''Στην Ερμιονίδα και στη χώρα μας και όχι στην πολιτεία του Πλάτωνα.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
1. Παρέλαβε η Μεταπολίτευση ένα νόμο που επέτρεπε να κτίζεις εκτός σχεδίου στα 300 τ.μ., τι στιγμή που η καπιταλιστικότατη Δύση απαγόρευε δια ροπάλου το κτίσιμο εκτός σχεδίου, δηλαδή σε καλλιεργήσιμη γη, γιατί σε δάση και χορτολιβαδικές εκτάσεις ούτε να το διανοείτο κανένας. Τα ίχνη αυτού του νόμου υπάρχουν ακόμα στην Ερμιονίδα σε περιοχές μαντρωμένες ανά 300 τ.μ. και ρυμοτομημένες με στενάκια. Μετά από διακυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, Οικουμενικής, και............ με μόνιμη αντιπολίτευση ΚΚΕ και λοιπής αριστεράς ο νόμος αυτός σήμερα επιτρέπει το κτίσιμο στα 2 ή 4 στρέμματα. Μεγάλος άθλος! Με τον ρυθμό αυτό σε 1000000 χρόνια θα φτάσουμε την καπιταλιστική Δύση. Ο νόμος αυτός δεν μπορεί να είναι καπιταλιστικός γιατί στη καπιταλιστική Δύση ισχύει ο αντίθετός του, δηλαδή η απαγόρευση. Άρα είναι ένας νόμος Ελληνικότατος και Οικουμενικότατος. Δεν θυμάμαι ούτε ΜΙΑ περίπτωση στην Ερμιονίδα που να αμφισβητήθηκε εμπράκτως αυτός ο νόμος. Δηλαδή ανεξάρτητα πολιτικών πεποιθήσεων ο κάτοχος κτήματος διαπραγματευόταν τη καλύτερη τιμή και πούλαγε, φυσικά νομίμως. Δεν είχε βέβαια πρόβλημα, όταν το κτήμα του το έπαιρνε ο πλούσιος και έκτιζε έπαυλη, να σκίζει μετά τα ιμάτιά του για το φράξιμο των ακτών, των οδών, τη ρύπανση, τη δημιουργία γολφ κ.λ.π. Έτσι εκεί που ξέραμε ότι το καλό κτήμα είχε μια τιμή ανάλογα με την απόδοσή του και καμία τιμή όταν ήταν βράχια, ξεπρόβαλλαν μπροστά μας οι δια νόμου νεόπλουτοι, οι έχοντες παραθαλάσσια κτήματα. Και ο σωστός καλλιεργητής στους μεσαγρούς, έχυνε ποτάμια ιδρώτα χωρίς ελπίδα στη γη του βλέποντας να θησαυρίζουν άλλοι. Ανάλογο φαινόμενο έγινε με την αντιπαροχή και το μεγάλο ύψος δόμησης στα αστικά κέντρα. Ένα παλιό μποστάνι με ένα χαμόσπιτο στο Παλαιό Φάληρο, όπου η φαμίλια ζούσε πτωχά, δια νόμου και χωρίς να διαθέσει φράγκο έγινε ιδιοκτήτης του 30% έως και 50% των κτισμάτων που έγιναν στο μποστάνι με αντιπαροχή. Άλλοι λοιπόν δούλευαν σκληρά γενιές ολόκληρες και μόλις που ζούσαν αξιοπρεπώς και άλλοι με τους νόμους αυτούς γίνανε εισοδηματίες για πολλές μελλοντικές γενιές. Η αξιοκρατία και η ίδια ευκαιρία για όλους, στο μεγαλείο τους!
2. Η πολεοδομία παρέλαβε λίγα παράνομα κατά την Μεταπολίτευση και σήμερα θα έπρεπε να κατεδαφίσει 1 700 000 παράνομα κτίσματα. Να μη ξεχάσουμε και τις άδειες ηλεκτροδότησης τάχατες για να βάλλουν διαφημιστική πινακίδα! Δηλαδή μια κρίσιμη υπηρεσία η οποία απέτυχε παταγωδώς, γιατί έτσι την ήθελε όλος ο πολιτικός κόσμος, αλλά και αυτή ως υπηρεσία δεν όρθωσε ποτέ ανάστημα. Αντίθετα η Αρχαιολογική Υπηρεσία, με πενιχρά μέσα αλλά πραγματικούς λειτουργούς στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή δεν αλώθηκε από το πολιτικό σύστημα. Και η πολεοδομία του Καλλικράτειου αντί να απολογηθεί στον νέο δήμαρχο του έστειλε υπόμνημα – έκθεση όπου ζητούσε κάπου 12 ακόμη προσωπικό για να λειτουργήσει σωστά! Και ο δήμαρχος αντί να το σκίσει το διάβασε.
3. Τα της εφορίας, της είσπραξης των εισφορών των ταμείων ασφάλισης, σύστημα υγείας, ουσιαστικά κατάσχεση προς πολιτική χρήση όχι μόνων των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και κυρίως του ΙΚΑ αλλά και των καταθέσεων των τραπεζών μέσω της υποχρέωσης να αγοράζουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και ένα σωρό άλλα τέτοια είναι (και ήταν) φανερότατα, όπως και τα της διαπλοκής.
4. Τα της παιδείας: Η Μεταπολίτευση παρέλαβε σύστημα εξετάσεως και σπουδών όπως περίπου παρέλαβε η Χούντα από τον Γεώργιο Παπανδρέου, δηλαδή την μεταρρύθμιση του Παπανούτσου. Και δεν το χάλασε. Οι εισαγωγικές εξετάσεις ήταν αδιάβλητες και στην ανωτάτη εκπαίδευση υπήρχε αυστηρό σύστημα. Τα δικά της παιδιά, λίγα και αυτά, έφτιαξε νόμο που επέτρεπε να γράφεται στο δεύτερο έτος σπουδών ένα μικρό ποσοστό φοιτητών που είχαν γραφτεί σε ξένα πανεπιστήμια. Ε, εδώ γινόταν σχετικό μαγείρεμα. Η Μεταπολίτευση παρέλαβε Πανεπιστήμια όπου στο πρώτο έτος έδινες εξετάσεις τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο και μετά τον Δεκέμβριο. Αν τον Δεκέμβριο σου μένανε δύο μαθήματα έμενες στo ίδιο έτος. Αν σου έμενε ένα, φοιτούσες στο δεύτερο. Αλλά αν δεν περνούσες το μάθημα του πρώτου τον Δεκέμβρη, έμενες στο δεύτερο έτος μέχρι να το περάσεις, γιατί απαγορευόταν η μεταφορά μεταφερομένου. Άρα στο πτυχίο έφτανες ουσιαστικά έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα των τριών ετών. Σήμερα φτάνεις στο πτυχίο μεταφέροντας όλα τα μαθήματα όλων των ετών. Να μη ξεχνάμε ότι κάπου επί ΠΑΣΟΚ έγινε και η περιβόητη μεταρρύθμιση της κατωτέρας και μέσης παιδείας, όπου ο μαθητής θα τα μάθαινε όλα στο σοσιαλιστικό σχολείο και δεν χρειαζόταν δουλειά στο σπίτι, γεμίζονταν την χώρα του πνεύματος με χιλιάδες λειτουργικά αναλφάβητους.
5. Επιδοτήσεις πήραμε σωρό από τη Δύση, μα δεν φτιάχναμε τίποτα. Και όλα τα κόμματα χαίρονταν που τους τα παίρναμε με χίλια κόλπα και τα τρώγαμε στα μπουζούκια, τα μπαρ και τα σκυλάδικα. Και στην Ερμιονίδα φυσικά. Χώρια η απόσυρση αγροτικών προϊόντων όπου ο αγρότης παρήγαγε για τη χωματερή.
6. Διορισμοί από το παράθυρο με πρώτο βιολί την Βουλή των Ελλήνων.
7. Δημόσιοι υπάλληλοι; Πάρα λίγο όλοι οι Έλληνες. Και πάρα λίγο όλοι με δεύτερες δουλειές της πιάτσας. Δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαίο ότι παλιά στη τοπική αυτοδιοίκηση δεν εύρισκες σύμβουλο δάσκαλο, καθηγητή, ενώ τώρα είναι η πλειοψηφία. Δεν είναι τυχαίο που κατασυκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε η βιομηχανία και η βιοτεχνία και η αγροτιά. Έγινε όνειρο μια θέση στο δημόσιο, ισόβια φυσικά, ως βάση για οποιαδήποτε άλλη οικονομική και πολιτική δραστηριότητα.
8. Δανεικά από τα ξένα; Ιδεολογία γενική και αναπόσπαστο κομμάτι της ‘ανάπτυξης’. Κάθε σπίτι το νηπιαγωγείο του, κάθε χωριό το ΤΕΙ του, κάθε επαρχιακή πόλη το πανεπιστήμιό της. Κάθε χωριό και στάδιο. Όλα γενναίως επιχορηγούμενα, επιδοτούμενα από δανεικά.
Τα ως άνω ένα μικρό δείγμα είναι που ο καθένας μπορεί να προσθέσει από το 8 και πέρα και νομίζω θα ξεπεράσει άνετα το 100. Και όλα αυτά είναι η αλήθεια, δηλαδή αυτά που δεν πρέπει να τα φάει η λήθη, όλα αυτά που μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση της σκληρής μας πραγματικότητας. Στην Ερμιονίδα μας νοιάζει. Το πιο πέρα άστε το στη μπάντα. Οι των συνδυασμών, των κομμάτων και των οργανώσεών τους, ας προσδιορίσουν το τι είναι αληθές και ας μας προτείνουν το τρόπο και το δρόμο ανάτασης και ανασυγκρότησης, όχι όμως σε επίπεδο: φταίει ο τάδε δήμαρχος και ο τάδε οδοκαθαριστής. Σε πολιτικό επίπεδο και όχι από τα απέξω αλλά από τα μέσα της κομματικής τους ή άλλης οπτικής. Και αν αυτή την τόλμη δεν την επιδείξουν τα τοπικά ιστορικά στελέχη κάθε κόμματος, μάλλον ούτε στελέχη, ούτε βέβαια ιστορικά είναι αλλά συνάνθρωποί μας ενταγμένοι σε κομματικά γρανάζια που για δικούς τους λόγους επιλέξανε.
Και επειδή τα λόγια περνάνε στη λήθη εύκολα, ενώ τα γραπτά μένουν, καλόν είναι και οι νεότεροι να ανοίξουν λίγο τις παλιές τοπικές εφημερίδες. Θα δουν εκεί από πολύ νωρίς μεγάλη αμφισβήτηση του μεταπολιτευτικού τρόπου σκέψης και πράξης, αλλά και πλήρη ανυπαρξία των μετέπειτα ιστορικών τοπικών στελεχών που μόνα τους, εν μία νυκτί, αυτοπροσδιορίστηκαν ως τέτοια.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος