ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Ο Πνευματικός & Καλιτεχνικός Σύλλογος Πορτοχελίου "Φάρος" μαζί με το Σύλλογο "Αλιείς" Πόρτο Χελίου φέτος για πρώτη φορά, αποφάσισαν να αναβιώσουν το έθιμο της Τσέτας. Η Τσέτα, ξεκίνησε το 1930, ήταν ένας συνεταιρισμός βαρκών (10-15) τις οποίες τραβούσε η ψαροπούλα, το μεγάλο μηχανοκίνητο καΐκι που είχε την κουμπάνια, δηλαδή τη διαχείριση των προμηθειών. Κάθε βάρκα είχε δύο άτομα και......
........ βοηθούσαν είτε με πανί είτε με κουπιά την ψαροπούλα.
Ο σχηματισμός, όπως θα δείτε, ήταν ψαροκόκκαλο. Έτσι ταξίδευαν οι ψαράδες δύο φορές το χρόνο, πριν το Πασχά εως των Αγίων Αποστόλων, η επονομαζόμενη φθινοπωρινή Τσέτα, και από τον Αύγουστο έως του Αγίου Ανδρέα, η καλοκαιρινή.
Τα μέρη στα οποία ψάρευαν δεν ήταν ποτέ τα ίδια, συνήθως στις Κυκλάδες (Άνδρο, Τήνο), αλλά και σε όλη την Ελλάδα, Σποράδες, Επτάνησα, Δωδεκάνησα, Κρήτη έως και το Άγιον Όρος.
Η δουλειά άρχιζε από την ανατολή του ηλίου και μέχρι τη Δύση. Κάθε βάρκα είχε στην΄πλώρη της ένα άτομο με έναν βώλο δεμένο σε σύρμα. Εναλλάξ, λοιπόν οι βάρκες και ακούγοντας τις εντολές από το κουμάντο χτυπούσαν τον βώλο στον πυθμένα, τρόμαζαν τα ψάρια τα οποία κατευθύνονταν προς το σημείο που ήθελαν οι ψαράδες. Με τη βοήθεια του φλόμο, ενός φυτού που λειτουργούσε σαν χλώριο, έστελαν τα ψάρια στο σταθερό δίχτυ που έιχαν δέσει από τη στεριά. Τα ψάρια που έπιαναν ήταν κυρίως συναγρίδες, μελανούρια, σκαθάρια, σάλπες, μένουλες και άλλα, τα οποία τα πήγαινε η ψαροπούλα στον Πειραιά μέσω Ραφήνας, Κύμης ή Λαυρίου και επέστρεφαν και πάλι στην δουλειά. Με αυτό τον τρόπο ψάρευαν λοιπόν οι ψαράδες οι Αλιείς του Πορτοχελίου μέχρι το 1959 όπου και απαγορεύτηκε.