Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Άρθρο του Δημάρχου στο Μπλογκ του, που πρέπει να διαβαστεί. Είναι του 2001 και ασφαλώς άκρως επίκαιρο και ενδιαφέρον.
Επισημάνσεις μου:
1.
Αντίδραση σε αυτή την κατάσταση υπήρξε. Η τότε νεολαία και αρκετοί
συμπατριώτες δεν συμφωνούσαν με ό,τι γινόταν, ούτε επί χούντας, αλλά
ούτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Και επειδή τα γραπτά μένουν,
ξεφυλλίστε τις τότε τοπικές εφημερίδες,"ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ", "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ
ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ", υπάρχουν όλες στη Βιβλιοθήκη Κρανιδίου και νομίζω πλέον και
στης Ερμιόνης. Δεν καθίσαμε σιωπηλοί ούτε στα σχέδια να γίνει το
Πορτοχέλι βάση του ΝΑΤΟ, ούτε στην οικοπεδοποίηση των Φλαμπούρων και της
λιμνοθάλασσας των Ποτοκίων, ούτε στα παράνομα εξοχικά, ούτε στο φράξιμο
των ακτών, ούτε στα σπιρτόκουτα που κτίζονταν στις θέσεις των
παραδοσιακών σπιτιών μας, ούτε στις τσιμεντοστρώσεις των παραλιών μας.
Το 2001 είναι πολύ αργά για διαπιστώσεις.
2. Το πρόβλημα
δημιουργήθηκε αρχικά από τη χούντα. Δεν είμαι βέβαιος ότι η αρχή του δεν
έγινε λίγο πιο μπροστά. Το έγκλημα ήταν πολιτικό. Με νόμους η
καλλιεργήσιμη γη, αλλά και γη με άλλες χρήσεις που ανήκε σε ιδιωτικά
χέρια, έγινε οικοδομήσιμο αγροτεμάχιο, των 300 τ.μ. αρχικά και σήμερα
των 2 και 4 στρεμμάτων. Επί χούντας ας δεχθούμε ότι το έκαναν για
χίλιους λόγους, αλλά για ποιους λόγους δεν αντέδρασαν οι κυβερνήσεις
της μεταπολίτευσης και φυσικά όλος ο πολιτικός κόσμος; Δηλαδή τάχιστα να
απαγορεύσουν την αλλαγή χρήσης στη καλλιεργήσιμη γη, να δίνουν άδειες
για ξενοδοχεία με φειδώ, και να επεκτείνουν την δόμηση ως συνέχεια
υπαρχόντων οικισμών; Απλά τους βόλευε πολιτικά αυτή η αθλιότητα, δεξιά,
κέντρο και αριστερά, γιατί έβλεπαν κοντόφθαλμα το συμφέρον των τότε
αγροτών ως ψηφοφόρων και όχι μακροπρόθεσμα το συμφέρον της χώρας και της
Ερμιονίδας φυσικά (Δεν θυμάμαι ούτε μία ανακοίνωση κομματικής τοπικής
οργάνωσης Ερμιονίδας που να υπερασπίζεται την καλλιεργήσιμη γη).
Ο κόσμος το συμφέρον του κοίταξε, αφού το επέτρεπε ο
νόμος. Νομίζει κανείς ότι αν βγει ένας νόμος που δωρίζει 10 στρέμματα
δάσους οικοδομήσιμα σε κάθε κάτοικο της Ερμιονίδας, οι κάτοικοι θα πουν
δεν τα θέλουμε, γιατί θέλουμε το δάσος; Μα δεν ήταν πολύ πολύ πιο εύκολο
να αρνηθούν την οικοπεδοποίηση της γης των προγόνων τους που την είχαν
ποτίσει με ιδρώτα;
3. Τώρα το
ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Στερνή μου γνώση, να σ΄είχα πάντα. Μπορεί όμως η
κατάσταση να σταματήσει εδώ. Είχε ακουστεί ότι η Ερμιονίδα θα κηρυχθεί
κεκορεσμένη περιοχή και ότι θα επιτρέπεται η οικοδόμηση μόνον
αγροτεμαχίων πάνω από 20 στρέμματα. Είναι πλέον πολύ δύσκολο το θέμα, αν
το δούμε όμως από άλλη οπτική γωνία, ένα εξοχικό με 20 στρέμματα και
άφθονο νερό Αναβάλου ή φραγμάτων είναι μια πολύ παραγωγική αγροτική
βιολογική μονάδα. Στον Κάμπο της Ερμιόνης ο οποίος έχει ένα μεγάλο
δίκτυο ασφαλτοστρωμένων αγροτικών δρόμων αλλά και χωματόδρομων, οι
περιφράξεις και οι περιμαντρώσεις δεν ενοχλούν, όταν ξεχύνονται στο
δρόμο τα κλαριά της μανταρινιάς, της ροδιάς και της ελιάς. Αυτό που
ενοχλεί είναι η ξεραΐλα, τα χέρσα και ακαλλιέργητα, η εγκατάλειψη και η
απόγνωση του αγρότη.
Με τη μεταπολίτευση τα πρώτα έργα που έπρεπε να
γίνουν ήταν τα φράγματα, ο Ανάβαλος, ο περιορισμός και έλεγχος των
γεωτρήσεων, η προστασία της καλλιεργήσιμης γης, του τοπίου, των ακτών
μας, των οικισμών μας. Δεν έγιναν. Πάντως δεν είναι το ίδιο η
εκμετάλλευση μιας ακτής 1000 μέτρων από μια ξενοδοχειακή μονάδα που
προσφέρει πολλές θέσεις εργασίας, από μία έκταση γης με
δύο βίλες πολυτελείας που αποκόπτει 1000 μέτρα παραλία.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος