''Το δάσος με τα βένια μας προέκυψε.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Το βένιο είναι κυρίαρχο όχι μόνον στην ορεινή Ερμιονίδα αλλά και στο Μαυρονήσι, Μουζάκι, στον Δοκό κ.λ.π.
Κάποτε
τα μέρη αυτά ήταν πευκοδάση που τα κάψανε πολλές φορές για να κάνουν
βοσκοτόπια. Έτσι το βένιο που δεν το τρώνε τα γίδια επικράτησε και όσο
περνάει ο
καιρός θα έχουμε βένια με ηλικία 100 – 200 ετών και βάλε. Το Κρόθι για
παράδειγμα, πριν 100 χρόνια είχε μικρά βένια τα οποία τώρα έχουν
γιγαντωθεί........
Στις
Αδέρες δεν είναι μόνον τα βένια. Υπάρχει ένα σύνθετο αδιαπέραστο δάσος
κυρίως πάνω από το Θερμήσι, με άγριες κουμαριές, βένια, σκίντα,
πουρνάρια, κουμαριές,
αγριελιές, και άλλα είδη, κατά την γνώμη μου μοναδικό που δεν έχει
μελετηθεί από κανέναν. Δεν μπορεί να το περπατήσει ούτε το γίδι, τόσο
πυκνό είναι. Χώρια η υπόλοιπη χλωρίδα των Αδερών που είναι μοναδική.
Και
πριν αιώνες οι ρεματιές κατέβαζαν τα πλατάνια μέχρι τη θάλασσα. Ακόμη
και το Καταφύκι μέχρι τη θάλασσα στο Λιμάνι της Ερμιόνης είχε πλατάνια.
Σήμερα ένα
σώζεται (αν σώζεται) στη θέση Δέση μέσα στην κοίτη του χειμάρρου. Και
κουμαριές κατέβαιναν μέχρι τη Δέση!
Τη
τελευταία κουμαριά την πρόλαβα στη θέση Λουμαριά του Κάμπου Ερμιόνης.
Μισόξερη, μέσα σε ελαιώνα που με ένα όργωμα βαθύ ... έφυγε από τη ζωή τη
δεκαετία του
1960. Η τελευταία κουμαριά, σαν την «τελευταία άνοιξη» του Γέρου.
Σημείωση :
Προ μηνός μία ομάδα αλλοδαπών τουριστών
ζητούσε πληροφορίες για τη διαδρομή που έκανε ο Παυσανία από την πόλη
της Τροιζήνας προς την πόλη της Ερμιόνης. Τους στείλαμε την πλέον πιθανή
πάνω στις Αδέρες. Ο στόχος τους ήταν ο ιστορικός τουρισμός και
ακολουθούσαν την πορεία του Παυσανία και τα όσα περιγράφει
σε κάθε τόπο. Υπάρχει και άλλος τουρισμός.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος