Ο Δήμος μας ανταποκρίθηκε ως προς τις διαδικασίες

Με ικανοποίηση και χαρά μαθαίνω ότι ο Δήμος μας ενεργοποιήθηκε, ως όφειλε, και ήδη προετοιμάζει 2-3 χώρους δημόσιους ή δημοτικούς για να τους παραδώσει σε ομάδες κτηνοτρόφων για να δημιουργήσουν κτηνοτροφικά πάρκα.

Αυτό το έργο του είναι σημαντικότερο και από το καθάρισμα της Ερμιονίδας από τα σκουπίδια.

Μακάρι να συνεχίσει και όλοι οι κτηνοτρόφοι να οργανωθούν με αυτόν τον τρόπο. Η επιτυχία τους, χαρά και ικανοποίηση όλης της Ερμιονίδας.

(Παρακάτω ξαναθυμίζω τα όσα μας είπε στο Λουκαΐτι ο πρωτεργάτης Καθηγητής Γιώργος Ζέρβας):

Η παρουσίαση των κτηνοτροφικών πάρκων στο Λουκαΐτι

Από τον φίλο και συμμαθητή, Καθηγητή Γιώργο Ζέρβα που ακούραστα γυρίζει όλη την Ελλάδα για να παρουσιάσει και να ενθαρρύνει προς την σωστή κατεύθυνση.

Επειδή την παρακολούθησα, δεν νομίζω ότι απλά παρουσίασε έναν νέο θεσμό. Με πολύ απλά λόγια ανέλυσε την ζοφερή πραγματικότητα της ελληνικής κτηνοτροφίας.

Συγκεκριμένα είπε:

1ον Η χώρα μας δεν έχει πλεονεκτήματα στην αγελαδοτροφεία, ούτε η Βόρεια Ελλάδα,πόσο μάλλον η Πελοπόννησος.

2ον. Η χώρα μας δεν έχει πλεονεκτήματα στην χοιροτροφεία, ούτε η Βόρεια Ελλάδα,πόσο μάλλον η Πελοπόννησος.

Το κόστος είναι πολύ μεγάλο και δεν υπάρχει κανένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε σχέση με την Ευρώπη σε αυτούς τους τομείς. Οι εισαγωγές μοιραία θα αυξάνονται. 

3ον Η χώρα μας έχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην προβατο-γιδο-τροφεία, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο και φυσικά στην ορεινή Ερμιονίδα.

Ο καλός καιρός, η ηλιοφάνεια, τα απέραντα βουνά που μπορούν να βοσκηθούν, τα πολλά αρωματικά φυτά των βουνών μας, ακόμη και οι ντόπια παραγόμενες ζωοτροφές, προσδίδουν στο πρόβειο και γιδινό γάλα εξαιρετική γεύση και άρωμα, χώρια που το εξαιρετικό λίπος του γάλακτος φτάνει μέχρι και 10%. Αυτά δεν μπορούν να τα πετύχουν στις Βόρειες χώρες, όπου κατά κανόνα, όπως στη Γαλλία, τα πρόβατα δεν τα αρμέγουν αφού τα έχουν μόνο για μαλλί και κρέας. Ήδη το γάλα μας έχει μεγάλη ζήτηση σε αυτές τις χώρες και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Από αυτό το γάλα βγαίνουν και αρίστης ποιότητας τυριά. Τόνισε δε ότι το πρόβειο και γιδινό γάλα είναι αναγκαίο για να γίνει όποιοδήποτε καλό τυρί.

Όμως έχοντας κάθε κτηνοτρόφος τη στάνη του, αγοράζοντας μόνος του ζωοτροφές, πουλώντας μόνος του το γάλα και το κρέας, έχει πολύ μεγάλο κόστος παραγωγής. Πέραν αυτού δεν μπορεί να προσθέσει αξία στο προϊόν του, γιατί δεν μπορεί να φτιάξει τυροκομείο που είναι μια μεγάλη επένδυση, αναγκάζεται να πάει τα πρόβατα σε μακρινά σφαγεία και το κόστος μεταφοράς είναι απαγορευτικό. Άρα πάντα πουλάει γάλα, πάντα ο έμπορας είναι κυρίαρχος και παρ' όλες τις επιδοτήσεις, που και αυτές δεν είναι εξασφαλισμένες δια παντός, ο μεμονωμένος κτηνοτρόφος δεν έχει μέλλον. Αυτό όχι μόνον το ξεκαθάρισε, αλλά και οι ενδιαφερόμενοι που τον άκουγαν προσεχτικά δεν είχαν καμιά αντίρρηση. Ανέφερε και το ανάλογο παράδειγμα του λαδιού που το 70% της παραγωγής εξάγεται σε χαμηλή τιμή κυρίως Ιταλία Ισπανία, όπου μόνον με την τυποποίηση στον τόπο μας υπάρχει βάσιμη ελπίδα κέρδους.

Ξεκαθάρισε ότι μόνον αν ενώσουν κατά ομάδες τις δυνάμεις τους σε όποια μορφή ομαδικής σύμπραξής και ιδιαίτερα τη δημιουργία κτηνοτροφικών πάρκων, το κόστος θα πέσει θεαματικά, θα δοθεί η δυνατότητα τυροκομείου και μελλοντικά σφαγείου. Τόνισε ότι το καλαμπόκι ο μεμονωμένος κτηνοτρόφος το παίρνει μέχρι και 0.45 ευρώ το κιλό, ενώ αν μία ομάδα την εποχή της συγκομιδής παρουσιαστεί να αγοράσει 100 τόνους θα το πάρει με 0.17 ευρώ. Τόνισε ότι η ευκαιρία είναι μεγάλη, γιατί η επιδότηση φτάνει το 70% και από δίπλα υπάρχουν και τα δάνεια της Τράπεζας Πειραιώς.

Απέκλεισε κάθε εμπλοκή του Κράτους και του Δήμου. Μπορεί να βοηθήσουν στις διαδικασίες, αλλά μέχρι εκεί.

Τα κτηνοτροφικά πάρκα είναι στη βούληση των κτηνοτρόφων, κυρίως των ΝΕΩΝ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΩΝ και κανένας δεν θα τους τα παραδώσει έτοιμα. Ακόμη και η μεγάλη επιδότηση θα είναι ελεγχόμενη, ανάλογα με την πορεία των έργων.

Η ισχύς εν τη ενώσει. 

Σημείωση: Να θυμίσω ότι πριν αρκετά χρόνια, για να γίνουν μοντέρνα λιτρίβια η επιδότηση έφτανε μέχρι και 75%. Στην Ερμιονίδα με αυτή την επιδότηση έγιναν αρκετά προς όφελος φυσικά και των παραγωγών. Τέτοια ευκαιρία είναι και για τα κτηνοτροφικά πάρκα.

Η παρουσίαση έγινε στην αίθουσα του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου που κάποτε λειτουργούσε με 50 μαθητές, ενώ σήμερα έχει 5 που φυσικά πάνε σε άλλο χωριό. Η ίδια η αίθουσα έδινε το δίδαγμα: Μόνον οι κάτοικοι με τη θέλησή τους μπορούν να περάσουν σε καινοτόμες συλλογικές προσπάθειες και να σώσουν τα χωριά τους. Και σήμερα φαίνεται ότι δίδεται μια μεγάλη ευκαιρία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος

Κάτι ακόμη για τα κτηνοτροφικά πάρκα

Και τους σχηματισμούς ομάδων κτηνοτρόφων.

Τίποτα δεν γίνεται από τα πάνω. Δηλαδή κανένα Κράτος, κανένας Δήμος, καμία Τράπεζα δεν δημιουργεί με τα χρήματά του μία πλήρη υποδομή και μετά να την χαρίσει σε αυτούς που θα γίνουν ομάδα, είτε συνεταιρισμός για να την λειτουργήσουν σαν δικιά τους και για το συμφέρον τους. Τέτοια δώρα δεν υπάρχουν. Και, αν υπάρχουν, τα τρώνε γρήγορα οι επιτήδειοι που θα παρουσιαστούν τάχατες σαν ομάδα.

Είτε οι συνεταιρισμένοι θα βάλουν το 100% της δαπάνης από την τσέπη τους, ή θα πάρουν δάνεια με 100% ευθύνη. Και αυτό όμως δεν γίνεται, γιατί το ρίσκο είναι υπερβολικό και κινδυνεύουν σε περίπτωση αποτυχίας με κατάσχεση του συνόλου της περιουσίας τους.

Όταν λοιπόν το Κράτος και η ΕΕ έχουν συμφέρον να γίνει κάτι, κάτι που συμφέρει όλη τη χώρα, προσφέρουν επιδοτήσεις διαφόρων μορφών, που στις καλές των περιπτώσεων φτάνουν το 70%. Οι συνεταιρισμένοι και οι ομάδες όμως θα πράξουν, άρα πρέπει να θέλουν, να έχουν όραμα, να πιστεύουν ότι η δουλειά τους θα αποδίδει περισσότερα. Και φυσικά θα πάρουν το ρίσκο να βάλουν το 30% από την τσέπη τους ή με δανεισμό, που κατά κανόνα καταλήγει να είναι λιγότερο του 20%.

Στην Ερμιόνη, όταν ήμαστε παιδιά, δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά για τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ερμιόνης, για τη συγκέντρωση των σιτηρών που έκανε, για τα λιπάσματα που έφερνε, για την αλωνιστική μηχανή που κατάργησε το παλιό αλώνισμα (μεγάλη καινοτομία), με μία και μόνο φιλόπονο γραμματέα, την Ηρώ Λαζαρίδη που ήταν η ψυχή του Συνεταιρισμού, που ήταν στο πόστο της όλη μέρα χωρίς να λείψει ποτέ από τη δουλειά της, και ένα πλήθος πρωτοπόρων συνεταιριστών που αποτελούσαν τη διοίκησή του, όπως ο Αρανίτης, ο Προκοπίου, ο Κολυμπάδης και τόσοι άλλοι, που ποτέ Δήμος δεν τους βράβευσε για την ανιδιοτελή προσφορά τους. Στο στόμα του κάθε αγρότη, και του μη συνεταιρισμένου: "πήγαινε στον Συνεταιρισμό να πάρεις τούτο, παρέδωσα στον Συνεταιρισμό το στάρι, πήγαινε στην Ηρώ να σου δώσει το τάδε χαρτί κ.λ.π.". Και μεις πιτσιρίκια μπαίναμε στις αποθήκες και βουτούσαμε στους τεράστιους σωρούς σταριού και κριθαριού.

Δεν τους παρέδωσε καμιά Κυβέρνηση και καμιά τράπεζα έτοιμες και δωρεάν αποθήκες, ούτε ζυγαριές, ούτε γραφεία, ούτε αλωνιστικές μηχανές. Οι ίδιοι τα φτιάξανε, οι ίδιοι τα λειτουργούσαν. Δεν ήταν η Γραμματέας κρατική ή δημοτική υπάλληλος.

Και σήμερα η αγροτιά έχει βρεθεί σε ένα λάκκο που την έσπρωξε η επιδότηση, η απόσυρση, η κρατική αδιαφορία για έργα υποδομής και κυρίως νερού, το "εμπόριο" που τρέφεται από ανεξάρτητους παραγωγούς, δηλαδή από τη σάρκα τους, το αγροτεμάχιο, η αντίληψη του αγρότη - επιχειρηματία που επιβλέπει μετανάστες αντί να εργάζεται σκληρά, η αντίληψη "ο καθένας στα δικά του" και τόσα άλλα.

Ωμά: Από το λάκκο θα κάνει το παν να βγει μόνος του ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο ψαράς, πόσο μάλλον όταν του προσφέρεται και ένα δυνατό χέρι βοήθειας. Να το αρπάξει, αλλά και πάλι αυτός θα βάλει την κύρια δύναμη να πηδήξει έξω από το λάκκο.

Όλοι οι άλλοι έξω από το χορό τους, απλώς αφηγούμεθα, ή καλύτερα, ας χρησιμοποιήσω το Χαρδούπιον "Λιβανίζομεν!". Αλλά όταν τίποτα δεν κινείται και το λιβάνισμα καλό είναι.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος