Άμα σας φαίνεται σκληρό

Είναι που ήταν και είναι σκληρή η ζωή στον ιδιωτικό τομέα και στο ελεύθερο επάγγελμα. Ιδιαίτερα σήμερα.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Αριστερά χωρίς σύνεση και φρόνηση που να οδηγεί στη κοινωνική δικαιοσύνη δεν έχει καμιά χρησιμότητα. Ο εργαζόμενος κατά τον Μαρξ αλλά και τον Χριστιανισμό αμείβεται και απολαμβάνει σύμφωνα με την εργασία του. Άρα η εργασία του καθένα αξιολογείται και αμείβεται δίκαια μεν, διαφορετικά δε. Και μετά τους φόρους που είναι δικαίως ανάλογοι του εισοδήματος το υπόλοιπο το διαθέτει ο εργαζόμενος όπως θέλει, και δεν επιτρέπεται μέρος του να το παίρνει κάποιος άλλος για δική του χρήση.

Άρα αν ένας εργαζόμενος δούλεψε 35 χρόνια και πλήρωνε πάντα την ανωτάτη κλάση θα πάρει ας πούμε σύνταξη 3000 ευρώ. Άλλος που 35 χρόνια πλήρωνε πάντα την κατωτάτη θα πάρει 1000 ευρώ. Και αυτός που πλήρωσε 15 χρόνια την κατωτάτη θα πάρει 200 ευρώ.

Δεν μπορεί να έρχεται η κάθε κυβέρνηση και με νόμους άδικους στον μεν πρώτο να δίνει 1700 ευρώ, στον μεν δεύτερο 1500 και στον τρίτο 1000 ευρώ. Αν νομίζει ότι πρέπει να ενισχύει αυτούς που δεν δούλεψαν και δεν πλήρωσαν, ας πάρει τα λεφτά φορολογώντας όλη την κοινωνία και όχι να τα παίρνει με αυτόν τον τρόπο.

Αυτή η αδικία γίνεται χρόνια τώρα, τόσα ώστε έχει δημιουργήσει ....... δίκαιο.

Μετά ερχόμαστε στους φόρους. Οι φόροι πληρώνονται από άτομα και επιχειρήσεις, έστω κατά δίκαιο τρόπο και πηγαίνουν στο δημόσιο ταμείο για να μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες και προϊόντα το δημόσιο στους πολίτες. Άρα το Δημόσιο είναι μια τεράστια επιχείρηση που τρέφεται από τους φόρους. Είναι όμως επιχείρηση. Αυτό σημαίνει ότι σε περίοδο γενικευμένης κρίσης που στον ιδιωτικό τομέα η αυτοσυντήρηση των επιχειρήσεων και των μεγάλων και των μικρών, επιβάλλει την απόλυση 1000000 εργαζομένων (και το κλείσιμο ενός καταστήματος που δουλεύει μόνον ο ιδιοκτήτης του απόλυση του ιδιοκτήτη του είναι), δεν μπορεί στην επιχείρηση που λέγεται Δημόσιο να είναι όλοι στη θέση τους και για να αμείβονται να ξεζουμίζουν με φόρους τους δικαίως κατέχοντες και με τα χαράτσια ακόμη και τους άνεργους μεν, ιδιοκτήτες του σπιτιού τους δε. Αυτό δεν είναι σοσιαλισμός αλλά ακραίος καπιταλισμός. Γιατί στη χώρα μας, άμα θέλουμε να μιλάμε για τάξεις, δύο τάξεις έχουμε: τους με μόνιμη εργασία κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα, και αυτούς που το Σύνταγμα τους αφήνει ελεύθερους .... να αναζητούν εργασία. Πια τάξη εκμεταλλεύεται την άλλη, ανομολόγητο στην κοινωνία μας.

Από μια οι προνομιούχοι με τις σταθερές δουλειές και από την άλλη τα ζώα της εργασίας. Αυτό βιώνει σήμερα η άνεργη οικογένεια που περιμένει στην ουρά για το συσσίτιο. Να παίρνει η άνεργη μάνα μια τσάντα τρόφιμα από τα χέρια δημόσιου υπάλληλου που απλά τα διαχειρίζεται. Το άκρον άωτον του σοσιαλισμού.

Δίκαιο μέτρο: Πολλές είναι οι δουλειές που μπορεί να τις κάνει εύκολα ο άνθρωπος ίδιας μόρφωσης και ίδιας ειδίκευσης. Άρα ένα εξάμηνο να δουλεύουν π.χ. 500000 δημόσιοι υπάλληλοι και μετά να περνούν στην ανεργία και το επόμενο εξάμηνο τη θέση τους να παίρνουν 500000 απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, ή που δεν βρίσκουν εργασία. γιατί μόνο 200000 πολύ ειδικευμένοι πρέπει να είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως Αξιωματικοί, ορισμένοι δικαστικοί, εκπαιδευτικοί κ.λ.π. Παράξενο θα μου πείτε, ανεφάρμοστο, αλλά δίκαιο.

Η ανάκαμψη του ιδιωτικού τομέα φυσικά και θα αργήσει, και ακόμη περισσότερο θα αργήσει η απορρόφηση των ανέργων σε πραγματικές δουλειές, ενώ όσοι πάνε για σύνταξη θα παίρνουν κάτω από τα μισά λεφτά του δημόσιου υπαλλήλου που πλέει προς την σύνταξη χωρίς να χάνει έτος εργασίας.

Και αν αυτό που γράφω είναι ανεφάρμοστο, τότε ένα σοβαρό ποσοστό του δημόσιου μηνιάτικου έπρεπε να πηγαίνει ως επίδομα ανεργίας στα απολυμένα ζώα της εργασίας που μήτε Σύνταγμα τα βλέπει μήτε ο Θεός, αφού και οι ιερείς του είναι δημόσιοι υπάλληλοι.

Και η υπεροχή του μόνιμου υπαλλήλου είναι γνωστή και προ κρίσεως από το απλούστατο: Η μέση σύνταξη στο ΙΚΑ ήταν 750 ευρώ και η μέση του δημοσίου κάπου στο διπλάσιο. Γιατί ο του δημοσίου δούλευε 35 χρόνια χωρίς να χάσει μέρα ασφάλισης και έβγαινε σύνταξη με το τελευταίο μισθό, ενώ του ΙΚΑ είχε αναγκαστεί να αλλάξει πολλές δουλειές, να δουλέψει με λίγα ένσημα το μήνα, να χάσει χρόνια ως άνεργος, και τα τελευταία 5 ή 10 χρόνια αν είχε την ατυχία να μην έχει σταθερή δουλειά, βρισκόταν με γύρω στα 22 πλήρη έτη ασφάλισης και σε χαμηλή κλάση.

Φυσικά δημοσίους υπαλλήλους ποιεί το Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Αν δώσει μία πολύ καλή επιδότηση ανά ζώο σε έναν ποιμένα αυτός φτιάχνει ένα μεγάλο κοπάδι και το περιφέρει στα βουνά χωρίς καμιά έγνοια ή άλλη προοπτική αφού ζει πολύ καλά από την υπερεπιδότηση. Τα ίδια και με τις καλλιέργειες, όπως παλιά η απόσυρση των πορτοκαλιών που συνέφερε απόλυτα από τη ορθή καλλιέργεια. Δημόσιος υπάλληλος γίνεται και ο επιχειρηματίας που αρμέγει το δημόσιο χωρίς στην ουσία να επιχειρεί.

Αυτά να έχουν στο νου τους οι κυβερνώντες και να δουν κατάματα το πρόβλημα που είναι από τη μεριά του Δημοσίου και όχι του ιδιωτικού τομέα. Να επαναφέρουν τον Δημόσιο τομέα στο μέγεθος των απαραίτητων δημόσιων λειτουργών που στην αμοιβή τους θα λαμβάνεται υπ' όψιν και το προνόμιο της μονιμότητας (μάλλον το ¨λιτός βίος" του κ. Βαρουφάκη υπονοεί "λιτός δημόσιος βίος" γιατί στον ιδιωτικό τομέα ο λιτός βίος είναι ήδη κανόνας επιβίωσης). Μη νομίζουν ότι τρέφοντας τον Μινώταυρο με λόγια και με έργα σώζουν τα ζώα της εργασίας. Τα ζώα της εργασίας δεν μπορούν να φάνε τον Μινώταυρο που προστατεύεται από το Σύνταγμα, αλλά μπορούν μέσα σε μια νύχτα να ρίξουν κυβερνήσεις όπως και έριξαν και στην επόμενη απαγοήτευση να πάνε στα άκρα. Και από τους άδικα πλουτίσαντες να τα πάρουν οι κυβερνώντες, αν τα ρίξουν στο ελληνικό δημόσιο τάχατες για έργα και προσλήψεις, νερό με το κοφίνι κουβαλάνε.

Υπάρχει βέβαια και το σοσιαλιστικό μέτρο, όλα τα ζώα εργασίας να έρθουν στο ίδιο καθεστώς με τον μόνιμο υπάλληλο. Αυτό που λένε τα κόμματα, "θα σας τακτοποιήσουμε όλους". Ε, τότε η χώρα θα γίνει η φάρμα των ζώων.

Σημείωση: Συγνώμη για τη σκληρότητα, αλλά σήμερα το Κράτος μας κατάσχει το 40% της σύνταξης που οι περισσότεροι χρυσοπληρώσαμε, αλλά ούτε ένα ευρώ δεν πηγαίνει στην άνεργη οικογένεια που αν τύχει και έχει και νοίκι ζει στη μαύρη απελπισία. Όλα πάνε για την συντήρηση του δημόσιου τομέα, ο οποίος μη μπορώντας πια να δανειστεί, αντλεί ασταμάτητα από τους δίκαιους κόπους των Ελλήνων.

Έρρωσθε,

Βασίλης Γκάτσος