Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Πολλοί την αντιλαμβάνονται ως παραμονή ενός ή δύο καλογέρων, ώστε να παραμένει ανοικτή.
Δεν είναι έτσι.
Είναι η πρώτη πράξη στην Ερμιονίδα ανάκτησης του τόπου και του τρόπου μας.
Πάνε
τώρα 50 χρόνια που το μόνο που βλέπουμε είναι ξενοδοχεία, εξοχικά,
πώληση της γης μας σε αγροτεμάχια, θάλασσα χωρίς ψάρια, νερό που δεν
πίνεται, σκουπίδια, χωματερές, ξεραμένα περιβόλια, τα χωριά μας να
καταντούν ένα κομμάτι πρωτεύουσας και τόσα άλλα. Και ως "εργασία των
νέων" να νοείται πλέον η προσφορά υπηρεσιών στους τουρίστες, αυτό που
λέμε "τα γκαρσόνια της Ευρώπης".
Η
Μονή Αυγού ήταν επί αιώνες (είναι εκεί από τον ενδέκατο αιώνα) το
κέντρο της ορεινής Ερμιονίδας με ξωκλήσια, ασκηταριά, παραγωγικές
εγκαταστάσεις, νερόμυλους, κτήματα. Ιερά μονοπάτια αιώνων κατέληγαν σ΄
αυτήν.
Ως
εκ τούτου θα ανασυνταχθεί και ανασυγκροτηθεί η ευρύτερη περιοχή της, θα
συντηρηθούν και επισκευαστούν τα ερειπωμένα ξωκλήσια της, τα μονοπάτια
της κ.λ.π. Και οι εργατικοί Διδυμιώτες μπορούν να την κάνουν και σήμα
κατατεθέν της αγροτικής τους παραγωγής, όπως γίνεται σε πολλά μοναστήρια
της χώρας.
Όλα
αυτά τα έφεραν στο φως συμπατριώτες Διδυμιώτες και ενεργούν πλέον για
την Ανάσταση της Μονής. Άξιοι κάθε επαίνου, όπως και η Μητρόπολή μας.
***
Και επί τη ευκαιρία μια οξυδερκής επισήμανση του κυρίου Λάμπρου για τα
βεγγαλικά του Πορτοχελίου: Για τον κίνδυνο εκ των βεγγαλικών, αλλά και
ότι πρόκειται για παρωχημένου και πολυέξοδου τρόπου "συμπλήρωσης"
εκδηλώσεων.
Να
προσθέσω ότι είναι καιρός να ξεφύγουμε και από το θέαμα του
καλοψημένου, ξεροψημένου, ωραιοκαμένου και μεγαλοπρεπώς ανατιναγμένου
Γιούδα και της "άμιλλας" για το ποιο χωριό είναι ο καλύτερος ψήστης του
Γιούδα και το ποιο χωριό "τράβηξε" τους περισσότερους επισκέπτες. Αυτό
το προσβλητικότατο έθιμο για ένα ολόκληρο έθνος, ποτέ δεν το ήθελε η
Ορθοδοξία. Και στην Ερμιόνη το κάψιμο του Γιούδα ήταν περιθωριακή
εκδήλωση ορισμένων νέων του πάνω μαχαλά, δεν ήταν η εκδήλωση του
Πάσχα. Ούτε μαζευόταν το χωριό να δει το κάψιμο του Γιούδα. Οι
Μαντρακιώτες, Μπιστανιώτες, Λιμανιώτες δεν νομίζω ότι πήγαμε ποτέ στο
Γιούδα των Λαρτανιωτών. Άλλωστε η παρουσία μας εκεί σίγουρα σε
πετροπόλεμο θα οδηγούσε!
Και πολύ
παλιά, τον καιρό των παππούδων μας, το μεγάλο έθιμο στον Ταξιάρχη (η
Παναγία ήταν τότε μια μικρή εκκλησίτσα), ήταν η απογευματινή σύναξη όλου
του χωριού για να ακούσουν το ευαγγέλιο της Αγάπης. Και μετά στο
προαύλιο, φιλιόντουσαν όλοι σταυρωτά, συχωρούσε ο ένας τον άλλον, γιατί
τότε η σχέση ήταν ο κυρίαρχος σύνδεσμος και όχι το θέαμα. Η
πνευματικότητα των παππούδων μας, με τη θεαματικότητα της δική μας!
Και
αν θέλουμε η εκδήλωση του Πάσχα να σηματοδοτεί και την έναρξη της
τουριστικής περιόδου, ας είναι "το φως του Πάσχα". "το φως της Αγάπης",
και αντί Γιούδα κάτι άλλο της Αγάπης και όχι του μίσους. Τάχουν γράψει
και πει κι άλλοι.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος