Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Σταύρε,
Ο εντοπισμός μιας ακόμη εντυπωσιακής
παμπάλαιας ελιάς
ήταν να ανακοινωθεί στην γιορτή του λαδιού και της ελιάς στο Κρανίδι ως
ευτυχές γεγονός, και ως σύμβολο της φετινής εορτής. Όχι ως «κάπου στην
Ερμιόνη»
αλλά στην Πικροδάφνη, στους πρόποδες του Προφήτη Ηλία και πολύ κοντά
στην άλλη πανάρχαια ελιά, μέρος του μεγάλου και παμπάλαιου ελαιώνα της
Μονής των Αγίων Αναργύρων.
Πάλι
(μόλις τόμαθες) πρόλαβες να πάρεις τον....
.... κότινον τον ήμερον πανάρχαιας
ελιάς και για λογαριασμό του Δήμου και του Δημάρχου που μέχρι τώρα ουδέν
ενδιαφέρον
επέδειξαν για το σοβαρό αυτό θέμα, την ανάδειξη δηλαδή των μνημειακών
ελαιών κ.λ.π. (τα διαβάζεις στην μπλοκόσφαιρα).
Μάλλον
δεν πρόλαβες τη γειτόνισσα μας την κυρά Βασιλικώ που σούρπα σούρπα
κτύπαγε τις πόρτες. «Καλέ ανοίχτε! Έχω ένα μυστικό κι αν δεν το πώ θα
σκάσω!».
Και
το θέμα δεν είναι ο Δημόκριτος. Είναι το πώς εσείς που είσαστε σήμερα η
διοίκηση του Δήμου μας (και με τη ψήφο μου) θα προσφέρετε τις υπηρεσίες
σας στους
νέους παραγωγούς, ώστε να δημιουργηθεί μια απτή μυθολογία και ιστορία
για το εξαίρετο λάδι, ώστε να συμβάλετε και σεις στην εμπορική του
επιτυχία και τις εξαγωγές ως
brand
name.
Μια μυθολογία και ιστορία που θα δείχνει και ένα νέο δρόμο
στα παιδιά, ότι η επιχειρηματικότητα και το ρίσκο στον αγροτικό τομέα
είναι τιμή και οδηγεί σε καταξιωμένες δραστηριότητες πολύ πιο χρήσιμες
στην κοινωνία, από το χαρτί που σε παρκάρει στο δημόσιο.
Έρρωθσε,
Βασίλης Γκάτσος