 |
| Και πως είναι η ζωή όταν φεύγει ο πατέρας σου; |
Γράφει ο Μιχάλης Καρατζάς
Μετά από είκοσι
επτά (27) χρόνια στην δικηγορία, ζούσα με την αντίληψη ότι είμαι ικανός να
λειτουργήσω και ειδικά να γράψω και να σκεφτώ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Κι είναι αλήθεια ότι είχα δοκιμάσει, στην πορεία του χρόνου, αυτήν την
ικανότητά μου, σε πολύ διαφορετικές και συχνά πολύ αντίξοες συνθήκες. Τα είχα
καταφέρει να λειτουργήσω σε στιγμές πολύ μεγάλης πίεσης, σε στιγμές, που
ακολουθούσαν νευρικό κλονισμό, σε στιγμές μεγάλης στεναχώριας και εκνευρισμού. Η ζωή όμως, δεν μου είχε βάλει
ποτέ μέχρι τώρα το πρόβλημα της απώλειας. Και τούτες τις μέρες, ένα χρόνο
περίπου, μετά την απώλεια του πατέρα μου, έφυγε στις 19-09-2016, που ζω χωρίς να βρίσκεται στην ζωή ο πατέρας μου, ο Μανώλης,
ο Καρατζάς, ο ψαράς, δυσκολεύομαι πολύ να ξεκολλήσω τη βελόνα και να βάλω το μυαλό σε άλλη
λειτουργία για να σκεφτεί, να συλλέξει δεδομένα, γνώση, πληροφορίες, νόμους και
να τα επεξεργαστεί. Η αλήθεια είναι ότι έναν ολόκληρο χρόνο, από τότε που έφυγε,
δυσκολεύομαι πολύ. Προσπαθώ και δεν θέλω ειλικρινά με αυτό το κείμενο να
δικαιολογηθώ για οποιαδήποτε αμέλειά μου, ή αν θες και χρονοτριβή. Θέλω να
μοιραστώ, με τους φίλους του, που τον αγαπούσαν πολύ, δημόσια το πρόβλημα, που
έχω από την απουσία του.
Η ιστορία είναι ότι ο
πατέρας μου, που τόσο καλός και χρήσιμος ήταν για εμένα στη ζωή, χειρουργήθηκε
με επιτυχημένη bypass επέμβαση
στις 10-12-2014. Ήξερε πολύ καλά ότι δεν θα ήταν ανεξάντλητος. Εγώ από τότε ένιωσα
την ανάγκη να περνώ όσο το δυνατόν περισσότερες ποιοτικές στιγμές μαζί του και
κυρίως να «βρεθώ» μαζί του
συναισθηματικά. Με το φόρτο της εργασίας μου, δεν τα κατάφερνα πάντα, αλλά τα βράδια
στο σπίτι μας, κολλημένος πάνω του, τον έβαζα να μου διηγηθεί, όσο το δυνατόν
περισσότερες ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια, από τα ταξίδια του στην Μπαρμπαριά,
από τη ζωή του στη θάλασσα, που τόσο αγαπούσε. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τη
θάλασσα. Έφευγε με το καΐκι του και δεν ήταν ένας άνθρωπος, που πήγαινε στην
δουλειά του, για την βιοποριστική του ανάγκη μόνον και να εξασφαλίσει τον επιούσιο.
Πήγαινε στη δουλειά του με χαρά, σαν να διασκέδαζε !!Χαιρόταν μέσα σ’ αυτόν τον
κόσμο της θάλασσας, εκεί, με ένα μπουκάλι νερό και το τσιγάρο του και ένιωθε
τόσο χαρούμενος, τόσο ελεύθερος. Αυτή την
χαρά του, αυτή την ελευθερία του, την έχασε απότομα με την περιπέτεια
της υγείας του. Του στοίχησε! Δύο χρόνια
του έλεγα ότι «σ’ αγαπώ» και δεν συμβιβαζόμουν στην ιδέα ότι θα έφευγε. Ήταν
δυνατός και αυτή η δύναμή του, με έκανε να πιστεύω ότι θα τον είχα μαζί μου για
πολύ ακόμη. Το ήθελα πολύ. Το θέλαμε
όλοι ως οικογένεια πολύ, πιστεύαμε στην δύναμή του.
Στις 18-09-2016, ημέρα
Κυριακή, έφθασα από το Ναύπλιο στο σπίτι μας στην Ερμιόνη. Δεν ένιωθε καλά. Δεν ήταν καλά. Τον
πήγαμε στο Κ.Υ. Κρανιδίου και την ίδια ημέρα με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο
Ναυπλίου. Δεν ήταν καλά. Μαζί του πάντα
όλη η οικογένειά του. Μου λέει από το κάθισμα. Έλα να σου πω. Τον πλησίασα και
με φίλησε λέγοντάς μου «Σε αγαπώ πολύ». Και με δυσκολία μου είπε «όλους σας
αγαπώ πολύ». Δεν θα το ξεχάσω!!! Την επόμενη ημέρα, την Δευτέρα, το πρωί στις
19-09-2016, πήγα στο Δικαστήριο και εννέα παρά δέκα η σύζυγός μου η Ελένη, μου
ανακοίνωσε ότι ο πατέρας μου τελείωσε. Ο πατέρας μου έφυγε έχοντας δίπλα του
την μάνα μου, την αδελφή μου και την σύζυγό μου, πάνω στην καρέκλα του
νοσοκομείου. Έφυγε λέγοντας «σας αγαπώ πολύ». Η μέρα που ξημέρωσε χωρίς τον πατέρα μου στη ζωή ήταν αυτή. Δεν θα
ήθελα να μιλήσω για αυτή τη νέα συνθήκη
της ζωής μου, ούτε να σου πω, πως στέκομαι σε αυτή. Αλήθεια είναι, ότι δεν είμαι
και πολύ δυνατός, ακόμη και μετά περίπου από ένα χρόνο, να σταθώ απέναντι σ’
αυτή τη στιγμή. Δεν είναι άλλωστε αυτό το νόημα, που βρήκα για να μοιραστώ μαζί
σου, για ότι μου συμβαίνει. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτό. Ο χρόνος άλλωστε
δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ αρκετός, για να ξεπεράσω την απώλειά του. Θα
ήθελα να τον έχω για πάντα κοντά μου. Όλη η οικογένεια αυτό θέλαμε και γι’ αυτό
ελπίζαμε και αγωνιζόμαστε. Θέλω όμως να πω,
ότι το βάρος της απώλειάς του σήμερα είναι μεγάλο, αλλά θα ήταν ασήκωτο, αν δεν
είχαμε καταφέρει μέχρι το τέλος της ζωής του, να σταθούμε δίπλα του, να του πούμε αυτό το «σ’
αγαπώ μπαμπά». Πάντα θα ηχεί στα αυτιά μου και το δικό του «σ’ αγαπώ».
Ξέρεις μικρότερος
είχα κάνει πολλές φορές το λάθος να συμπεριφερθώ απέναντί του,
με την άνεση της επόμενης φοράς. Άφηνα ένα
εκνευρισμό, έκανα μέρες να συζητήσω μαζί του ή ακόμα και να
επικοινωνήσω, έφευγα άτσαλα, χωρίς να τον ζεστάνω, έμπλεκα άσχημα με την ρουτίνα, έδινα σημασία
στα μικρά και έχανα από το οπτικό μου πεδίο τα μεγάλα. Είμαι βέβαιος ότι σου
έχει συμβεί. Θα σου ευχόμουν να μην σου συμβαίνει. Δεν είμαι αυτός, που μπορεί
να σε συμβουλεύσει για τις όποιες σχέσεις σου, με τους γονείς σου. Ούτε μου
πέφτει λόγος στα οικογενειακά σου.
Μοιράζομαι μαζί σου όμως, ένα από το μεγαλύτερα μαθήματα, που μου έδωσε
η ζωή. Δεν θεωρητικολογώ. Αλλά όταν έρχεται αυτή η δύσκολη μέρα, θα πρέπει να
σε βρίσκει χωρίς περιττά βάρη. Όσο ζούνε οι γονείς θα πρέπει να κάνουμε γι’ αυτούς
τα πάντα, όσα μπορούμε, να υπερβάλλουμε τους εαυτούς μας, να αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς,
όσο είναι στη ζωή. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα.
Να μην λέμε μετά ότι θα έπρεπε ή θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο.
Μαζί μου και μπροστά από μένα, η μάνα
μου, η αγαπημένη του σύζυγος Ελένη, η αδελφή μου η Μαρία, που στάθηκε μαζί του
πάντα, που ο πατέρας μας την λάτρευε και η σύζυγός μου η Ελένη, που με βοήθησε
πολύ και την ευχαριστώ ιδιαίτερα.
Ο πατέρας μου ο Μανώλης
ο Καρατζάς, δεν ήταν άγιος, ούτε αλάνθαστος. Σήμερα όμως, που δεν ζει, μπορώ με
βεβαιότητα να συμπεράνω ότι με έφερε
στον κόσμο και με μεγάλωσε ένας πατέρας –ευχή. Είναι ο άνθρωπος, που
θαύμασα περισσότερο στη ζωή μου. Στον
πατέρα αυτό, εγώ, η αγαπημένη του σύζυγoς Ελένη, η αγαπημένη του θυγατέρα Μαρία και η αγαπημένη του νύφη, η σύζυγός μου,
Ελένη, θα σταθούμε δίπλα του, μαζί με τους συγγενείς και τους φίλους του, στο
ετήσιο μνημόσυνό του, που θα τελεστεί στις 16-09-2017, ημέρα Σάββατο, στην Εκκλησία
των Ταξιαρχών, στην Ερμιόνη, για να τον θυμηθούμε για άλλη μία φορά, τιμώντας
την μνήμη του ταπεινά, με ευγένεια, με αγάπη, δίνοντάς του κάτι, κάτι πίσω, από
την μεγάλη του ευχή, που μας έδωσε και από το μεγάλο του «σ’ αγαπώ», που μας
είπε ως τελευταία του λέξη. Είναι λίγο. Πολύ λίγο γι’ αυτό τον πατέρα, για τον
πατέρα μου, σκληρό αγωνιστή στη ζωή, που έκοβε τα σκοινιά, ξέκοβε από τη στεριά
και με όρτσα τα πανιά σαν άγριο θεριό, με δύναμη ψυχής, κοντραριζόταν με τους
ανέμους στη θάλασσα, για να παραφράσω και το τραγούδι που του άρεσε πολύ . Ο
Μανώλης ο Καρατζάς, το δικό μου ίνδαλμα
έζησε και θα ζει για πάντα «ελεύθερος», «ασυμβίβαστος», στη θάλασσα και στη
ζωή, να κρατάει το τιμόνι γερά και να τραγουδάει με την γλυκιά του φωνή, το «σ’
αγαπώ του» σε όλους μας, αποφασιστικά και με πίστη. Σε αγαπάμε και εμείς πολύ
πατέρα μας και σε ευχαριστούμε για όλα.
Ερμιόνη 11 Σεπτεμβρίου 2017
ευχαριστώ