Σας έχουν ποτέ περάσει από το νου τα παρακάτω;
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το
Ερμιονιδιστάν έχει ένα αίσθημα υπεροχής έναντι των νησιών μας. Δηλαδή
δική μας είναι η Ερμιονίδα και εμείς είμαστε αυτοί που ορίζουμε πού και
πώς βγαίνετε
απέναντι. Άμα δεν σας αρέσει πηγαίνετε να βγαίνετε αλλού!
Ωραία.
Αλλά, αν ρίξετε μια ματιά στον χάρτη, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, κάτι
σαν χωρικά ύδατα. Η θάλασσα που μπορεί να διαχειριστεί η Ερμιονίδα, ή
που μπορεί
να περνάει για αυτήν ο λόγος της, είναι εξαιρετικά μικρή και περίκλειστος.
Περιβάλλεται από τον τεράστιο θαλάσσιο χώρο που διοικητικά αλλά και
εθιμικά ανήκει στο Υδραιοστάν και το Σπετσεστάν. Δηλαδή ένα ιχθυοτροφείο
στον Δοκό έχει σχέση με την Ύδρα και την διοικητική Περιφέρειά της και
όχι με την Ερμιονίδα και την Περιφέρειά της. Άρα τα νησιά ελέγχουν
διοικητικά αλλά και κατά έθιμο την θάλασσα. Ναι μεν ψαρεύουμε όλοι
ελεύθερα παντού, πλέουμε παντού αλλά...
...
...
Αν
η Ύδρα και οι Σπέτσες απευθυνθούν στην Περιφέρειά τους και κινήσουν
ζήτημα άμεσης και ταχύτατης εφαρμογής των οδηγιών της Ευρωπαϊκής
Κοινότητας για τη θάλασσα
και την προστασία της, θα ορίσουν αυτοί κανόνες και φυσικά όποιες
περιοχές θέλουν όπου θα απαγορεύεται η αλιεία για να πολλαπλασιάζονται
τα ψάρια, θα ορίσουν ένα τεράστιο θαλάσσιο πάρκο για την προστασία και
πολλαπλασιασμό της υδραίικιας φώκιας, θα χαράξουν
υποχρεωτικές ρότες για πλοία που ενοχλούν πολύ τη θαλάσσια ζωή, κ.λ.π.
Ερώτημα:
Η Ερμιόνη κυρίως δεν θα ήθελε να έχει λόγο σε μια τέτοια εξέλιξη, ώστε
να υποστηρίξει τα συμφέροντά της; Η θα έμενε ικανοποιημένη με την
απάντηση, «εμείς
οι νησιώτες ορίζουμε το πού και πώς στις θάλασσες μας»;
Γι’ αυτό λοιπόν η Ερμιονίδα και τα νησιά της
πάνε μαζί, δηλαδή Η Ερμιονίδα και τα νησιά της = Τα νησιά και η Ερμιονίδα τους.
Όσοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό
το πράγμα, ας διαβάσουν και λίγο τοπική ιστορία. Είμαι εκ των πρώτων αν
όχι ο πρώτος που στα βιβλία μου στήριξα την ως άνω ισότητα και έκτοτε
προσπάθησα να επιβάλλω, κατά κάποιο τρόπο, τη φράση «η Ερμιονίδα και τα
νησιά της» που είναι ισοδύναμη με τα «νησιά
και η Ερμιονίδα τους» που θα έλεγε ένας νησιώτης μας. Πολύ ωραία τα
γράφει ο Γιώργος στο
VILLA
DIDIMO. Μάλιστα είχα υποστηρίξει παλιά, ότι Τροιζηνία, Πόρος,
Ερμιονίδα, Ύδρα, Σπέτσες, είναι ένα αδιαίρετο σύνολο κοινών συμφερόντων
και θα έπρεπε να αποτελεί ξεχωριστή διοικητική διαίρεση, και όχι να
ενσωματωθεί στην Αργολίδα. Είναι
ένας μαγικός τόπος. Τώρα με τις Περιφέρειες, δεν έχουν και τόσο νόημα
οι Νομοί. Δεν κατάλαβα ποτέ τι σχέση έχει ο κάμπος της Αργοναυπλίας με
την Ερμιονίδα, όσο κοντά και να μας φέρουν οι δρόμοι, που πάντα η
απόσταση θα είναι 1 ώρα τουλάχιστον μέσα από άδεια
βουνά. Την ίδια αντίληψη έχουν και οι της Αργοναυπλίας, ούτε που ξέρουν
που πέφτει η περιοχή μας. Μόνον στις εκλογές μας θυμούνται, ή κάθε τόσο
οι βουλευτές της Αγροναυπλίας για την ψήφο μας και μόνον.
Το
ότι τα νησιά και η Τροιζηνία εντάχθηκαν στον Νομό Πειραιώς δεν είναι
μόνον λόγω συγκοινωνιών. Το πολιτικό, οικονομικό, και στρατιωτικό
εκτόπισμα της Περιοχής
μας κατά τα 20 τουλάχιστον πρώτα χρόνια μετά την Ανεξαρτησία ήταν
δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με την έκτασή της και τον πληθυσμό της. Ρίχτε
μια ματιά στα ονόματα υπουργών, πρωθυπουργών, ναυάρχων κ.λ.π. αυτής της
περιόδου. Πειραιάς δεν υπήρχε. Ο Πειραιάς είναι
δημιούργημα κυρίως Υδραίων, Σπετσιωτών, Κρανιδιωτών - Ερμιονητών,
Μανιατών και δευτερευόντως άλλων νησιωτών. Τόσο που πριν γίνει Δήμος,
για μια περίοδο ήταν άθροισμα μικρών Δήμων των Υδραίων κ.λ.π. Ρίχτε μία
ματιά στην ιστορία του Πειραιά. Είναι η δεύτερη
πατρίδα μας. Δεν είναι λοιπόν μόνον η θαλάσσια επικοινωνία.
Ως
εκ τούτου δεν νομίζω ότι θα δέχονταν ποτέ τα νησιά μας να φύγουν από
αυτή τη σύνδεση με τον Πειραιά πόσο μάλλον μετά από χιλιετίες να
υπαχθούν εκ νέου στο...
κράτος των Μυκηνών και του Άργους. Φυσικά και θα δέχονταν μία τοπική
διοικητική ενότητα, σαν την παλιά αμφικτιονία της περιοχής. Μερικά
πράγματα τα επιβάλλει το τοπίο, η ιστορία, η ιδιοσυγκρασία και
επανέρχονται παρ’ όλο που πέρασαν αιώνες και χιλιετίες.
Ως
... μέλος αυτής της αμφικτυονίας ζητάω συγνώμη από τον Δήμο Ύδρας που
εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση ο Δήμαρχος της Ύδρας. Ένα αίτημα του δήμου
του μετέφερε,
ένα σχέδιο έστω πρόχειρο και υπερβολικό, για πολιτική συζήτηση και
απόφαση, και βρέθηκε αντιμέτωπος με δεκάδες υπογραφές, πληρεξούσια και
δικηγόρους. Αρκούσε η πλήρως αιτιολογημένη πολιτική απόφαση της
λιμενικής επιτροπής θετικής ή αρνητικής. Ένα τέτοιο γεγονός,
δηλαδή η παρουσία του Δημάρχου Ύδρας και των επιτελών του στον τόπο μας
για θέμα μείζον κοινού ουσιαστικά ενδιαφέροντος, θα έπρεπε να
συνοδεύεται και από τιμητικό γεύμα γνωριμίας. Στο γεύμα αυτό να
παρακάθονταν επαγγελματίες, επιχειρηματίες, φορείς, να ανταλλάξουν
γνώμες και ιδέες, να γνωριστούνε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος