Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Είμαστε στο Δυτικό Δίδυμο.Στη φωτογραφία βλέπουμε τις 5 πρώτες ανεμογεννήτριες του αιολικού πάρκου. Η κάθε μία είναι των 2MW, άρα συνολική ισχύς 10MW = 10000 KW.
Για την τεχνική εξυπηρέτησή τους έχουν φτιαχτεί οι στενοί χωματόδρομοι που βλέπουμε. Έχουν κτιστεί με τσιμέντο οι βάσεις στήριξης. Ο χώρος γύρω είναι στη φυσική του κατάσταση, χωρίς περίφραξη και μπορούν ελεύθερα να περνούν άγρια ζώα, κοπάδια κ.λ.π. Τα καλώδια μεταφοράς ρεύματος είναι υπόγεια.
Η παρέμβαση στη φύση είναι πολύ μικρή, ανάλογη των ......
....χωματόδρομων που φτιάχνονται στα βουνά για τις ανάγκες των ποιμένων, όπως δείχνει και ο περιφερειακός χωματόδρομος που είναι ποιμενικός. Τα υλικά κατασκευής κάθε στήλης ανεμογεννήτριας είναι ακριβά και πλήρως ανακυκλώσιμα. Απομακρύνονται ταχύτατα και αυτό που μένει είναι οι χωματόδρομοι που εντός ολίγων ετών καλύπτονται από την γύρω βλάστηση και οι μικρές τσιμεντένιες βάσεις ως ενθύμιο, όπως απόμειναν τα πολυβολεία και τα φυλάκια της Κατοχής. Υπάρχει αισθητική ρύπανση, για όσους την αντιλαμβάνονται σαν τέτοια, γιατί σε πάρα πολλούς αρέσουν. ΟΙ ανεμόμυλοι κάθε είδους πάντα φέρνουν κάτι το ονειρικό στο τοπίο. Και η αισθητική δεν είναι κάτι το πάγιο. Αν ένας αρχαίος Έλληνας έβλεπε τον Παρθενώνα κάτασπρο θα είχε μεγάλο πρόβλημα, το ίδιο που θα είχαμε εμείς αν τον βάφαμε στα αρχαία χρώματα.
Αν δεν θέλουμε τις 5 ανεμογεννήτριες μπορούμε να τις αντικαταστήσουμε με ένα φωτοβολταϊκό πάρκο των 500 περίπου στρεμμάτων. Δηλαδή όλο το τετράγωνο το λευκό που βλέπεται πάνω στο Δυτικό Δίδυμο πρέπει να αποξηλωθεί = κόψιμο δέντρων και θάμνων, να ομαλοποιηθεί = σπάσιμο βραχισμού και στρώσιμο με μπολντόζα, και να περιφραχθεί. Θα έχουμε την ίδια περίπου παραγωγή ρεύματος. Η αισθητική ρύπανση μπορεί να αφορά μόνον μια μικρή περιοχή από την οποία θα είναι ορατά τα γυάλινα πλαίσια, ενώ οι ανεμογεννήτριες είναι μάλλον περίοπτες. Όταν διαλυθεί το πάρκο, όλα τα υλικά αποσύρονται και είναι πλήρως ανακυκλώσιμα. Σε λίγα χρόνια η βλάστηση θα το έχει καλύψει, αν δεν προλάβει κανένας να το κάνει παλιό ελαιώνα με γλαστροελιές φυτωρίου αρχών 19ου.
Αυτά είναι τα βασικά μηχανήματα της παραγωγής πράσινου ρεύματος που διαθέτει η σημερινή καπιταλιστική τεχνολογία, εκτός και αν η Ρωσία και η Κίνα είναι της σοσιαλιστικής τεχνολογίας που βγάζει ανθόνερο... και δεν το ξέρουνε.
Το κόκκινο πλαίσιο δείχνει το χώρο περίπου 30 στρεμμάτων που απαιτείται αν θέλαμε στο Δυτικό Δίδυμο να εγκαταστήσουμε ένα εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος ισχύος 700 MW που να καιει φυσικό αέριο. Μόνον τόσα λίγα στρέμματα χρειάζονται και τα περισσότερα για γραφεία και δεντροφύτευση, για τα μηχανήματα ούτε 3 στρέμματα.
Για να δούμε όμως τι είναι τα 700 MW . Χρειαζόμαστε ένα αιολικό πάρκο 70 φορές μεγαλύτερο για να έχουμε την ίδια ισχύ. Επειδή όμως ουσιαστικά γερός άνεμος φυσάει όχι κάθε μέρα, πρέπει σχεδόν να τριπλασιάσουμε αυτό το αιολικό πάρκο και να το κάνουμε 210 φορές μεγαλύτερο από αυτό της φωτογραφίας. Τότε χονδρικώς θα μας δίνει το χρόνο το ίδιο ρεύμα με το εργοστάσιο φυσικού αερίου. Βρέστε λοιπόν πόσα βουνά με ισχυρό άνεμο χρειαζόμαστε. Νομίζω σχεδόν όλα της Πελοποννήσου.
Μπορούμε λοιπόν να αντικαταστήσουμε αυτό το εργοστάσιο με ένα φωτοβολταϊκό πάρκο. Τότε χρειαζόμαστε έκταση περίπου 70 Χ 500 = 35 000 στρέμματα, δηλαδή όσο το οροπέδιο του Ηλιοκάστρου, ή οι προς τον ήλιο στραμμένες πλαγιές ολόκληρου του όρους Δίδυμο. Αν το διαμοιράσουμε όμως στην Πελοπόννησο, ούτε που θα έπεφτε στην αντίληψή μας η ύπαρξή του.
Φυσικά όλοι θα προτιμούσαμε το εργοστάσιο που είναι πολύ πιο φτηνή επένδυση και δίνει σήμερα φτηνότερο ρεύμα. Όμως ρυπαίνει την ατμόσφαιρα σε μεγάλο βαθμό, το φυσικό αέριο όχι μόνον θα γίνεται ακριβότερο αλλά μετά από έναν αιώνα θα έχουν μειωθεί δραματικά τα αποθέματα όπως και του πετρελαίου. Είναι ζήτημα δεκαετίας το ρεύμα του να γίνει ακριβότερο από το πράσινο ρεύμα.
Και επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, η οικουμένη περνάει σταδιακά στις πράσινες μηχανές. Μετά από χρόνια σε κάτι άλλο.
Μπορεί να έχουμε χίλιες αντιρρήσεις, αλλά ένα μέρος αυτών των πράσινων μηχανών είναι περιβαλλοντικά ηθικό να επιμερίζεται στην Ερμιονίδα.
Όπως βλέπετε και το παράδειγμα με τη φωτογραφία που έφερα, ως χώρο επέλεξε την ορεινή Ερμιονίδα. Το παράδειγμα το επέλεξε, όχι ο γράφων. Συμβαίνει κάτι το θαυμαστό στο Ερμιονιδιστάν. Κάτι ανάλογο με την εύρεση εικόνας και το κτίσιμο ναού εις μνήμην της. Είναι σαν να βρίσκουμε μια εικόνα κάπου στο πεδινό τουριστικό Ερμιονιδιστάν των αγροτεμαχίων και αρχίζουμε να κτίζουμε ναό στα πέριξ. Έλα όμως που η εικόνα φεύγει τη νύχτα και βρίσκεται στα ορεινά του Ερμιονιδιστάν. Μια δυο τρεις φορές, τι να κάνουμε, κτίζουμε το ναό εκεί που πάει η εικόνα.
Έτσι φύγανε για τα ορεινά και τα νταμάρια, και τα μαρμαρονταμάρια, και οι κεραίες, και τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά και τα σκουπίδια, ακόμη και τα ανακυκλώσιμα και αν βόλευε, όπως γράφει και ο Γιώργος και τα βοθρολύματα. Βρε τάβαζε ο Αντιδήμαρχος στο Πλατύ πηγάδι τ’ ανακυκλώσιμα, τάβαζε στις αποθήκες της ΑΤΕ, τίποτε αυτά, ψοφάγανε για καθαρό αέρα πάνω κει στον Σταυρό. Τι μελάνι χύθηκε, τι δάκρυα για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα, από τους «καμπίσιους», τι κοκορομαχίες γίνανε, τι σχέδια διορθωτικά, τίποτα. Κάτι σαν νόμος του Μέρφυ: Αν κάτι θέλει να ανέβει στα Δίδυμα μην το εμποδίζεις, γιατί θα ανέβει ταχύτερα. Εξαίρεση οι ‘Παράγοντες’ του τόπου.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος