«....Πρόχειρα μετρώντας, βλέπουμε ότι στην περιοχή Ερμιονίδας + Τροιζηνίας προβλέπονται περί
τα 5000 στρέμματα φωτοβολταϊκά με συνολική ισχύ 125 περίπου MW.
Προβλέπονται 100 ανεμογεννήτριες των 2 MW
συνολικής ισχύος 200 MW.
Προβλέπονται και δύο ηλιοθερμικοί σταθμοί που μάλλον θα έχουν συνολική ισχύ 100
MW.
Άρα ένα 24 που φυσά ισχυρός άνεμος συνέχεια, ημερομηνία 21/9, και που στο ουρανό δεν θα έχουμε
ούτε
ένα σύννεφο, την ημέρα αυτή θα παραχθούν 125 Χ 12 ώρες = 1500 MWh
από φωτοβολταϊκά, 200 Χ 24 ώρες = 4800 MWh
από ανεμογεννήτριες και 100 Χ 12 = 1200 MWh
από τους ηλιοθερμικούς σταθμούς και θα πληρωθούν τουλάχιστον 200 πολύ
καλά μεροκάματα στους ανθρώπους που θα δουλεύουν σε αυτές τις πράσινες
μηχανές, μεροκάματα που θα πέφτουν όλο το χρόνο και όχι μόνον τον
Αύγουστο.
Συνολικά λοιπόν αυτήν την πράσινη μέρα, χωρίς κανένα σχεδόν ρύπο, θα παραχθούν συνολικά 7500
MWh
που η σημερινή αξία τους είναι γύρω στα 1125000 €, και την ημέρα αυτοί
θα κληθούν οι Δήμοι Ερμιονίδας και Τροιζηνίας να παραλάβουν το 2%,
δηλαδή να βάλουν στο ταμείο τους 22500 €.
Το
πρόβλημα μάλλον των δήμων μας δεν είναι το περιβαλλοντικό, ούτε τα
βένια και οι δημόσιες
εκτάσεις. Είναι να καταφέρουν άμεσα την είσπραξη αυτών των ποσών από το
σύστημα που θα αγοράζει το ρεύμα. Δηλαδή όταν το σύστημα πληρώνει το
τιμολόγιο στην εταιρεία παραγωγής ρεύματος π.χ. φωτοβολταϊκών, τότε
αυτόματα μεταφέρει το 2% στον λογαριασμό των Δήμων.
Γιατί υπάρχει περίπτωση το σύστημα με χίλια τερτίπια να μην αποδίδει το
2%, όπως το ίδιο να κάνει και η εταιρεία παραγωγής.
Αυτό είναι όντως πρόβλημα.
Με αυτά τα χρήματα της
πράσινης ανάπτυξης
οι δήμοι θα κάνουν θαύματα αν όντως έχουν μυαλό και όραμα, αν και αυτό
που προβλέπεται είναι η κατασπατάληση και αυτών των πόρων σε διορισμούς,
πανυγηράκια και ημέτερους. Η ευρύτερη δε περιοχή θα αποκτήσει
τουλάχιστον 200 θέσεις πλήρους απασχόλησης, χώρια
εξωτερικά συνεργεία, προμήθειες υλικών κ.λ.π...»
Το
παραπάνω είναι ένας υπολογισμός για το συνολικό κέρδος των Δήμων
Ερμιονίδας και Τροιζηνίας από την εγκατάσταση ΑΠΕ στο έδαφός τους.
Τελευταία
οι οικολογούντες για να έχουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα
ολόκληρη αποδέχονται ότι τα ΑΠΕ είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η σημερινή
τεχνολογία
για παραγωγή πράσινου ρεύματος, αποδέχονται τις εγκαταστάσεις στον τόπο
τους και σε δημόσιες εκτάσεις
αλλά να κάνει τις επενδύσεις των ΑΠΕ ο Δήμος, δηλαδή αυτός να κερδίζει (ξεχνώντας βέβαια ότι κάλλιστα μπορεί και να χάνει, αφού ρισκάρει, καινοτομεί και επιχειρεί).
Ποια
δημοτική επιχείρηση έφερε ποτέ στους δύο αυτούς Δήμους 22500 € καθαρό
ημερήσιο κέρδος; Μήπως τα Σφαγεία στην Ερμιονίδα; Μήπως η ορθή
διαχείριση των απορριμμάτων;
Τα
ΑΠΕ είναι μια επιχείρηση η οποία εν μέρει χαρίζεται στους Δήμους με
αέρα και ηλιοφάνεια. Ο ιδιώτης παίρνει όλα τα ρίσκα της επένδυσης και
(προσοχή!)
είτε
κερδίζει είτε μπαίνει μέσα και πνίγεται στα χρέη, είναι δεσμευμένος να
δίνει στον Δήμο το 2% της αξίας του ρεύματος που πούλησε, χώρια τις
εκπτώσεις που κάνει στους ντόπιους καταναλωτές!
Και με τα χρήματα αυτά οι Δήμοι μπορούν να κάνουν θαύματα, όπως έκανε
και ο Δήμος Ελευσίνας από τα τέλη που εισέπραττε και εισπράττει ακόμη
από τη γύρω του βιομηχανία.
Όσο
για την βενιολογία που τελευταία αναπτύχθηκε, το δάκρυ για το
βενιοδάσος στα ορεινά (γιατί άραγε δεν ζητάνε την εφαρμογή του
κτηματολογίου βάσει το αεροφωτογραφήσεων
των αρχών του 1950 για να δουν πόσο δάσος κάθε μορφής έχει καταπατηθεί
και να κλάψουν όσο θέλουν;), το δάκρυ για τα μονοπάτια των παππούδων
κ.λ.π. ενώ η πεδινή τουριστική Ερμιονίδα πέρα βρέχει, συγνώμη, αλλά
εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή.
Στο
Λουκαϊτι θεωρούν καταστροφική την επένδυση των φωτοβολταϊκών και
ευνοϊκή για την πεδινή Ερμιονίδα την ανάπτυξη χιλιάδων εξοχικών,
ξενοδοχείων κ.λ.π. Για
ρωτήστε και τους πεδινούς βοσκούς προβάτων που αλώνιζαν ελεύθερα στους
ελαιώνες σε ένα δαίδαλο παλαιών θαυμάσιων μονοπατιών που όλα χάθηκαν με
τις περιφράξεις και τα εξοχικά; Δεν ήταν αυτά των παππούδων μας; Απλά
δεν τα ξέρατε εσείς, ή αδιαφορούσατε αφού είσαστε
μακριά όπως τώρα αδιαφορούν οι πεδινοί για αυτό που γίνεται μακριά
τους.
Να
μην επεκταθώ στο φράξιμο των ακτών μας. Στην Ντάρδιζα δεκάδες στρέμματα
ελαιώνα, στην πιο ωραία γωνιά της, με αναγκαστική απαλλοτρίωση πέρασαν
στα Μεταλλεία
Μποδοσάκη για να εξυπηρετηθούν τα Μεταλλεία Ηλιοκάστρου, η μόνη σοβαρή
πηγή εισοδήματος για τα ορεινά για δεκάδες χρόνια. Γιατί χωρίς τη σκάλα
στο Αλατοβούνι δεν έφευγε το μέταλλο. Και οι παππούδες μας που τους
παίρνανε τα κτήματα το ίδιο λέγανε «μέταλλο Καρακασιώτικο
θα φάμε;». Αλλά και για αρκετά χρόνια νταμάρι είχαμε στην Ερμιόνη, στην
Κοιλάδα, το μάρμαρο έβγαινε στην περιοχή της Ερμιόνης, εργοστάσιο
υφαντουργίας Λαναρά είχαμε στο Κρανίδι και γύρω του υπήρχαν πηγάδια και
αγρότες. Και ιχθυοτροφία έχουμε στο Δοκό, στο
Τρίκερι, στη Κορακιά.
Δεν
νομίζω λοιπόν ότι σε βάθος χρόνου η πεδινή Ερμιονίδα δέχθηκε λιγότερες
δραστηριότητες που τις αισθανόταν ως ενόχληση και περιβαλλοντική
υποβάθμιση από όσες
δέχθηκε η ορεινή Ερμιονίδα. Υπερτονίζουμε τα πράγματα, όπως
υπερτονίζουμε και την έννοια της «ιδιοκτησίας κάθε χωριού», με την
έννοια ότι Κοιλάδα, το κατεξοχήν ψαροχώρι μας, δεν έχει δικαιώματα στα
νερά του Αργολικού που αιώνες ψαρεύει, ενώ οι ποιμένες των
τεράστιων δημόσιων εκτάσεων που φτάνουν από τα Τσελεβίνια στα Ίρια
έχουν.
Τον
ήλιο και τον αέρα μας τον εκμεταλλευόμαστε ποικιλοτρόπως, όχι χωρίς
περιβαλλοντικά, πολιτισμικά, αισθητικά ανταλλάγματα. Ας εκμεταλλευτούμε
τον ήλιο και
τον αέρα με τις νέες μηχανές και ως περιβαλλοντικό, πολιτισμικό και
αισθητικό αντάλλαγμα ας προστατεύσουμε επιτέλους την πολύτιμη απ’ όλες
τις απόψεις καλλιεργήσιμη γη μας βάζοντας νομόφρενο στην έννοια του
αγροτεμαχίου, του εργαλείου αυτού που μας έκανε να
χάσουμε τα κτήματά μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος