Λέξεις, λέξεις, λέξεις, που εκτοξεύονται εύκολα, ακατέργαστα, επιπόλαια, έως και ανερυθρίαστα, τις περισσότερες φορές, από ιστάμενους σε υψηλούς κυβερνητικούς θώκους. Συνήθως, αυτοί που φλυαρούν και εκστομίζουν λέξεις κοπανιστού αέρος είναι τυχάρπαστοι σε διευθυντικές θέσεις, αλλά, αυτή τη φορά, ο αρμόδιος της Παιδείας υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς, επιχείρησε να… αριστεύσει με το να στηλιτεύσει την Αριστεία των μαθητών στα Σχολεία, διατυπώνοντας την άποψη πως «η αριστεία είναι τελειωτικός όρος για τα παιδιά». Το θέμα περιείχε και άλλα ποικίλα που παρουσίαζαν την αριστεία, το «άριστος μαθητής» ως κάτι που θα πρέπει να αλλάξει ώστε να μην αισθάνονται οι υπόλοιποι (μαθητές-σπουδαστές) μειονεκτικά απέναντι στους αριστούχους…
Είπε και άλλα ο υπουργός, ο οποίος μετά από λίγες ημέρες τα απέσυρε με τη γνωστή μέθοδο της διάψευσης, όπως κάνουν πάντα όσοι δεν έχουν σαφή λόγο και μπερδεύονται στις διατυπώσεις τής προφορικής κουβέντας. Έτσι και ο της Παιδείας υπουργός. «Ξέρετε, δεν εννοούσα αυτό, αλλά εκείνο», ή «παρερμηνεύτηκαν τα λόγια μου»… Θαρρείς και τις διακηρύξεις, για τόσο σημαντικά θέματα που έχουν να κάνουν με τα εκπαιδευτικά προγράμματα ή και με τις σχετικές μεταρρυθμίσεις, σε επίπεδο πολιτειακό, την κάνει κάποιος… φούφουτος και όχι ένας κατηρτισμένος επιστήμονας με πανεπιστημιακό πνευματικό εξοπλισμό, τόσο, που να του ανατεθεί το υπουργείο Παιδείας μιας αριστερής κυβέρνησης!
Να μας απασχολήσει λοιπόν από τώρα, εάν υπάρχει ανάγκη να κάνουμε κριτική στην αριστεία και στην προσπάθεια του κάθε μαθητή-σπουδαστή να κατακτά υψηλές βαθμολογίες, για να μην… τραυματίσουμε τον απέναντι που δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες; Το βρίσκω ολίγον αντιαισθητικό, σύντροφε υπουργέ. Αυτή η υποβόσκουσα διάθεση πως όλοι θα πρέπει να είναι… «ίσης» αξίας, ακόμα και στις μαθησιακές επιδόσεις, με πάει απ’ ευθείας σε περίεργους αναχρονισμούς, που δεν συνάδουν με τις παιδαγωγικές-επιστημονικές αναζητήσεις τού 21ου αιώνα!
Σε έναν αμείλικτο ανταγωνισμό τών επιστημών και των τεχνών, άντε να πεις πως δεν χρειάζεται η ευγενής άμιλλα των ανθρώπων που σπουδάζουν οτιδήποτε. Δηλαδή, η αριστεία (όσων την επιδιώκουν και την επιθυμούν) δεν «θα χρειαστεί» να είναι καταξιωμένες και αποτυπωμένες στις σχολικές και εκπαιδευτικές βαθμίδες, γιατί θα σπέρνουν τα ζιζάνια μιας αρνητικά ανταγωνιστικής εξέλιξης για τα πρωτεία, στον κόσμο τής γνώσης…
Ο υπουργός είπε και άλλα, με καταργήσεις των Πειραματικών Σχολείων, κάτι τάχα για χιτλερίσκους κλπ που τα προσπερνώ, καθώς και το γνωστό παιχνίδι «το ‘πα δεν το ‘πα» και άλλα τέτοια φαιδρά, που βέβαια δεν θα με αναγκάσουν να κάνω και αστυνομική έρευνα… Θέλω, σ’ αυτό το σημείο, να πω πως από τα σχολικά μου χρόνια, θυμάμαι τις χαμηλές μου επιδόσεις ως μαθητή, που βαριόταν οτιδήποτε σχολικό. Επίσης πάντα θυμάμαι εφιαλτικά τις εκπαιδευτικές μου περιόδους. Αυτό όμως δεν μου δημιούργησε κανέναν ανταγωνισμό με όσους ήταν άριστοι, απεναντίας, με το πέρασμα στην ενηλικίωση, αποδείχτηκε, απ’ όλες τις πτυχές, πως η προσπάθεια να κατακτήσεις περισσότερη γνώση, περισσότερη πληροφορία, περισσότερη πνευματικότητα και ευαισθησία, θα μας καταστήσει πολίτες με δικαιώματα και απαιτήσεις και όχι έτοιμα πιόνια στη σκακιέρα αμείλικτων-απρόσωπων και απάνθρωπων συστημάτων εξουσίας. Τα περιπαιχτικά επίθετα για «φυτά», «σπασικλάκια» κλπ, για τους καλούς μαθητές, ήταν βέβαια ένα μέρος τού παιδιάστικου παιχνιδιού που μας έκανε να διασκεδάζουμε. Να μείνουμε σε αυτό;
Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να… αντιπολιτεύομαι μ’ αυτό τον τρόπο, ιδιαίτερα σε μια εποχή που θα πρέπει να υποστηρίζω, επαναλαμβάνω στη σημερινή δύσκολη θέση όπου βρίσκεται η εύθραυστη κυβέρνηση της αριστεράς. Όμως, τις αβασάνιστες παρόλες τών υπουργών και τις αερολογίες τών λέξεων, δεν τις αντέχω. Ιδιαίτερα από… φωτισμένους υποτίθεται νέους υπουργούς τής Αριστεράς…