Την ώρα τούτη, του παντοτινού αποχωρισμού, λίγα λόγια θα ήθελα να καταθέσω στη μνήμη του δασκάλου μας, που ταξίδεψε για τη «χώρα της Σιωπής», ανήμερα της γιορτής του Αγίου προστάτη των θαλασσινών. Και είμαι βέβαιος πως τα λόγια αυτά συνυπογράφουν όλοι, όσοι τον γνώρισαν και...
..... συνεργάστηκαν μαζί του.
Ο σεβαστός μας Δάσκαλος, άριστος σύζυγος, στοργικός πατέρας και ιδανικός παππούς, καταξίωσε το λειτούργημα του εκπαιδευτικού, που άσκησε για τέσσερις, περίπου, δεκαετίες και καταξιώθηκε απ’ αυτό.
Εμείς, που ευτυχήσαμε να είμαστε οι πρώτοι του μαθητές, όταν ήλθε στην Ερμιόνη, έχουμε διαφυλάξει, ακόμη, ζωντανή την εικόνα του μέσα στην τάξη, καθώς και το ηχόχρωμα της φωνής του, όταν με πάθος και έμπνευση, πειθαρχία και ευαισθησία προσπαθούσε να ξεκλειδώσει τις παιδικές μας ψυχές. Η εκπαιδευτική του συνείδηση μεταφερόταν σ’ εμάς ως χρέος και καθήκον ζωής.
Αλλά και η συνολική του η παρουσία στα δρώμενα της πατρίδας μας, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πνευματικά, μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, ήταν ζωντανή, ευπρεπής, συνετή, ενωτική, χωρίς ακρότητες και υπερβολές. Λόγος μεστός και πράξεις ώριμες.
Χθες, το χώμα της αγαπημένης του Ερμιόνης αγκάλιασε και σκέπασε το άψυχο κορμί του. Η αναμνήσή του, ωστόσο, θα μας συντροφεύει, γιατί το πέρασμά του από τη σύντομη, τούτη ζωή ήταν ευλογημένο!
Η ψυχή του ας γίνει αεροφύσημα ελπίδας στους δύσκολους καιρούς μας!
Εύχομαι στους οικείους του, που ήταν δίπλα σ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας του και στιγμή δεν έλειψαν από κοντά του, να έχουν υγεία και δύναμη, για να τον θυμούνται για πολλά πολλά χρόνια.
Ο πόνος της απώλειάς του ας είναι για εκείνους πόνος αγάπης και ευλογίας!
Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 2012
Γιάννης Μ. Σπετσιώτης