ΔΕΝ ήταν τελικά πολιτική, αλλά παραχώρηση.
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το "θα τα πάω στα Λιόσια"
,δηλαδή στον ΧΥΤΑ Φυλής, δεν είχε τελικά νόημα, αφού για μόλις 25
τόνους/ημέρα βγήκε ειδική ΚΥΑ για να καταστεί νόμιμη η μεταφορά
απορριμμάτων από Περιφέρεια σε Περιφέρεια. Με άλλα λόγια έγινε μια
γενναία παραχώρηση για να μην πνιγεί στο σκουπίδι η Ερμιονίδα την
τουριστική περίοδο (αν τα καταφέρει και αν ο ΧΥΤΑ δεν έχει προβλήματα
υποδοχής). Και αυτά για τα "σκουπίδια της ημέρας" και όχι για τα χύμα
Σταυρού, πόσο δε μάλλον για τα δέματα.
Αν δεχθούμε ότι συνεχιζόταν κανονικά και με τάξη η.................
δεματοποίηση, έτσι όπως είχε ξεκινήσει, σήμερα θα είχαμε καλύψει στον
Σταυρό όλη τη διαθέσιμη έκταση με δέματα με τον ίδιο κίνδυνο ανάφλεξης,
και πάλι χωρίς προορισμό, με τα ίδια ζουμιά κ.λ.π., και θα αναζητούσαμε
νέο χώρο απόθεσης δεμάτων που φυσικά δεν θα βρισκόταν, και πάει
λέγοντας.
Άρα ο Σταυρός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η λύση του προβλήματος των απορριμμάτων μας,
αλλά μεταφορά του προβλήματος σε έναν τόπο μακρυά από την τουριστική και πυκνοκατοικημένη Ερμιονίδα
και η οποία πρέπει στο νέο υπό αναζήτηση χώρο να αναλάβει πλήρως τις
ευθύνες της και του χώρου ως συγκεκριμένη γεωγραφική θέση και της
αποτελεσματικής λειτουργίας.
Και μια επιτροπή ψάχνει για τον χώρο της νέας λύσης,
που είναι διαχείριση ανακυκλωσίμων μαζί με κομποστοποίηση. Ψάχνει η
επιτροπή αλλά η πολιτική ηγεσία του τόπου την έχει αφήσει μόνη της να
ψάχνει; Δεν έχει την ευθύνη να ορίσει και ορισμένα κριτήρια; Η επιτροπή
έχει μέλη ειδικούς επί του θέματος ή προσπαθούν με ραβδοσκοπία; Έχει στα
χέρια της τη μέθοδο διαχείρισης ανακυκλωσίμων που θα εφαρμοστεί, και
την αντίστοιχη κομποστοποίησης, ώστε να κρίνει την καταλληλότητα χώρων;
Όποια και να είναι η απόφαση της επιτροπής, δεν θα
είναι παρά μια εισήγηση προς τον Δήμαρχο και το ΔΣ για μία ή
περισσότερες κατάλληλες θέσεις για τις οποίες είναι βέβαιο ότι θα
αντιδράσουν οι τριγύρω, όποια και να είναι αυτή η θέση. Όταν καίγεσαι
στο χυλό φυσάς και τη γιαούρτη. Και ο τόπος έχει καεί τρεις φορές: στο χυλό των Δισκουρίων, Κροθιού και Σταυρού.
Και ο κόσμος δεν είναι χαζός να πιστέψει ότι οι ωραίες λέξεις
κομποστοποίηση και ανακύκλωση στα χέρια του Δήμου και της Περιφέρειας
δεν θα οδηγήσουν τάχιστα σε Σταυρό Νο 2.
Χώρια του ότι δεν καλούνται οι τοπικές και δημοτικές
κοινότητες να εξετάσουν το θέμα, χώρια του ότι οποιαδήποτε πρόταση θα
περάσει από διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων (διαβούλευση = η χαρά της
αριστεροειδούς αφασίας), όπως πολύ σωστά διαβάζουμε στους Ιχνηλάτες.
Μάλλον απόφαση πριν τις δημοτικές εκλογές δεν διαφαίνεται, πόσο μάλλον η τελική οριστικοποίηση του νέου χώρου.
Πρόταση (και δεν κάνω πλάκα):
Η μονάδα κομποστοποίησης να γίνει στην ευρύτερη
περιοχή του Άγιου Αιμιλιανού που την προσδιορίζει ο δημόσιος δρόμος από
Τζέμη προς Πόρτο Χέλι, και το χούμους να διατίθεται στις γύρω βίλλες
δωρεάν. Και αυτό το κατ' εξοχήν περιβαλλοντικό έργο
δεν μπορεί να μην το δεχθούν με χαρά στο χώρο τους τα μεγαλύτερα
ονόματα του τόπου μας στο χώρο της βιομηχανίας, ναυτιλίας, τύπου και
εμπορίου. Τι λέει ο Δήμαρχος και ο Αγαπητός Αντιδήμαρχος για μια τέτοια
σοσιαλιστική λύση; Έχουν απευθυνθεί σε αυτούς τους ισχυρούς παράγοντες
του τόπου, ή ως σοσιαλιστές αποφεύγουν τις καπιταλιστικές συναναστροφές;
Η λύση "θα τα πάω στο Λιόσια", δηλαδή όχι απλώς μακρυά μου αλλά και
στην πλέον υποβαθμισμένη περιοχή της χώρας, κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική
ήταν. Τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει, μεταξύ των άλλων, και γάτα που
πιάνει ποντίκια.
Αν εγκατασταθεί εκεί η κομποστοποίηση (υπάρχει άφθονη δημόσια γη), είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι
θα λειτουργήσει υποδειγματικά, οπότε τα ανακυκλώσιμα μπορεί να τα
διαχειριστεί το κάθε χωριό ξεχωριστά, αφού δεν ρυπαίνουν, δεν μυρίζουν
δεν δεν... Δηλαδή η συγκέντρωση και διαλογή τους μπορεί να γίνει και σε
ένα χώρο μέσα στα χωριά μας.
Τολμήστε το και θα έχετε όλη την Ερμιονίδα με το
μέρος σας, ακόμη και την Αντιπολίτευση νυν, τεως και πρώην. Αν θέλει και
η επιτροπή που ανέλαβε το έργο της αναζήτησης και της εξεύρεσης μπορεί
να το τολμήσει και να μείνει η απόφασή της στην ιστορία του τόπου μας
και της χώρας μας.
Όσο για τα ...
κέρδη από τα ανακυκλώσιμα; Το καθαρό χαρτόνι, εννοούμε το καθόλου
λερωμένο, τακτοποιημένο σε στοίβες το μαζεύουν στη πρωτεύουσα αλλοδαποί
και πολλοί συμπατριώτες που δεν έχουν άλλους πόρους ζωής. Το πουλάνε
προς 0.07 Ευρώ το κιλό. Δηλαδή 70 Ευρώ τον τόνο. Όλη μέρα γυρίζουν με
ένα τρίκυκλο και που να συγκεντρώσεις τόνο; Πόσο δε μάλλον στην
Ερμιονίδα που είναι και πολλά τα μεταφορικά. Όσο για το χούμους, δωρεάν
και δεν θα το παίρνει κανείς, αν ποτέ δοθεί και άδεια για τη χρήση του.
Άλλο χούμους made in Greece και άλλο in the USA.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος