Έγινε και ΚΤΗΜΑ το παρ' ολίγον αεροδρόμιο Πορτοχελίου.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Και προτάσσεται η τύχη του στις δημοτικές εκλογές λες και αυτό είναι το πρόβλημα της Ερμιονίδας.
Πώς έγινε κτήμα του Δημοσίου; Γιατί Δημόσιο κτήμα
δεν ήτανε. Απαλλοτριώσεις γίνανε, δηλαδή το Δημόσιο πήρε τα
κτήματα ιδιωτών, υποχρεωτικά και με το άστε ντούα, και τα έκανε δικό του
ΚΤΗΜΑ σε συμβατικές τιμές. Έτσι οι ιδιώτες που είχαν διπλανά κτήματα
πουλούσαν σε τιμές πολύ υψηλές μετά από λίγα χρόνια, ενώ οι άλλοι έχασαν
τα κτήματά τους σε τιμές απαλλοτρίωσης για το δημόσιο συμφέρον. Θυμίζω,
όχι για να γίνει αεροδρόμιο πολιτικό για τον τουρισμό, αλλά στρατιωτικό
του ΝΑΤΟ, σε συνδυασμό με τα τεράστια ραντάρ που είχε αρχίσει να
φτιάχνεται η υποδομή τους στο Μεγαλοβούνι. Γιατί το σχέδιο ήτανε να
γίνει το λιμάνι του Πορτοχελίου η μεγαλύτερη βάση του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο.
Γι' αυτό και είμαστε τότε, ως νεολαίοι, κατά της απαλλοτρίωσης και της στρατιωτικοποίησης του Πορτοχελιού. Μετά πήγε για πολιτικό μικρό αεροδρόμιο.
Όμως τίποτα δεν έγινε από αυτά. Άρα: απέκτησε
ΚΤΗΜΑ το Δημόσιο που δεν είχε. Δεν έχουν πια τα κτήματά τους οι ιδιώτες
και το Δημόσιο δεν έχει να επικαλεστεί πλέον κανένα δημόσιο συμφέρον.
Είτε μέρος του διαθέσει στη Κοινότητα Πορτοχελίου,
είτε το επιστρέψει σε συμβατικές τιμές στους πρώην ιδιοκτήτες, αφού δεν
έκανε αυτά που έλεγε, είτε το νοικιάσει μακροχρόνια, είτε το πουλήσει,
ποία η διαφορά από τη συγκέντρωση και αγορά ιδιωτικών κτημάτων
από έναν επενδυτή (π.χ. του γκολφ) για να κάνει τουριστική μονάδα; Γιατί
αυτή η επένδυση είναι αποδεχτή και όχι καθοριστική για την Ερμιονίδα,
ενώ αν πρόκειται για το ΚΤΗΜΑ ΔΕΠΟΣ είναι καθοριστική για την Ερμιονίδα;
Γιατί δεν είναι καθοριστικό το ότι έχει πουληθεί το
30% τουλάχιστον της καλλιεργήσιμης γης της Ερμιονίδας και σχεδόν το 80%
των παραλιακών κτημάτων της και είναι καθοριστικό γεγονός η διάθεση με
οποιοδήποτε τρόπο του Δημοσίου Κτήματος; Ποιο είναι "εγκληματικότερο";
Ποιο είναι πολιτικά πιο πιασάρικο; Για φανταστείτε μια "παράταξη" να
κατέβει με ριζοσπαστικό σύνθημα, όχι οικοδομήσιμο αγροτεμάχιο κάτω από
τα 20 στρέμματα. Ούτε τον δικό της ψήφο δεν θα βρει, ούτε φυσικά
υποψήφιους. Όμως το αίτημα είναι ριζοσπαστικότατο και αίτημα των καιρών.
Πρόοδος
είναι να ξαναγίνει η Ερμιονίδα δημιουργική και παραγωγική με καινά έργα
και όχι με κενά λόγια. Και στο ευρύτερο αγροτικό τομέα, και στον
τουρισμό, και στη μεταποίηση και στις ανανεώσιμες ενεργειακές πηγές και
σε ό,τι άλλο μπορεί, με σεβασμό στο περιβάλλον και την παράδοσή της.
Αλλιώς μας προτείνουν να δούμε το τάχατες σοσιαλιστικό δέντρο, αλλά χάνουμε το δάσος της πραγματικής ζωής.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος