Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Τα προγράμματα των υποψηφίων πρέπει να μιλάνε για παραγωγή
και για συγκεκριμένα μέτρα. Η αγροτική κοινωνία στηριζόταν στην
παραγωγή κυρίως της γης. Η αστική κυρίως στην βιομηχανική. Εμείς
προφανώς στην αγροτική και στον τουρισμό.
Δεν μπορεί στον Καρατζά, ένα μικρό χωριό να
φτιάχνουν υδατοδεξαμενή 400 000 κ.μ. και η Ερμιονίδα να μην έχει ούτε
μια ξερολιθιά να συγκρατεί λίγο νερό.
Τουλάχιστον ας ζηλέψουμε.
Δεν εννοώ να
επιστρέψει η Ερμιονίδα στην αγροτική παραγωγή μόνον, αλλά να
εκμεταλλευτεί όλα τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και στον τουρισμό, και
στο εξοχικό και στην οικοδομή, και στην παραγωγή ενέργειας και ό,τι
άλλο. Αυτό κάνουν και στη Μεσσηνία και σε άλλα μέρη. Με σεβασμό στο
περιβάλλον και στην αειφορία των βασικών πόρων. Φυσικά πολλά τα
προβλήματα και οι δυσκολίες. Αλλά χωρίς ανόρθωση της παραγωγής μπορεί να
υπάρξει απασχόληση; Μπορεί να αυξηθεί ο μόνιμος πληθυσμός; Μπορεί να
μείνουν οι νέοι στον τόπο τους;
Αυτό κάνουν πλέον και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η
Αθήνα προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τον τουρισμό της, όπου έχει μεγάλο
πλεονέκτημα. Ο Πειραιάς να ενεργοποιήσει τα λιμάνια του, να γίνει το
πρώτο λιμάνι της Μεσογείου στις μεταφορές αλλά και στην συναρμολόγηση
προϊόντων. Συγχρόνως με κατάλληλα έργα υποδομών και πολιτισμού να γίνει
το πρώτο λιμάνι κρουαζιέρας. Το Ναύπλιο βαθαίνει το λιμάνι του να δεχθεί
μέγα μέρος της κρουαζιέρας, αφού η μισή ιστορία της χώρας μας κείται
στον Αργολικό Κάμπο.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος