Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Βρισκόμαστε στο 1956. Σε ένα σχεδόν παραθαλάσσιο περιβόλι
με 400 μανταρινιές, 150 πορτοκαλιές ντόλτσα, και 50 λεμονιές. Τα δέντρα
τότε δεν τα κλαδεύανε γερά, ήταν δηλαδή πολύ μεγάλα και δεν αραιώνανε
τον καρπό. Το κάθε δέντρο είχε ένα γάρδος επιφανείας 10 τ.μ. περίπου και
το νερό ταξίδευε σε χωμάτινα αυλάκια.
Το περιβόλι χρειαζότανε νερό 5 μήνες, από Μάιο μέχρι και Σεπτέμβριο, χοντρικά 150 μέρες.
Το
πηγάδι του περιβολιού έδινε την ημέρα..... 40 κ.μ. νερό. Το μαγγάνι δούλευε
το πρωί και έπαιρνε το νερό μέχρι το πάτο, και μετά το απόγευμα, πάλι
μέχρι το πάτο.
Κάθε 15 μέρες το κάθε δέντρο ήθελε ένα κυβικό μέτρο νερό.
Η κατανάλωση νερού στους οικισμούς ήταν ελάχιστη, ούτε κουζίνες ούτε μπάνια υπήρχαν.
Έτσι είχαν απλωθεί τόσα δέντρα ποτιστικά, όσα άντεχαν τα πηγάδια και το νερό ήταν πάντα καλό.
Αν
τότε υπήρχαν οικολόγοι, θα μιλούσανε για αειφορία, δηλαδή χρήση τόσο
νερού που η φύση άνετα το κάλυπτε με σχεδόν μηδενικό περιβαλλοντικό
κόστος. Μία ισορροπία δηλαδή ανθρώπινης ανάγκης και φύσης.
Όμως
οι καιροί έφεραν αύξηση ποτιστικών καλλιεργειών, μεγάλη αύξηση
κατανάλωσης στους οικισμούς, μετά στα ξενοδοχεία, μετά στα εξοχικά.
Χάλασε
η ισορροπία στη φύση. Τη βαθύτερη άντληση και την μεγάλη κατανάλωση δεν
την άντεξε η φύση και βρέθηκε σε μια νέα ισορροπία. Θα παίρνετε το νερό
που θέλετε αλλά θα είναι μη πόσιμο και ακατάλληλο για
πολλές καλλιέργειες. Αν μάλιστα πολλαπλασιάσετε τις ανάγκες σας θα
αντλείτε σχεδόν θάλασσα.
Σήμερα
έχουμε άφθονα μέσα και τεχνολογίες να μην επιστρέψουμε στην αειφορία
του 1956, αλλά να εκμεταλλευτούμε το νερό που χάνεται στη θάλασσα με
φράγματα και ταμιευτήρες νερού κάθε είδους. Να έρθει άνθρωπος και φύση
σε μια νέα ισορροπία που θα μας επιτρέψει να καλλιεργήσουμε βιολογικά
όλη την Ερμιονίδα με πόσιμο νερό.
Αυτή
η νέα ισορροπία δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερή ούτε κεντρώα. Ας
θυμηθούμε ότι το 1956 η Ερμιονίδα ήταν φιλοβασιλική, μετά έγινε
φιλοδεξιά, μετά φιλοσοσιαλιστική, και τώρα πάει να γίνει
φιλοριζοσπαστική. Η καθημερινότητα του αγρότη όμως έβλεπε το νερό χωρίς
πολιτικό χρώμα.
Και σήμερα αυτά τα έργα
δεν έχουν να κάνουν με κόμματα και κυβερνήσεις. Τα υπερβαίνουν. Είναι
εθνικά, όπως η άμυνα της χώρας και οι εθνικοί οδοί. Είναι έργα ζωής.
Είναι το εθνικό δίκτυο φραγμάτων και διανομής νερού που θα δώσει εκ νέου ζωή και στον μικρότερο κάμπο.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος