούν 120 άτομα. Πόσοι
άραγε κατοικούν χειμώνα στο Ποδάρι; Όσο γiα το Κρανίδι ....
6.
Τα χάλια της έχει και η Πελοπόννησος. Μόλις το 2.6% των ξένων τουριστών
την επισκέπτονται. Πέρα αυτού μια σύγκριση: Το Ισραήλ έχει ακριβώς την
έκταση της Πελοποννήσου, μόνο που τα 2/3 είναι έρημος. Ξεκίνησε ως
κράτος το 1948 με λιγότερους από 1 εκατομμύριο κατοίκους και σήμερα έχει
9 εκ. Δεν έχει νερό, αλλά παράγει την ημέρα με αφαλατώσεις για τις
ανάγκες του και εξάγει νερό στην Ιορδανία και τρόφιμα παντού, φυσικά και
σε μας. Με τους πόρους που έχει η Πελοπόννησος, αναλογικά, θα μπορούσε
και αυτή να έχει τουλάχιστον 9 εκ. κατοίκους. Θα μου πείτε οι
Σιωνιστές, οι Εβραίοι της διασποράς, κ.λ.π. Μα αν η Πελοπόννησος έχει
σήμερα 1 εκ. κατοίκους έχει άλλα 2 εκ. στην Αμερική.
Αγροτικός τομέας:
Μόνο
μία διαπίστωση γνώστη της κατάστασης στην Ερμιόνη που εξακολουθεί να
έχει καλλιέργειες "Είναι ζήτημα αν υπάρχουν 5 αξιόλογοι παραγωγοί. Οι
υπόλοιποι μόλις τα φέρουν βόλτα εργαζόμενοι συγχρόνως σε άλλες
δουλειές".
Είμαστε η Επαρχία που εδώ και 40 χρόνια δεν έχει πόσιμο νερό και για άρδευση λιγοστό και υφάλμυρο.
Όσο για εταιρικό, συνεταιρικό πνεύμα ......
Αλιεία:
Σε λίγα χρόνια οι επαγγελματίες ψαράδες θα είναι είδος προς εξαφάνιση.
Όσο για εταιρικό,
συνεταιρικό
πνεύμα ......
Κτηνοτροφία:
Ας είναι καλά οι όποιες επιδοτήσεις έχουν απομείνει και βλέπουμε κάνα κοπάδι στα βουνά.
Όσο για εταιρικό,
συνεταιρικό
πνεύμα ......
Εκπαίδευση:
Μια
πολύ μεγάλη εκπαιδευτική δημόσια δομή και ιδιωτική φροντιστηριακή από
βρεφονηπιακό σταθμό μέχρι Λύκειο με καλά αποτελέσματα βάζει το
μεγαλύτερο μέρος των μαθητών σε σχολές. Το 80% από αυτούς τους φοιτητές
χάνονται για την Ερμιονίδα, αφού δεν έχει να τους προσφέρει απασχόληση
ανάλογη των σπουδών τους, ενώ σε όλους τους κλάδους πολυτεχνικών σχολών η
Ερμιονίδα είναι υπέρκορη.
"Γραφειοκρατικά" επαγγέλματα:
Η
τεχνολογική πρόοδος τα περιορίζει μέχρι που τα εξαφανίζει. Ήδη
τράπεζες, ηλεκτρικές, τηλεφωνικές, και άλλες εταιρείες εκσυγχρονίζονται
και μειώνουν θεαματικά το προσωπικό και τα καταστήματά τους. Αν, λέμε
αν, αποφασίσει να εκσυγχρονίσει το Δημόσιο η ΝΔ ή όποιος άλλος, και
απλοποιήσει - αυτοματοποιήσει τις διαδικασίες του, τότε θα συρρικνωθούν
τα επαγγέλματα του δικηγόρου, συμβολαιογράφου, εφόρου, λογιστού, και τα
παρόμοια. Αυτά ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται και στην Ερμιονίδα,
όπου οι τράπεζες της Ερμιόνης έχουν γίνει ΑΤΜ, τα καταστήματα κινητής
τηλεφωνίας πήγαν στο Ναύπλιο, η Εφορία, κ.λ.π.
Με
άλλα λόγια είναι ζήτημα χρόνου να κληθεί η Ερμιονίδα να ζήσει και να
ευημερήσει με πραγματικές και διεθνώς ανταγωνιστικές δραστηριότητες σε
όποιον τομέα έχει ή μπορεί να δημιουργήσει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Το λίπος του δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού που έθρεψε την Ερμιονίδα 40 χρόνια τελείωσε.
Φρονώ
ότι πρώτος σε σημασία και προοπτική τομέας όπου μπορούν να
δημιουργηθούν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα είναι ο Πρωτογενής (Αγροτικός,
Κτηνοτροφικός, Αλιευτικός) με την συνακόλουθη μεταποίηση των προϊόντων
του. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι το άφθονο καλό και φτηνό
νερό, η προστασία την αναπαραγωγής αλιευμάτων, το εταιρικό -
συνεταιρικό πνεύμα. Ακολουθεί ο τουριστικός, για μένα ο πιο δύσκολος,
γιατί το διεθνές αλλά και το εσωτερικό τουριστικό περιβάλλον είναι
εξόχως ανταγωνιστικό και απαιτητικό και πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε
δύσκολα ερωτήματα: Γιατί να έρθει ο ξένος στην Ερμιονίδα; Πώς θα έλθει ο
ξένος στην Ερμιονίδα; Πώς οι Πρωτευουσιάνοι θα ξανακατοικήσουν τα
εξοχικά τους; Πώς θα ξανανοίξουν τα ξενοδοχεία μας; Πώς θα γίνουμε
τακτικός προορισμός εκδρομέων; Και οι απαντήσεις να είναι πιστικές και
κερδοφόρες, όχι με δανεικά και αγύριστα, ούτε με αεροδρόμια,
σιδηρόδρομους, και τα παρόμοια.
Και το σπουδαιότερο από όλα: Ποιοι μπορούν να τα κάνουν αυτά;
Νομίζω,
από ό,τι έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα, ότι οι πλούσιοι που έχουν βίλλες
στην περιοχή μας δεν ενδιαφέρονται επιχειρηματικά για την Ερμιονίδα
πέραν ορισμένων δωρεών. Οι εξοχικάριοι ενδιαφέρονται για το εξοχικό
τους, αφού δεν ζουν, δεν ασκούν επάγγελμα ή δραστηριότητα στην
Ερμιονίδα. Οι εναπομείναντες κάτοικοι, δεν μπορούν, "ο καθένας μόνος
του", πέρα από το να είναι καλοί στις δουλειές τους. Εταιρικό -
συναινετικό πνεύμα δεν καλλιεργήθηκε στον τόπο μας, απουσιάζει η
συλλογική προσπάθεια.
Η Περιφέρεια μάς
θεωρεί μια μακρινή επαρχία της, χωρίς ανάγκες και μάλιστα πλούσια, αφού
εδώ κατοικούν οι πλουσιότεροι Έλληνες επιχειρηματίες έως και βασιλιάδες.
Οι βουλευτές μας μάς ξέρουν μόνο για να κάνουν επερωτήσεις πολιτικού -
ψηφοθηρικού χαρακτήρα.
Η μόνη ελπίδα
είναι ο Δήμος με τις Κοινότητές μας, ως οι μόνοι οργανισμοί που μπορούν
να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή. Με τα καλά τους και τα κακά τους, φαίνεται
ότι είναι η μόνη ελπίδα του τόπου. Και επειδή ο κόμπος έχει φτάσει πια
στο κτένι, ο νυν Δήμαρχος, η παράταξή του αλλά και οι παρατάξεις της
αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει πλειοψηφία, έχουν,
περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ιστορικές ευθύνες.
Σημείωση 1:
Ριβιέρα σημαίνει ακτογραμμή. Με την άνθιση του τουρισμού λέμε Ριβιέρα
την ακτογραμμή που έχει ωραίο τοπίο, παραδοσιακούς οικισμούς,
διευκολύνσεις, προστασία παράδοσης και περιβάλλοντος, μεγάλη
επισκεψιμότητα κ.λ.π. Έτσι έχουμε την Γαλλική Ριβιέρα (Κυανή Ακτή), την
Ιταλική, την Ελληνική (Περιοχή Γλυφάδα - Σούνιο) και πολλές άλλες
αξιόλογες.
Ναι, πριν 50 χρόνια
ήταν η περιοχή μας Ερμιονική Ριβιέρα, κάτι το ιδιαίτερο και σε όλους
προσιτό. Αν με τον όρο αυτό εννοούμε τους διάσπαρτους και κλειστούς
κολπίσκους των πλουσίων βιλλών, τότε είναι και σήμερα Ριβιέρα προς χρήση
των ιδιοκτητών τους, των μεσιτών και του Real Estate. Το υπόλοιπο που
έμεινε για μας και τον μέσο τουρίστα είναι .... τυριέρα.
Σημείωση 2: Η
Σύρα και ιδιαίτερα η Ερμούπολη γνώρισε μετά την Ανεξαρτησία μια άνευ
προηγουμένου οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη. Ο Δήμος έπαιξε
καθοριστικό ρόλο κατά κοινή ομολογία. Οι Δήμαρχοι όχι μόνον δεν
καταδέχονταν οποιουδήποτε είδους αμοιβή ή αντιμισθία, αλλά πρόσφεραν
πολλά, σε ευγενή άμιλλα μεταξύ τους, για το καλό του τόπου τους. Ήσαν
"Ευπατρίδαι" και όχι απλοί αιρετοί διαχειριστές. Ήσαν ευκατάστατοι, αλλά
άλλο το πλούσιος και άλλο το ευπατρίδης. Ως εκ τούτου επέβαλλαν αυτό
που πίστευαν σωστό από αγάπη για την ιδιαιτέρα τους πατρίδα.
Βασίλης Γκάτσος