 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Οι
χωματερές της Ερμιονίδας, ακόμη και οι του Σταυρού, δεν είναι το μείζον
πρόβλημα του τόπου μας. Και ο Δήμος πρέπει να τελειώνει, γιατί πλέον
είναι πολύ μεγαλύτερη η δυσφήμιση του τόπου μας από τη ζημιά του
περιβάλλοντος. Βλέποντας γίδια σε επίσημη μελέτη να τρώνε στους
σκουπιδότοπους του Σταυρού, τι συμπέρασμα θα βγει;
Επίσης
πρέπει...... να τελειώνουμε και με τη φαντασίωση του αγροτεμαχίου, του
εξοχικού, των ακριβών ξενοδοχείων, των Μαρίνων, των γκολφ, των επαύλεων.
Έχουμε την εμπειρία 40 τουλάχιστον ετών "τουριστικής ανάπτυξης". Οι
θέσεις εργασίας που προσφέρουν είναι χαμηλού μεροκάματου, χαμηλής
ειδίκευσης (για την εποχή μάλιστα, τη σημερινή, χαμηλότατης ειδίκευσης),
και η ουσιαστική απασχόληση δεν ξεπερνά τους δύο καλοκαιρινούς μήνες.
Και χάριν αυτής της απασχόλησης, η οποία μάλιστα είναι και επιδοτούμενη
από το Δημόσιο Ταμείο και το ΙΚΑ (επιδοτείται ο εργαζόμενος για τους
μήνες ανεργίας του, αλλά στην πραγματικότητα επιδοτούνται εμμέσως οι
τουριστικές επιχειρήσεις), έχουμε πουλήσει σχεδόν όλη την παραθαλάσσια
γη μας, έχουμε δεσμεύσει τις ακτές μας, έχουμε πουλήσει μεγάλο μέρος της
καλλιεργήσιμης γης, έχουμε σχεδόν τον ίδιο πληθυσμό στην Ερμιονίδα
(κύριος δείκτης ανάπτυξης ενός τόπου) που είχαμε όταν είμαστε
αποκλειστικά αγρότες και ψαράδες, δεν έχουμε νερό ούτε πόσιμο ούτε για
πότισμα, και οι νέοι μας μορφώνονται για να εγκαταλείψουν μια κι έξω τον
τόπο τους. Αν πίστευαν στην τουριστική απασχόληση, οι ίδιοι οι
καθηγητές τους και οι γονείς θα τούς έσπρωχναν στα τουριστικά
επαγγέλματα, να γίνουν σερβιτόροι, λαντζιέρηδες, κηπουροί, καμαριέρες.
Καλοδεχούμενη
η τουριστική ανάπτυξη και με όλες τις μορφές της (πεζοπορικός,
ορειβατικός, καταδυτικός, αναρριχητικός, ιαματικός, θρησκευτικός
τουρισμός και ό,τι άλλο) αλλά ως συμπληρωματικός κλάδος της τοπικής μας οικονομίας.
Δηλαδή κλάδος όπου οι αγρότες και οι αγρότισσες, οι επαγγελματίες και
κυρίως οι νέοι θα βρουν μια καλή δίμηνη απασχόληση να συμπληρώσουν τα
εισοδήματά τους, και οι πάσης φύσεως επαγγελματίες ένα καλό δίμηνο
προσφοράς και ζήτησης υπηρεσιών και προϊόντων. Κλάδος που κατά προτίμηση
όχι μόνο θα καταναλώνει αλλά και διαφημίζει τα τοπικά προϊόντα.
Χρειαζόμαστε ξενοδοχειακά συγκροτήματα τύπου και νοοτροπίας Ναυαρίνο του
αείμνηστου Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, πατριωτικού τοπικού χαρακτήρα που
νοιάζονται για τον τόπο τους, επενδύουν στον τόπο τους, και όχι αυτά που
απλά εκμεταλλεύονται τον τόπο μας.
Η
Ερμιονίδα έχει 200 000 στρέμματα (τόσα καλλιεργούσαν οι άξιοι παππούδες
μας), κατάλληλα για κάθε καλλιέργεια. Η ηλιοφάνεια, το κλίμα και το
έδαφος εγγυώνται προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας. ΝΕΡΟ δεν υπάρχει, ΝΕΡΟ ζητούν απεγνωσμένα οι αγρότες μας. Και μαζί με το νερό ζητείται μια άλλη φιλοσοφία και πρακτική ΣΧΕΣΕΩΝ μεταξύ των παραγωγών αλλά και των διαφόρων κλάδων της τοπικής μας οικονομίας.
Πάσα
ανάγκη να αλλάξει ρότα το πλοίο του Δήμου μας. Όσοι εκ των αιρετών μας
αισθάνονται την ανάγκη αλλαγής ρότας, να τραβήξουν κουπί και να
προσανατολίσουν το πλοίο του Δήμου προς το όραμα του τόπου μας: Να αναπτύξουμε έναν πρωτοπόρο πρωτογενή τομέα, καλλιεργώντας όλη τη διαθέσιμη γη μας.
Αυτό
σημαίνει να μετακομίσει ο Δήμος και να κάνει σπίτι του την Περιφέρεια,
με συνεχή την πίεση για ΑΜΕΣΗ λύση του αρδευτικού προβλήματος της
Ερμιονίδας.
Περνάνε
τα χρόνια. Αν με τη λήξη της θητείας δεν έχουμε δει στην Ερμιονίδα το
νερό του Ανάβαλου, αν δεν έχουμε δει συγχρόνως τα θεμέλια δύο φραγμάτων ή
τριών τεσσάρων μεγάλων υδατοδεξαμενών, μιλάμε για πλήρη αποτυχία των
αιρετών, από όποια πλευρά και να βρίσκονται, ομοίως των αντιπροσώπων μας
στην Περιφέρεια και στη Βουλή, αλλά και των θεσμών που, ενώ έπρεπε να
είναι στο πλευρό του αγρότη, δεν είναι.
Θα
μας μείνουνε οι κανονισμοί νεκροταφείων, λαϊκών αγορών, σκουπιδιών,
πόσιμου νερού που όμως δεν είναι πόσιμο, και στοίβες πρακτικά
κοκορομαχιών και εισηγήσεων.
Η Ερμιονίδα δεν καταλαβαίνει απ' αυτά. Η Ερμιονίδα διψά.
Τι
παίρνετε μαζί σας στις τουριστικές εκθέσεις; Τα δέματα του Σταυρού να
τα καμαρώσουνε οι ξένοι; Το δήθεν πόσιμο νερό του Δήμου μας να το πιούν
οι επισκέπτες ... και να καθαρίσουν; Φωτογραφίες των μη παραδοσιακών
οικισμών μας; Τους φράκτες που εμποδίζουν την προσέγγιση των ακτών μας;
Παίρνετε
τα λίγα προϊόντα, μελιού, ροδιού, εσπεριδοειδών, λαδιού που με πολύ
κόπο καινοτόμοι και ρέκτες συμπατριώτες έχουν καταφέρει να παράγουν και
μεταποιήσουν με άριστη ποιότητα, αβοήθητοι, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Παίρνετε φωτογραφίες από τα λίγα παλιά σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους με
κόπο και μεράκι, με δικά τους έξοδα, με μηδενική συμμετοχή Δήμου και
Κράτους, έχουν διασώσει και ανακαινίσει και όχι τα εκατοντάδες "κουτιά"
που γέμισε ο τόπος μας. Καταφυγή σας ακόμη και για την προβολή του
τουριστικού μας προϊόντος, ο πρωτογενής τομέας και η όποια παράδοση μας
απέμεινε.
Βασίλης Γκάτσος