Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το ερείπιο - ξενοδοχείο Γιούλη, που όλοι
το είχαν ξεγραμμένο, μεταμορφώθηκε σε παραλιακό ξενοδοχείο πολυτελείας
και μάλιστα πρότυπο, που σημαίνει ελάτε να δείτε τη δημιουργία μας και
να μας μιμηθείτε.
Είναι πλέον ορατή η τάση στην Ερμιονίδα για ξενοδοχειακές
μονάδες υπερπολυτελείας, και προφανώς σε τέτοιες θα μεταμορφωθούν όλα
τα παλιά ξενοδοχεία που φτιάχτηκαν κυρίως την εποχή της Χούντας και
σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα.
Τρεις, κατά τη γνώμη μου, είναι οι καθοριστικοί
παράγοντες, πέρα από την ομορφιά του τοπίου, τα γύρω νησιά κ.λ.π., που,
αν και υπήρχαν, δεν εμπόδισαν το κλείσιμο των περισσοτέρων παλαιών
ξενοδοχειακών μονάδων.
1. Σε έναν τόπο βιλαρχών ..
.. παγκοσμίου φήμης είναι φυσικό να φυτρώνουν και ξενοδοχειακές μονάδες παγκοσμίου φήμης.
.. παγκοσμίου φήμης είναι φυσικό να φυτρώνουν και ξενοδοχειακές μονάδες παγκοσμίου φήμης.
2.
Τα παράλια Ισπανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Τουρκίας, στερεύουν από
προνομιούχες θέσεις ανάπτυξης ξενοδοχείων πολυτελείας και το στρατηγικό
πλεονέκτημα πλέον το έχει η χώρα μας.
Οι χώρες αυτές εισέρχονται σε φάση αποκατάστασης
του παράλιου χώρου των τον οποίο κατέστρεψε και απαξίωσε η αλόγιστη
τουριστική ανάπτυξη και αυτό πρέπει να γίνει για μας μέγιστο μάθημα πριν
είναι και για μας πολύ αργά. Υστερούμε πολύ στην ξενοδοχειακή υποδομή
και δε μπορεί το τουριστικό μας μέλλον να στηριχθεί στα ξενοδοχεία των
20 ευρώ το δίκλινο με όλα πληρωμένα και στην ομπρελοτραπεζοκαρεκλοποίηση
όλων των παραλιών μας.
3. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, δηλαδή αν βάλουμε
μυαλό, την επόμενη 5ετία ο τουριστικός τομέας της χώρας μας θα
απογειωθεί. Ερμιονίδα, Τροιζηνία, Πόρος, Ύδρα, Σπέτσες μπορούν να
διαφοροποιηθούν προς έναν ακριβό και πολυμορφικό τουρισμό που προσφέρει
πραγματικές θέσεις εργασίας πέραν των 2 καλοκαιρινών μηνών με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον, στην ιστορία και στο τοπίο.
Γι' αυτό λέμε ότι η επόμενη πενταετία είναι πολύ κρίσιμη για την Ερμιονίδα.
Την ευθύνη οι δημότες της, όσον αφορά τα δημοτικά πράματα, την ανέθεσαν
στον συνδυασμό του κυρίου Σφυρή, όμως την κατένειμαν και σε όλους τους
άλλους συνδυασμούς.
Γιατί ναι μεν η Ερμιονίδα αποκτά δυναμική μετατροπής σε Ριβιέρα (τηρουμένων των αναλογιών), όμως ο ντόπιος πληθυσμός πρέπει επαξίως να βρει τη δική του θέση στο δικό του όραμα
και να μην παραμεριστεί στο ρόλο του "χωρικού της Ερμιονίδας". Και σε
αυτές τις περιπτώσεις, σε αυτές τις κρίσιμες μεταπτώσεις, ο ΔΗΜΟΣ πρέπει να είναι κυρίαρχος των εξελίξεων και όχι παρακολουθητής, ούρα, όπως λέει ο λαός.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος